Υπάρχουν φωνές που δεν σβήνουν ποτέ, γιατί ξεπερνούν τον χρόνο και τα όρια της ίδιας της μουσικής. Μια τέτοια φωνή είναι και της Νίνα Σιμόν. Η παράσταση «Nina Simone – 4 οκτάβες ελευθερίας» που ανεβαίνει από τις 10 Οκτωβρίου στο θέατρο Μικρός Κεραμεικός επιχειρεί να ξαναζωντανέψει την αλήθεια, τον αγώνα και το πάθος της θρυλικής τραγουδίστριας σε σκηνοθεσία Σωτήρη Καραμεσίνη. Στο κέντρο του νέου θεατρικού, η Ιντρα Κέιν μαζί με τη Σάσα Παπαλάμπρου. {ARXM «Δεν θέλω να προσπαθήσω να μιμηθώ τη Νίνα Σιμόν, γιατί όλοι ξέρουμε πώς ήταν. Υποδύομαι τη Νίνα σε κάτι που εγώ θεωρώ έναν φόρο τιμής στη συγκεκριμένη καλλιτέχνιδα και προσωπικότητα. Οπότε, θα παρουσιάσουμε διάφορες περιόδους της ζωής της. Θα φωτίσουμε κομμάτια της προσωπικότητας και του ταλέντου της, που ίσως ο μέσος θεατής να μην τα γνώριζε και θα τον κάνουν να την αγαπήσει» αναφέρει.
Πριν συστηθεί στο κοινό ως Σιμόν, η ίδια μελέτησε αρκετά τη διαδρομή και την προσωπικότητά της. «Οσο τη γνωρίζω περισσότερο, καταλαβαίνω τα τραγούδια της, έχουν άλλη βαρύτητα οι στίχοι. Είναι από τις ερμηνεύτριες που έχω ακούσει πολύ και μου αρέσουν. Τώρα, διαβάζοντας το κείμενο και ανακαλύπτοντας καινούργιες πτυχές της, με έχει εντυπωσιάσει το πόσα κοινά έχουμε από άποψη προβληματισμών και πώς αντιμετωπιζόμαστε είτε από το κοινό είτε από κριτικούς κυρίως ως προς το θέμα το φυλετικό και την ανάγκη να σε βάλουν σε κάποιο κουτάκι. Εκείνης δεν της άρεσε να την αποκαλούν τζαζ καλλιτέχνιδα. Εμένα μου έχουν φορεθεί αρκετές ταμπέλες αποκλειστικά γιατί μπορεί να κάνω αγγλόφωνο τραγούδι ή λόγω του χρώματος του δέρματός μου» επισημαίνει η Ιντρα Κέιν.
Η ακτιβιστική της φλόγα
Το ταξίδι της στον κόσμο της Σιμόν, ωστόσο, δεν την έφερε μόνο στην επιφάνεια της καλλιτεχνικής της ιδιοφυΐας αλλά και στην ακτιβιστική της φλόγα. «Παρόλο που η Σιμόν μεγαλούργησε πολλές δεκαετίες πίσω και μίλησε για κάποια θέματα για τις γυναίκες τότε, αυτά δεν έχουν λυθεί τώρα. Τα συζητάμε ακόμα και παλεύουμε, κι αυτό με κάνει να τη θαυμάζω περισσότερο. Τόσα χρόνια πριν, την απασχολούσαν οι φυλετικές διακρίσεις, η ισότητα, η κοινωνική δικαιοσύνη, μίλαγε ανοιχτά γι’ αυτά και διεκδικούσε τον χώρο της και την αλλαγή. Σήμερα έχει αλλάξει μόνο το ότι κάποια πράγματα τα συζητάμε πιο ανοιχτά, κι αυτό είναι κάτι που χαίρομαι. Πρέπει να μιλήσουμε ανοιχτά, χωρίς ενδεχομένως τόσο θυμό αλλά με νηφαλιότητα. Ετσι, έχουμε μια ελπίδα να εξελιχθούμε και να πάμε και λίγο παρακάτω».
