Πέρασαν δύο εβδομάδες από τα συλλαλητήρια που, αν δεν επενέβαιναν οι χούλιγκανς, θα μας άφηναν μιαν εντύπωση πολιτικής ευαισθησίας από μεγάλο μέρος των Ελλήνων. Αλλά τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται. Αφήνοντας κατά μέρος τη συνηθισμένη μπαχαλοποίηση των δημόσιων εκδηλώσεων η οποία φαίνεται σαν αναπόδραστη μοίρα, οι περισσότεροι διαδηλωτές ήσαν καλοπροαίρετοι και ζητούσαν το αυτονόητο: ριζική μεταρρύθμιση της δημόσιας διοίκησης προκειμένου να αναβαθμιστεί το επίπεδο ασφάλειας των πολιτών· ένα ηράκλειο έργο που συνδυάζει τον άθλο των Στάβλων του Αυγεία με εκείνον της τιθάσευσης των ανθρωποφάγων αλόγων του Διομήδη. Ωστόσο, ανάμεσά μας υπάρχουν πολλοί που απαιτούν λαϊκά δικαστήρια αμφισβητώντας την κοινοβουλευτική νομιμότητα και τους θεσμούς – μπροστά σ’ αυτόν τον κοινό εχθρό έχει συνενωθεί η αριστερά, η λαϊκή, εθνικιστική δεξιά και οι διάφορες άτυπες πολιτοφυλακές του περιθωρίου· εκτός από τους αναρχοφασίστες, οι πουτινικοί-ρωσόφιλοι και οι τραμπικοί. Γερμανία 1919, Ελλάδα 2025· η ιστορία κινείται σαν λούπα. Καταλήψεις σε πανεπιστήμια επιβεβλημένες από συμμορίες, αναίσχυντη προπαγάνδα, εξωφρενικές θεωρίες συνωμοσίας, υστερικός ακτιβισμός, brown-baiting, λαχτάρα ψυχικής εκτόνωσης: στους δρόμους και στο κοινοβούλιο ο καθένας εκβάλλει το δικό του ουρλιαχτό. Κι όποιος δεν ουρλιάζει ταξινομείται στους ξεπουλημένους, στα μίσθαρνα όργανα της φαύλης κυβέρνησης και άλλων σκοτεινών δυνάμεων, στα ανάλγητα τέρατα μπροστά στον πόνο που προκάλεσε η τραγωδία στα Τέμπη.
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ
