Η ελληνική εξωτερική πολιτική είναι νωθρή, υποτυπώδης, διεκπεραιωτική; Εύλογα αναρωτιέται κανείς με αφορμή το ότι δεν εκλήθη η Ελλάδα στη διάσκεψη Στάρμερ (κατά την οποία έγινε μια αρκετά θεαματική πολιτική και εμπορική διεισδυτική κίνηση της Τουρκίας) όπως ήταν επίσης απούσα τόσο στο Μόναχο, όσο και στην (αρχική) διάσκεψη Μακρόν στο Παρίσι στα μέσα Φεβρουαρίου. Αυτές οι απορίες υπογραμμίζονται και από την απουσία της Ελλάδας, στη μετά Ασαντ Συρία, το υβριδικό καθεστώς της οποίας αύριο θα υπογράψει τη συριακή εκδοχή του τουρκολιβυκού μνημονίου. Ακόμα, οι παλαιότερες αντιρρήσεις πολλών γεωπολιτικών αναλυτών για τη μη σύνδεση Κυπριακού – Ουκρανικού και γενικά για τη μονομερή και εύκολη προσχώρηση σε μια (πλέον, ραγδαία μεταβαλλόμενη) «σωστή πλευρά της Ιστορίας». Με τις πρόσφατες εξελίξεις στο ευρωατλαντικό πεδίο, αναμοχλεύονται ερωτήματα όχι μόνο για τον αβαθή και παθητικό χαρακτήρα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, ως συνόλου τεχνικών και προβλέψεων, αλλά και για την εθνική και πολιτιστική οντότητα της χώρας.
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ
