Οι συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας για τα Τέμπη την περασμένη Παρασκευή ήταν από τις πιο μαζικές που έχει ζήσει μεταπολιτευτικά αυτή η χώρα, ειδικά όσον αφορά την Αθήνα (αν και στην προσωπική μου μυθολογία, η κορυφαία συγκέντρωση έγινε στην πρώτη επέτειο του Πολυτεχνείου, τότε που η κεφαλή της πορείας είχε φτάσει στην αμερικανική πρεσβεία κι εμείς, οι μαθητές, περιμέναμε ακόμη να ξεκινήσουμε από την Πατησίων, αλλά αυτό είναι δική μου εκτίμηση). Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό ωστόσο που προσδίδει μοναδικότητα είναι η ποικιλομορφία αυτών που κατέβηκαν στις 28 Φεβρουαρίου στο Σύνταγμα. Ανθρωποι όλων των ηλικιών, οικογενειάρχες με τα παιδιά τους, αυτοί που πάρα πολύ παλιά τους έλεγαν «γιάπις» (που βεβαίως και υπάρχουν ακόμη, αλλά δεν γνωρίζω την καινούργια τους «ετικέτα»), «κυρίες του κομμωτηρίου» (άλλη ειδική κατηγορία αυτή), μικροαστοί, μεσοαστοί και μεγαλοαστοί, γεροντοέφηβοι, κυρ Παντελήδες, άνθρωποι που δεν έχουν κατεβεί ποτέ μέχρι τώρα σε συλλαλητήριο και κάποιοι από αυτούς μπορεί και να μην ξανακατεβούν.
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ
