Δεν πίστευα ποτέ ότι η απόφαση του Ανδρέα Λοβέρδου να ενταχθεί στη Νέα Δημοκρατία θα προκαλούσε τόσες αντιδράσεις από το ΠΑΣΟΚ. Ο Λοβέρδος είναι αλήθεια ότι έχει διεκδικήσει την αρχηγία του κινήματος, αλλά από τότε πέρασαν χρόνια πολλά. Στο μεταξύ είχε πάρει αποστάσεις από τον ίδιο τον Νίκο Ανδρουλάκη τον καιρό που ήταν ακόμα εντός ΠΑΣΟΚ, αποχώρησε και κατέβηκε στις ευρωεκλογές με ένα δικό του κόμμα, τους Δημοκράτες. Είναι κοινό μυστικό ότι ο Ανδρουλάκης είχε μάλλον ανακουφιστεί για τη μη εκλογή του πρώην στελέχους του στον Βόρειο Τομέα της Αθήνας. Τότε γιατί εκφράστηκε το ΠΑΣΟΚ εναντίον της απόφασης με τέτοιο μένος;
Καιρό τώρα το ΠΑΣΟΚ μοιάζει να αναζητά κυρίως εχθρούς επιδιώκοντας μια ιδιότυπη πολιτική μοναξιά και μάλιστα λίγο πριν μπούμε σε μια εποχή που θα χρειαστούν κυρίως συναινέσεις. Από όσο γνωρίζω με ανακούφιση αντιμετώπισε το ΠΑΣΟΚ και τη μη επιλογή του Ευάγγελου Βενιζέλου από τον Κυριάκο Μητσοτάκη για τη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας. Βέβαια θα τον ψήφιζε τον Βενιζέλο: θα έμπαινε μπροστά ο φερετζές του «θεσμικού ρόλου» και κανείς δεν θα τολμούσε να μιλήσει για μεταγραφή του Βενιζέλου στη ΝΔ. Αλλωστε για όσους καταλαβαίνουν ποτέ δεν θα αποκτούσε ο Μητσοτάκης τον Βενιζέλο: αν γινόταν ο Βενιζέλος ΠτΔ μάλλον αυτός θα έκανε τον Μητσοτάκη να τον ακούει θέλοντας και μη.
Το ΠΑΣΟΚ δεν είχε ποτέ του πρόβλημα με μεταγραφές: ίσα – ίσα. Οταν κάποτε ήταν μεγάλο είχε μετατρέψει το ΚΚΕ Εσωτερικού σε ακαδημία στελεχών του. Το 2004 συμπεριέλαβε στα ψηφοδέλτιά του στο όνομα της διεύρυνσής του τον Ανδρέα Ανδιανόπουλο και τον Στέφανο Μάνο που δεν ξύπνησαν ταραγμένοι ένα βράδυ έχοντας δει σοσιαλιστικά οράματα και έψαξαν τον Γιώργο Παπανδρέου. Αλλά για να μην πηγαίνω τόσο πίσω μιλάμε για το ΠΑΣΟΚ, που κατέβασε ως ευρωβουλευτή πριν από δυο χρόνια τον εκλεγμένο με τη ΝΔ Θοδωρή Ζαγοράκη (και πολύ καλά έκανε γιατί στις ευρωεκλογές μάλλον χάρη στην παρουσία του πρώην αρχηγού της Εθνικής του 2004 πήρε κάποιες ψήφους παραπάνω στη Βόρειο Ελλάδα). Και που στη συνέχεια άνοιξε την αγκαλιά του για να πάρει από τον ΣΥΡΙΖΑ τη Ράνια Θρασκιά και τον Πέτρο Παππά, που είναι μάλιστα ενεργοί βουλευτές. Οχι πολιτευτές όπως ο Λοβέρδος.
Τότε γιατί γκρίνιαξε το ΠΑΣΟΚ με την επιλογή του Λοβέρδου; Για έναν απλό λόγο: γιατί αντίθετα από αυτό που συµβαίνει στο ποδόσφαιρο π.χ., όπου οι ομάδες επιλέγουν τους παίκτες που θέλουν να αποκτήσουν στη μεταγραφική περίοδο, στο πολιτικό παζάρι είναι οι παίκτες αυτοί που προσφέρονται στα κόμματα μόνοι τους. Οταν ένα κόμμα δέχεται κρούσεις από πολιτευτές για να ενταχθούν στις τάξεις του, αυτό συνήθως σημαίνει πως έχει δυναμική – αν ο Παππάς και η Θρασκιά θυμήθηκαν το ΠΑΣΟΚ ως παλιά αγάπη είναι γιατί η τελευταία τους, ο ΣΥΡΙΖΑ, κατέρρευσε. Υπό αυτό το πρίσμα η κίνηση του Λοβέρδου στέλνει ένα μήνυμα πολύ άβολο για το ΠΑΣΟΚ: ο Λοβέρδος είναι παλιά καραβάνα και με την κίνησή του δείχνει πως δεν πιστεύει ότι ο Μητσοτάκης τελείωσε, πως θα πέσει, πως θα παραδώσει το δαχτυλίδι της διαδοχής και άλλα τέτοια. Μπορεί να κάνει και λάθος. Προσχωρώντας όμως στη ΝΔ του Μητσοτάκη δείχνει ότι πιστεύει πως οι επόμενες εκλογές δεν είναι χαμένες από χέρι από τον Μητσοτάκη – κι αυτό είναι ένα μήνυμα που ο Λοβέρδος στέλνει σε 57.526 ψηφοφόρους που στις ευρωεκλογές του 2023 τον ψήφισαν. Το ΠΑΣΟΚ θα τους ήθελε. Αλλά δεν ξέρει πώς να τους πάρει. Και δεν είναι οι μόνοι που χρειάζεται, χωρίς να ξέρει πώς σε αυτούς να απευθυνθεί, αλλά σίγουρα για αυτό δεν φταίει ο Λοβέρδος.
Για να το πω ποδοσφαιρικά ο Ανδρουλάκης φταίει που ως πρόεδρος δεν βλέπει ότι πρέπει να κάνει μεταγραφές αεροδρομίου…
