Ο άνθρωπος ζει με τη μοναξιά από τη γέννηση μέχρι τον θάνατό του, όταν απομακρύνεται από το περιβάλλον και τα πρόσωπα που τον κάνουν να αισθάνεται ασφαλής. Ας σκεφτούμε το νεογνό που έρχεται στον κόσμο, εκδιωγμένο από τον ενδομήτριο «παράδεισο», το παιδάκι που χάνει τη μητέρα του σε μια κοσμοπλημμύρα, το άτομο που του ανακοινώνουν την ανίατη νόσο του. Η μοναξιά είναι υποφερτή, ίσως και ευχάριστη, εάν ο άνθρωπος αυτονομηθεί και ωριμάσει ατομικά και σε συλλογικό πλαίσιο. Αυτό συμβαίνει όταν η ζωή υπήρξε γενναιόδωρη μαζί του και είχε ένα αρκετά σταθερό περιβάλλον. Βασικά έχει εσωτερικεύσει ψυχικά τους γονείς ή τα υποκατάστατά τους που του παρείχαν φροντίδα, ασφάλεια και ευνόησαν τη χειραφέτησή του. Ετσι συμφιλιώνεται με τον εαυτό και την ιστορία του. Αντίθετα, εάν το άτομο αντιμετώπισε πρώιμα ολέθριες καταστάσεις και δεν αυτονομήθηκε ψυχικά, ούτε απέκτησε την αίσθηση εσωτερικής ασφάλειας, η μοναξιά το «δαγκώνει», το συνθλίβει. Παλαιότερα οι οικογενειακοί, κοινωνικοί και πολιτισμικοί δεσμοί, αν και καταπιεστικοί, στήριζαν το άτομο που βίωνε σκληρή μοναξιά και ζητούσε βοήθεια.
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ
