Τι πάω και θυμάμαι τώρα; Ισα ίσα για να μελαγχολήσω. Διότι δεν φτάνει που ήμουν σαράντα χρόνια νεότερη, δηλαδή στα πρώτα ντουζένια μου. Ζούσα και σε μια χώρα που θύμιζε σπίτι κλειστό το οποίο άνοιγε για πρώτη φορά πόρτες και παράθυρα. Να μπει ο ήλιος να το φωτίσει, να μπει αέρας να φρεσκάρει την ατμόσφαιρα. Σαν σήμερα λοιπόν. Πριν από σαράντα χρόνια. Πάνω στο θερινό ηλιοστάσιο. Η μεγαλύτερη ημέρα του χρόνου ήταν, τότε, μια πολύ μεγάλη ημέρα για την Ελλάδα. Ενα ακόμη όραμα της Μελίνας Μερκούρη γινόταν πραγματικότητα.
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ
