«Η διέξοδος σήμερα είναι μέσα από την παρέμβασή μας οι προοδευτικοί και δημοκρατικοί πολίτες να δώσουμε μια φρέσκια πνοή που θα παρασύρει τις αδρανείς γραφειοκρατίες. Εναν νέο άνεμο αλλαγής, που όμως για να έρθει για τον τόπο πρέπει πρώτα να ξεκινήσει από εμάς». Πάμε και παρακάτω: «Να δημιουργηθεί μια μεγάλη, πολύχρωμη, κινηματική, αλλά προγραμματικά συμπαγής και αποφασισμένη προοδευτική παράταξη, ικανή να αγκαλιάσει όλους τους αριστερούς, δημοκρατικούς, ευαίσθητους πολίτες». Πόσο rebranding χρειάζεται να ξοδέψεις για να επιστρέψεις στον διχασμό που σε ορίζει; Ακόμη και μέσα στο μεθυστικό σουξέ της εκδοτικής πρεμιέρας ο Αλέξης Τσίπρας δεν ξεχνάει τη φύση του σαν τον σκορπιό του αισώπειου μύθου. Ελπίζει σε rebranding και εννοεί αναμάσημα. Διαφημίζει – χλιαρή – αυτοκριτική και επιμένει στην εργαλειοποίηση· ακόμη και των πρώην συντρόφων, τους οποίους τσουβαλιάζει σε «κόμματα περίκλειστα στην αυταρέσκειά τους». Αυτός αναδύεται από την κολυμβήθρα και οι άλλοι βουλιάζουν σε εγωισμούς «για το ποιος θα είναι πρώτος στο χωριό».
Από μία άποψη, ποτέ άλλοτε ο Τσίπρας δεν ήταν πιο αληθινός και πιο κοντά στον πρότερο εαυτό του απ’ όσο σήμερα. Κυρίως επειδή επιμένει στις γραμμές που διχάζουν. Αυτές φαίνεται να ανήκουν σε μια εργαλειοθήκη που ποτέ δεν χάνει την αξία της για τους σταυροφόρους του ηθικού πλεονεκτήματος. Ακόμη και τώρα που ο Σαούλ του ΣΥΡΙΖΑ θέλει να μεταστραφεί στον δρόμο για την Ιθάκη και να εφορμήσει απ’ την ανάστροφη ως κινηματίας. Είναι ο παλιός διχασμός που τρέφει το δικό του φαντασιακό και κολακεύει τους ομοϊδεάτες: τους «δημοκρατικούς, ευαίσθητους» πολίτες. Αυτή τη γλυκερή έννοια που κολλάει σαν τσίχλα στα ρητορικά σχήματα και αποκοιμίζει συνειδήσεις. Δεν θέλει μεγάλη φαντασία για να αντιληφθεί κανείς ποιοι βρίσκονται στην άλλη πλευρά του καθρέφτη. Πολίτες που προφανώς δεν είναι και τόσο δημοκρατικοί και τόσο ευαίσθητοι. Ή μήπως και πολιτικοί που «δεν είναι και τόσο Ελληνες», όπως έλεγε το 2012 ο παλαιός Τσίπρας;
Μετά την περίοδο της πολιτικής νηστείας και το «ξεχειμώνιασμα» στην έρημο της αριστεροσύνης (εκεί όπου τον συναντούσαν για να πάρουν την ευχή του ο Στέφανος Κασσελάκης και η Εφη Αχτσιόγλου), ο Αλ. Τσίπρας επιστρέφει – ποιος να το περίμενε; – σαν ηθικολόγος στον «βάλτο» της σύγχρονης πολιτικής (δική του η εικόνα). Στον τόπο του εγκλήματος, κατά τα λεγόμενά του. «Δεν έχω σκοπό να απολογηθώ, ιδίως σε κείνους που διέπραξαν το φόνο και τώρα μας κατηγορούν ότι δεν φροντίσαμε όπως έπρεπε τα ορφανά που δημιούργησαν». Εντάξει, κανείς δεν είπε ότι το rebranding αποκλείει τις γενναίες δόσεις επικολυρικού φολκλόρ, αλλά τι άλλο μένει για να ολοκληρωθεί η ολική επαναφορά; «Η πατρίδα μας χρειάζεται άμεσα ένα σοκ εντιμότητας, δικαιοσύνης και δημοκρατίας». Επιστρέφει, λοιπόν, σε έναν τόπο ανεντιμότητας, αδικίας και δημοκρατικού ελλείμματος. Σε έναν τόπο που τον άφησε όπως τον παρέλαβε το 2015. Η διακυβέρνησή του ήταν ένα φωτεινό διάλειμμα σε μια σκοτεινή περίοδο, η οποία επέστρεψε στις μέρες μας. Τη δεύτερη φορά ο ανανήψας-ως-συγγραφέας οραματίζεται ένα σοκ εντιμότητας. Με τον λαό του που είναι μόνον αυτός «δημοκράτης» και όχι αδρανής γραφειοκράτης. Είναι να αναρωτιέσαι από πού νομιμοποιείται αυτός ο συρφετός, ο δημοκρατικός, ο νέος εγωισμός.
