Από χθες το μεσημέρι, ο Ανδρέας ο Loveρδος είναι πια ένας σκέτος Ανδρέας Loveρδος, χωρίς το ονομαστικό άρθρο μπροστά από το επίθετό του, διότι ο Ανδρέας δεν είναι πια ΠΑΣΟΚ. Μετακόμισε στη ΝΔ, μαζί με κάποια έπιπλα (τα καλύτερα κομμάτια μόνο) από το κόμμα του. Το μόνο, για το οποίο θα μπορούσε να τον ψέξει κάποιος, αν ήθελε, είναι επειδή άργησε να το κάνει. Εδώ και χρόνια ό,τι καλύτερο διέθετε το ΠΑΣΟΚ έχει εγκατασταθεί στη ΝΔ και ουσιαστικά κυβερνά. Δεν είναι κάπως αργά τώρα; Πρωτίστως για τον ίδιο τον κ. Loveρδο διερωτώμαι. Γιατί, όσον αφορά τη ΝΔ, αυτή μόνο κέρδος μπορεί να έχει να αποκομίσει από τη μεταγραφή, ακόμη και αν η αξία της δεν είναι παρά συμβολική. Ενισχύεται ο κεντρώος προσανατολισμός του κυβερνώντος κόμματος. Ως προς την αγοραία αξία της μεταγραφής, αυτό είναι κάτι που μένει να αποδειχθεί στην πράξη. Δεν ξέρουμε αν ο κ. Loveρδος έχει περάσει την ημερομηνία λήξης – γιατί και οι πολιτικοί, ξέρετε, έχουν ημερομηνία λήξης. Θα δούμε.
Αλλη έκπληξη, πλην της χρονικής στιγμής που επελέγη για την ανακοίνωση της συνεργασίας, δεν υπήρξε. Ηταν γνωστό στους συνομιλητές του πρώην υπουργού του ΠΑΣΟΚ και μάλιστα διεκδικητή της ηγεσίας του κόμματος ότι έρεπε προς τη ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη. Δεν ήταν μυστικό, άλλωστε το φανέρωναν και οι θέσεις που έπαιρνε στις κατά καιρούς συνεντεύξεις του. Το ερώτημα, επαναλαμβάνω, είναι γιατί ανακοινώθηκε τώρα. Νομίζω επειδή είχε μόλις προηγηθεί η συνέντευξη του προέδρου του ΠΑΣΟΚ κ. Ανδρουλάκη στη Θεσσαλονίκη. Τρόμαξαν όταν άκουσαν τον Νικόλα, με το μπούκωμα που φέρνει η ευθύνη στον λαιμό και δίνει τη χαρακτηριστική βραχνάδα στη φωνή του, να δηλώνει έτοιμος να κυβερνήσει. Ετσι, εξαπέλυσαν τον Loveρδο για να κερδίσουν τη μάχη των εντυπώσεων. Δεν νομίζω ότι θα τα καταφέρουν όμως να αναστρέψουν το ρεύμα υπέρ του Νίκου Ανδρουλάκη στην κοινωνία, που καταγράφεται άλλωστε και στις μετρήσεις. Για να το πω λοιπόν στην πασοκική, το ποτάμι του 13% δεν γυρίζει πίσω! Από την άλλη πλευρά, το ποτάμι του 13% δεν έχει τη δύναμη να σε πάει μέχρι την κυβέρνηση, να το πούμε αυτό. Πίσω όμως δεν γυρίζει! Εντάξει;
Παρεμπιπτόντως, βρίσκω κατάφωρα άδικη την κριτική που ασκείται στον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ για την οικονομική πολιτική που ανακοίνωσε από τη Θεσσαλονίκη. Είναι άδικο οι επικριτές του κ. Ανδρουλάκη να αναδεικνύουν ελλείψεις και προχειρότητα στη σύνταξη του οικονομικού προγράμματος του ΠΑΣΟΚ, για τον απλό λόγο ότι δεν υπάρχει περίπτωση να κληθεί να τα εφαρμόσει αυτά. Το όνειρό του μοιράστηκε μαζί μας ο άνθρωπος, ας δείξουμε την ελάχιστη εκτίμηση που αξίζει στην εμπιστοσύνη που μας δείχνει μοιραζόμενος το όνειρό του μαζί μας. Στα όνειρα ο καθένας μας βλέπει τα πιο αλλόκοτα και τερατώδη πράγματα. Αυτός βλέπει τον 13ο μισθό και τόσα άλλα. Τι να κάνουμε; Να επέμβουμε στο υποσυνείδητό του δεν γίνεται. Αν, παρ’ όλα αυτά, εμείς θέλουμε να κρίνουμε τις εξαγγελίες του κ. Ανδρουλάκη με σοβαρότητα, τότε να πάρουμε το οικονομικό πρόγραμμα που ανέπτυξε, να το παραδώσουμε στην Ελληνική Ψυχαναλυτική Εταιρεία και να τους ζητήσουμε ευγενώς να μας πουν τη γνώμη τους. Για όνειρο μιλάμε! Σε ποιους θα απευθυνθούμε, αν όχι στους ειδικούς; Μήπως στους οικονομολόγους;
Καταλαβαίνω, πάντως, ότι τουλάχιστον ένα μέρος εκείνων που παίρνουν στα σοβαρά τις εξαγγελίες του κ. Ανδρουλάκη το κάνουν από θεσμική υποχρέωση. Το ΠΑΣΟΚ, εκτός από ιστορικό κόμμα, είναι το δεύτερο στις μετρήσεις σε τελευταία ανάλυση, έστω και αν ακολουθεί τη ΝΔ από την απόσταση κάπου 15 μονάδων. Ενα άλλο μέρος, όμως, τις πιστεύει. Και αυτό μπορεί να αποβεί πολύ επικίνδυνο, ξέρετε. Οπως ήταν επικίνδυνο για τους ηθοποιούς να παίζουν την τραγωδία του Μακμπέθ στις δυτικές περιοχές των Ηνωμένων Πολιτειών περί τα μέσα του 19ου αιώνα.
Ο λόγος ήταν ότι στο κοινό υπήρχαν αρκετοί που πίστευαν ότι όσα έβλεπαν επί σκηνής ήταν πραγματικά, με αποτέλεσμα να διακόπτουν την παράσταση για να ξυπνήσουν τον κοιμώμενο βασιλιά Ντάνκαν, όταν ο Μακμπέθ τον πλησίαζε με το στιλέτο υψωμένο. Δεδομένου δε ότι η οπλοφορία ήταν συνήθης σε τέτοια μέρη και από τέτοιους ανθρώπους, δεν ήταν λίγες φορές που ο Μακμπέθ είδε να τον σημαδεύουν με τα εξάσφαιρα.
