Δύσκολες οι τελευταίες μέρες για έναν οπαδό του ΣΥΡΙΖΑ. Μην πω οι τελευταίοι μήνες. Ή μάλλον τα τελευταία δύο χρόνια και κλείσαμε. Γενικά, δύσκολοι καιροί για να είσαι ΣΥΡΙΖΑ. Φυσικά, κυκλοφορούν διαφόρων ειδών Συριζαίοι. Σίγουρα δηλαδή υπάρχουν και σοβαροί άνθρωποι που υποστηρίζουν αυτό το κόμμα, που επένδυσαν στην ουσία του «Πρώτη φορά Αριστερά» και όχι στην παραληρηματική εξουσιομανία. Που δεν προσαρτήθηκαν στο κόμμα όταν άρχισαν να διακρίνουν κυβερνητική προοπτική. Που πίστεψαν σε μια υγιή διακυβέρνηση ή, έστω, σε μια αντιπολίτευση με όραμα. Που διατήρησαν, έστω και με πόνο ψυχής, τους συναισθηματικούς δεσμούς με τον ΣΥΡΙΖΑ (αφού οι ιδεολογικοί είχαν γίνει τσιγαρόχαρτο) ακόμη και μετά τη φαρσοκωμωδία που ακολούθησε την αποχώρηση του Αλέξη Τσίπρα με βασικό (αλλά όχι μοναδικό) πρωταγωνιστή τον Στέφανο Κασσελάκη. Που, ακόμη, και αν στήριξαν τη Νέα Αριστερά, ως Συριζαίοι λογίζονται. Αυτοί λοιπόν τώρα σιωπούν. Το τραύμα της απομάγευσης το βιώνουν ίσως πιο επώδυνα απ’ όσο βίωσαν οι προηγούμενες γενιές το τραύμα της ήττας – αν μη τι άλλο, η ήττα συντηρεί τη μαγεία. Ποιος να ψέξει αυτούς τους ανθρώπους και γιατί; Επειδή προδόθηκαν από τους ταγούς τους ή επειδή επιμένουν στην ουτοπία τους;
Υπάρχουν και οι νεροκουβαλητές του Τσίπρα. Αυτοί που στριμώχθηκαν, που παστώθηκαν σαν τις σαρδέλες δίπλα του για μια θέση στον ήλιο της εξουσίας. Αυτοί στους οποίους έταζε, το 2013, υπουργεία παρόλο που οι δημοσκοπήσεις απέκλειαν την εκλογή του. Αυτοί που έσπευσαν να λιβανίσουν τον Κασσελάκη διότι θεώρησαν ότι από εκεί θα έβλεπαν φως. Και χωρίς την παραμικρή αιδώ τον «άδειασαν» και τον λοιδόρησαν όταν είδαν ότι η μπαλάντζα έγερνε από την άλλη μεριά. Που δεν αισθάνθηκαν να σπιλώνεται το ηθικό τους πλεονέκτημα από το πραξικόπημα του μπουζουξίδικου. Που έσκιζαν τα ιμάτιά τους για τον Στέφανο και την επόμενη άρχισαν τα σταυροπροσκυνήματα στον Φάμελλο επειδή οι δημοσκοπήσεις τού έδιναν πιο υψηλά ποσοστά. Και που μόνο με την προοπτική ίδρυσης κόμματος από τον Τσίπρα, άλλαξαν αμέσως ρότα. Και ξανάρχισαν τις γονυκλισίες στον ξεχασμένο ηγέτη. Και να οι κινηματικές ρετροσπεκτίβες τους, να το μπούλινγκ σε όσους κριτικάρουν το ρομάντζο «Ιθάκη» (διότι περί αυτού πρόκειται, μία ιστορία έρωτα, πάθους και προδοσίας ανάμεσα σε έναν άντρα και μια εξουσία). Ο,τι πει ο πολυχρονεμένος αρχηγός του νέου κόμματος που θέλει να διαλύσει ή να καπελώσει αυτό στο οποίο τώρα ανήκουν. Πώς το έλεγε η Αντζελα Δημητρίου; Θα ‘θελα να ‘ξερα δεν ντρέπονται;
Υπάρχουν βέβαια και οι Συριζαίοι με πολιτική περιβολή, έτσι, για το ξεκάρφωμα. Θέλουν να κρατήσουν ουδέτερη στάση, να είναι αντικειμενικοί, ανώτεροι, μακριά από το αγριεμένο πλήθος, από εμάς τους πλεμπαίους που ασχολούμαστε με το πόνημα του τέως πρωθυπουργού. Που εμμέσως πλην σαφώς δικαιώνουν το συγγραφικό του πόνημα. Που θεωρούν ότι δεν είναι πολιτικά σικ και ουδέν νόημα έχει να ασχολούμαστε με το τι έγινε πριν από δέκα χρόνια. Τώρα έχουμε υποκλοπές και ΟΠΕΚΕΠΕ λέμε. Βεβαίως έχουμε και ΟΠΕΚΕΠΕ και υποκλοπές αλλά η πολιτική ιστορία μία χώρας δεν είναι στιγμιότυπα με ημερομηνία λήξης.
Αυτοί οι «συριζότυποι» είναι απολύτως αναγνωρίσμοι. Διότι, τελικά, ο ΣΥΡΙΖΑ, με ή χωρίς τον Αλέξη, δεν είναι απλώς ένα κόμμα, είναι νοοτροπία.
Πάμε πόλεμο;
Μια δήλωση του Νίκου Δένδια έγινε αιτία να αναμοχλευθούν τα αντιπολεμικά αισθήματα των κάθε λογής «στρατευμένων». «Γιατί να στείλω εγώ τα παιδιά μου σε έναν πόλεμο υπέρ Ουκρανίας και Ευρώπης; Να στείλουν τα παιδιά τους αυτοί που ψήφισαν Μητσοτάκη. Εμείς δεν τον ψηφίσαμε». Ποιοι τα λένε αυτά; Οι ίδιοι που ήταν έτοιμοι να μπουν στις φλοτίλες για να απελευθερώσουν, νοητά, τη Γάζα. Αυτοί που κάθε 28η Οκτωβρίου ωρύονται ότι το ΟΧΙ δεν το είπε ο Μεταξάς αλλά ο ελληνικός λαός. Μπίνγκο!
