«Σούπερ Μάριο» τον αποκάλεσαν οι μουτζαχεντίν των Βρυξελλών. Από τους μετρημένους στα δάκτυλα τεχνοκράτες και πολιτικούς της σημερινής Ευρώπης, που προσμετράται κάπου κοντά σε παλαιότερους ταγούς του ενωσιακού χαμένου οράματος, ο Μάριο Ντράγκι διαδραμάτισε πολλάκις καθοριστικό ρόλο τόσο σε εθνικό επίπεδο στην Ιταλία όσο και σε ευρωπαϊκό με πληθώρα τρόπων. Είναι περίπου «κορόνα στο κεφάλι» όσων θέλουν την ευρωπαϊκή πορεία να μένει, ό,τι κι αν συμβεί, στο απόλυτο απυρόβλητο σαν τοτέμ της Ιστορίας, σαν θεότητα που είναι ανίερος όποιος την κρίνει: λαϊκιστής, δημαγωγός, απατεώνας.
‘Ή μάλλον ήταν. Επειδή για κακή τύχη όλων αυτών που «σκέφτονται» έτσι και προπηλακίζουν κάθε αγωνιώδη κριτική προσέγγιση της ευρωπαϊκής παρακμής, τώρα, αυτός, ο Ντράγκι, προστίθεται, έστω και πολύ όψιμα, πλην εξίσου σκληρά, στους πλέον καταιγιστικούς επικριτές της αποτυχίας αυτού του τερατουργήματος στο οποίο έχει πλέον εξελιχθεί το πάλαι ποτέ ευγενές κοινό όραμα. Και προκαλεί πρωτοφανή αμηχανία στους στρατούς των τυφλών οπαδών που ούτε βλέπουν ούτε ακούν ούτε αντιλαμβάνονται το τι συμβαίνει, παρά ξέρουν μόνο να σκορπούν προπαγανδιστική μισαλλοδοξία οποτεδήποτε ασκείται κριτική επί της ευρωπαϊκής παρακμής και της χαμένης ιστορικής της ελπίδας. Από ήρωάς τους ο Ντράγκι έγινε μέσα σε ένα βράδυ εχθρός τους. Επειδή είπε την αλήθεια. Και επειδή αρνούνται την ουσία της Ευρώπης: τον ελεύθερο λόγο, προτιμώντας τη σταλινική «αλήθεια» της εξουσίας.
O πρώην πρωθυπουργός της Ιταλίας και πρώην πρόεδρος της ΕΚΤ έριξε τη «βόμβα» την Παρασκευή, ασκώντας μια καθολικά απαξιωτική σε δραματικούς τόνους κριτική στην ΕΕ, της οποίας το διά ταύτα είναι ότι τη θεωρεί κατ’ ουσίαν οριστικά και αμετάκλητα τελειωμένη. «Η Ευρωπαϊκή Ενωση δεν μπορεί πλέον να πιστεύει ότι η μεγάλη της οικονομία τής προσφέρει παγκόσμια ισχύ και επιρροή» είπε ο ιταλός σύγχρονος ευρωπαίος ταγός που από προχθές μετατράπηκε σε σφοδρό επικριτή της Ενωσης. Και δεν έμεινε εκεί: «Αυτή η χρονιά θα μείνει στην Ιστορία ως η χρονιά που αυτή η ψευδαίσθηση εξανεμίστηκε» είπε μιλώντας σε εκδήλωση στο ιστορικά έμπλεο συμβολισμού Ρίμινι και η οποία μεταδόθηκε ζωντανά από το Διαδίκτυο. Δηλαδή, όχι μόνο ότι τώρα έγινε ξεκάθαρη η αποτυχία, αλλά και ότι ήδη κάθε ελπίδα για μια επιτυχημένη κοινή Ευρώπη ήταν από πριν έτσι κι αλλιώς ψευδαίσθηση – αυτό είπε ο Ντράγκι, που είναι ακόμα βαρύτερο. Αλλά, και πάλι, δεν έμεινε καν εκεί.
Για τον έναν από τους ελάχιστους Ευρωπαίους που άπαντες αντιμετώπισαν ως ταυτόσημο με εγγύηση για την πορεία της ενωμένης Ευρώπης, αυτή είναι πλέον «θεατής στις συγκρούσεις στο Ιράν και στη Γάζα», είναι εκείνη που αναγκάστηκε «να αποδεχθεί τους δασμούς που επέβαλε ο μεγαλύτερος εμπορικός μας εταίρος και μακροχρόνιος σύμμαχος, οι Ηνωμένες Πολιτείες», αλλά και που «ο ίδιος σύμμαχος μας πίεσε να αυξήσουμε τις στρατιωτικές δαπάνες, μια απόφαση που ίσως θα έπρεπε να είχαμε πάρει ούτως ή άλλως, αλλά με τρόπους και μορφές που πιθανώς δεν αντανακλούν τα συμφέροντα της Ευρώπης». Ομως, ποια συμφέροντα; Ποιας «Ευρώπης»;
«Τα γεγονότα έχουν διαλύσει κάθε ψευδαίσθηση ότι η οικονομική διάσταση από μόνη της εξασφαλίζει οποιαδήποτε μορφή γεωπολιτικής ισχύος» κατέληξε. Και έχει δίκιο. Ομως τώρα το κατάλαβε; Γιατί αυτό είναι από πολύ καιρό αυτονόητο. Επρεπε να φτάσουν τα πράγματα εκεί απ’ όπου δεν υπάρχει επιστροφή για να το διαπιστώσει; Τι αξία έχει πια; Καμία.
Είναι πλέον πολύ αργά. Η Ευρώπη απλά δεν υπάρχει. Και ιδίως εκείνος θα έπρεπε να το γνωρίζει από καιρό, να είχε μιλήσει εξίσου νωρίς και, βεβαίως, να είχε κάνει κάτι για αυτό. Δεν έκανε. Όπως και όσοι το μόνο που ξέρουν είναι να λιβανίζουν τα κακώς κείμενα και να επιτίθενται σε όσους φώναζαν από χρόνια για το κακό που ερχόταν. Και που είμαστε ακόμα απλώς στην αρχή του.
