Κράτησε μέχρι τη δεκαετία ’50, τα μισά του ’60, ίσως και λίγο περισσότερο η φράση «Αυτό είναι της πυρκαγιάς». Νομίζω πως ξεκίνησε στους πέριξ της Ομονοίας δρόμους όπου διάφοροι μικροκομπιναδόροι, «φτωχοδιάβολοι» και αποκαλούμενοι, πούλαγαν στη ζούλα, σπρώχνανε όπως θα λέγαμε σήμερα, τόπια με ύφασμα, «Πάρ’ το, μαντάμ, ευκαιρία». Αλλά μόλις η μαντάμ άνοιγε το κελεπούρι σπίτι έβλεπε ότι το ύφασμα μετά τους πρώτους δυο – τρεις πήχεις ήταν καμένο εντελώς, στάχτη. Κύριος οίδε από ποιο βομβαρδισμένο εργοστάσιο το είχε βουτήξει ο μπαγάσας. Από τότε όποτε ήθελε κάποιος να πει ότι κάτι δεν αξίζει φράγκο, είτε για ρούχο, είτε για ταινία, είτε για οτιδήποτε, έλεγε με τον ανάλογο πάντα μορφασμό «Αυτό είναι της πυρκαγιάς».

Φοβάμαι πως τα τελευταία χρόνια μπορούμε με θλίψη να πούμε για όλη τη χώρα πια ότι «Είναι της πυρκαγιάς». Για να μην πω για όλους μας «Είμαστε της πυρκαγιάς» και μου ορμήσουνε όπως ορμήσανε στον συγχωρεμένο τον Πάγκαλο, με πιάσουνε στο στόμα τους τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και φάω το ξύλο της αρκούδας. Γιατί δεν είναι μόνο η κυβέρνηση που πιάστηκε εντελώς απροετοίμαστη, θυμάμαι τον κύριο Πρωθυπουργό που υποσχέθηκε στις προηγούμενες φωτιές ότι τουλάχιστον για τον δρυμό της Πάρνηθας θα κάνει τα πάντα και να είμαστε σίγουροι ότι θα είναι ασφαλής. Την είδαμε την ασφάλεια. Είναι από την άλλη και η αντιπολίτευση όμως, που, επί μέρες, καιγότανε ο κόσμος και αυτοί μαλώνανε ποιος είπε πρώτος για τη σύγκληση των αρχηγών όλων των κομμάτων. Ποιος είπε το «Πτούκα προ».

Κι από δίπλα έχουμε κάτι γουρούνια που μέσα στον χαμό κλείνουν «είκοσι πέντε κομμάτια» σ’ ένα μικρό τρέιλερ, τραβάνε και βίντεο δε και καλούνε τον κόσμο να τους λιντσάρει, γιατί αυτοί, λέει, «είναι ορκισμένοι να μας κάψουνε». «Κομμάτια» βεβαίως αποκαλεί τους έντρομους μετανάστες που γλίτωσαν από τη φωτιά γιατί άλλοι ομοεθνείς τους κάηκαν ζωντανοί. Της πυρκαγιάς. Και μη βιαστούμε να πούμε ότι αυτός ο κάφρος ήταν Αλβανός, γιατί είχε και συνεργούς δύο Ελληνες. Οπως και Ελληνες επίσης είναι κι οι δυο που συλλάβανε για εμπρησμό. Τι σόι Ελληνες είναι αυτοί που καίνε τον ίδιο τους τον τόπο; Τι θέλουν; Τι ζητούν; Πού ζουν; Πώς ζουν; Και τι τους τρέφει; Γι’ αυτό σου λέω. «Της πυρκαγιάς». Δεν ξέρω πώς θα κλείσει, και αν θα κλείσει αυτή η διαβολοβδομάδα. Τι πληγές θ’ αφήσει, και τι θα μείνει όρθιο και ζωντανό από όλο αυτό το καμίνι.

Θα μπορούσα να γράφω ώρες, μόνο που δεν ξέρω πια τι σημασία έχει. Τα γράφουμε, τα ξαναγράφουμε, τα λέμε, τα ξαναλέμε, και το επόμενο καλοκαίρι έρχεται χειρότερο. Είναι σαν να μην ακούει κανείς. Ασε που κι αυτό το κείμενο που γράφω, σε σχέση με το μέγεθος της καταστροφής, μου φαίνεται ότι κι αυτό «Είναι της πυρκαγιάς».

ΥΓ: Ο Μίλτος Τεντόγλου χρυσός στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου, με άλμα 8,52 μέτρα. Η μόνη αχτίδα φωτός σ’ αυτό τον ζόφο. Και απορώ και εγώ μαζί με τη φίλη μου την Ελένη που έγραψε στον λογαριασμό της: «Πώς γίνεται ατομικά να είμαστε τόσο ικανοί και συλλογικά τόσο καταστροφικοί; Ενα τέτοιο άλμα χρειαζόμαστε όλοι μας. Ενα συλλογικό άλμα». Χαιρετώ.