Θυμάμαι τον Γιάννη Τσαρούχη που επαναλάμβανε συχνά – την είχε γράψει άλλωστε – τη φράση «ένας τρόπος υπάρχει για να καταργήσουμε τους κλέφτες, να τους περιφρονήσουμε». Φαινόταν, για τους περισσότερους, σαν ένα ακόμη παραδοξολόγημά του αν και δεν ήταν λίγοι όσοι το κατανοούσαν σαν μια αλήθεια, που σε μια πρώτη ανάγνωση σήμαινε πως αφού όσοι τρόποι είχαν δοκιμαστεί προκειμένου να εκλείψουν οι κλέφτες, είχαν αποτύχει, είχε έρθει η ώρα να επιχειρηθεί ένας τρόπος που, αν και φαινομενικά ο πιο ανίσχυρος, δεν αποκλειόταν να αποδειχθεί ο πιο αποτελεσματικός. Μας ξαναήρθε έντονα στον νου η φράση αυτή παρακολουθώντας τον τελευταίο καιρό, μια κυριολεκτικά αποθεωτική στην ουσία αντίδραση, έστω και αν γίνεται με τον μανδύα μιας καταπελτικής κριτικής, για νεόκοπα πρόσωπα της πολιτικής μας ζωής, έστω και αν η καταγωγή τους θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως καλλιτεχνική – ο Θεός να την κάνει.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή