Οι σελίδες που αφιέρωσε ο Τύπος του Σαββατοκύριακου στον Αλέξη Τσίπρα ήταν περισσότερες από εκείνες για τη Γάζα. Διόλου άσχημα. Ο Τσίπρας αυτές τις μέρες παραλαμβάνει αποδελτίωση με όγκο εγκυκλοπαίδειας. Ακόμη και τα άρθρα που τον επικρίνουν, επισημαίνοντας τις κοινοτοπίες του λόγου του, προσμετρώνται ως θετική αναφορά. Επιβεβαιώνουν την επιρροή του προσώπου στα πράγματα. Κυρίως, όμως, αποκαλύπτουν κάτι άλλο: την ακαρπία στο φυτώριο του πολιτικού προσωπικού.
Άν κοιτάξει κανείς τη μεγάλη εικόνα, οι πρωταγωνιστές της πολιτικής σκηνής είναι σχεδόν οι ίδιοι εδώ και δεκαπέντε χρόνια, από την εποχή της οικονομικής κρίσης, απλώς με διαφορετικούς ρόλους. Από τότε ως σήμερα, πόσα νέα πρόσωπα πέρασαν στην κεντρική σκηνή; Δύο. Ο Στέφανος Κασσελάκης και η Αφροδίτη Λατινοπούλου. Ο πρώτος έφυγε με τις κλωτσιές. Η δεύτερη προσβλέπει να εξελιχθεί σε χρήσιμο συμπλήρωμα μιας μελλοντικής κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας. Οι υπόλοιποι, της Νίκης είναι καρικατούρες, όχι νέα γενιά. Βλέπετε εσείς κάποιο άλλο νέο όνομα; Να το πω αλλιώς: έχετε δει στα πολιτικά πάνελ κάποιον άνθρωπο που να σας πείθει με τη σκέψη του, να έχει επάρκεια, γλώσσα, κρίση; Οι περισσότεροι θα απαντήσετε αρνητικά. Υπάρχει εξήγηση για αυτό και δεν είναι καλή.
Τα υγιή κομμάτια της κοινωνίας αποστρέφονται την πολιτική. Όσοι έχουν σπουδάσει, δουλέψει, σταθεί στα πόδια τους και κρατούν μια στοιχειώδη αυτοεκτίμηση, δεν ενδιαφέρονται να εκτεθούν στην ελληνική πολιτική σκηνή. Ακόμη κι αν επέλεξαν να μη μεταναστεύσουν, βλέπουν την πολιτική εντελώς γυμνή: χωρίς προσχήματα, χωρίς αξιοκρατία, χωρίς τη στοιχειώδη ευπρέπεια. Ποιος σοβαρός άνθρωπος να μπει σε αυτό το θέατρο παρακμής; Να κάθεται κάθε πρωί απέναντι από πολιτικά καρτούν που περιφέρουν την άγνοια και την ένδεια λόγου τους; Ποιος έντιμος άνθρωπος να ρισκάρει την αξιοπρέπειά του για να εξηγεί ότι δεν υπάρχει διαφθορά, αλλά παρεξήγηση;
Ετσι, ναι, είναι απολύτως λογικό ο Τσίπρας να εμφανίζεται ως «μια κάποια λύση». Είδατε να εμφανίζεται κάτι καινούργιο, κάτι που να δείχνει, έστω, υγιές; Το πολιτικό μας σύστημα είναι σήμερα σαν κάποιον που ψάχνει κάθε βράδυ στους μπλε κάδους της ανακύκλωσης. Δεν αναζητά το καινούργιο, ψάχνει απλώς κάτι που να αντέχεται.
