Πότε να χρειαστείς ασθενοφόρο

Βγάλτε αυτά που φοράτε στα πόδια σας. Αν είστε ξυπόλυτοι, έχει καλώς. Γιατί τώρα θα μπείτε στα παπούτσια του ανθρώπου μας και θα πάρετε τη θέση του στον καναπέ, απέναντι από την τηλεόραση των 55 ιντσών που αγοράστηκε με 48 δόσεις. Παρακολουθείτε, λοιπόν, ένα από τα πολλά τηλεοπτικά πάνελ των ημερών, προσπαθώντας να καταλάβετε τι συζητούν, αλλά και για ποιον λόγο. Στην οθόνη είναι τρεις ομιλούσες κεφαλές που μιλούν σαν υπνωτισμένες. Θέμα τους είναι η φορολογική πολιτική των κομμάτων. Και όλη η συζήτηση εξελίσσεται πάνω σε ένα άσκοπο και ανούσιο «what if». Διότι το να συζητάς τώρα το φορολογικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ ή του ΠΑΣΟΚ είναι σαν να ψάχνεις το ρόστερ με το οποίο θα πάρει ο Ιωνικός το πρωτάθλημα. Ενδιαφέρουσα κουβέντα που γίνεται πολύ καλύτερη μετά το τρίτο ποτό. Και όμως, στην τηλεόραση την κάνουν ξεροσφύρι. Στο μεταξύ, επειδή όλα συνδέονται μεταξύ τους, είναι εξαιρετικά δύσκολο να παρακολουθήσεις την αλληλουχία των γεγονότων. Τώρα, ας πούμε, συζητάνε για τους φόρους, κάτι που ξεκίνησε από μία ατάκα της Χρονοπούλου (ή μήπως του Δουδωνή;), αλλά είναι και η άρνηση των κομμάτων να δώσουν τα προγράμματα στο Γενικό Λογιστήριο του Κράτους, πλην όμως δεν είμαστε σίγουροι αν το ΓΛΚ έχει την αρμοδιότητα κοστολόγησης γιατί κάπου ο Βορίδης εξέθεσε τον Σκέρτσο, ο οποίος δεν εννοούσε αυτό που είπε κ.λπ. Συγγνώμη, αλλά όλο αυτό ο κόσμος δεν μπορεί να το παρακολουθήσει ακόμα και αν το παρουσιάσεις ως μιούζικαλ, με τον Ραγκούση και τον Αδωνη να τα λένε πάνω στα κεραμίδια, όπως στο «Cats». Τότε για ποιον λόγο σηκώνεται αυτός ο θόρυβος; Μα, επειδή δεν έχει μείνει κάτι άλλο για να πουν.
Πάμε σε εκλογές με την αντιπολίτευση να μην μπορεί να υποσχεθεί τίποτα. Αυτό δεν έχει ξανασυμβεί στο παρελθόν. Διότι έτσι όπως έκατσαν τα νούμερα της πρώτης κάλπης, οποιαδήποτε παροχή, υπόσχεση ή «προσωπική δέσμευση» από την πλευρά της αντιπολίτευσης δεν θα ζήσει και πολύ, μέχρι να πνιγεί στα χάχανα του ακροατηρίου.

Μετά πέφτετε πάνω σε συζήτηση για το ΕΣΥ, το ΕΚΑΒ και την κακή σου τύχη αν το χρειαστείς τη λάθος µέρα και σε ακατάλληλη ώρα. Βλέπεις αυτά που συμβαίνουν και μέσα σου εύχεσαι ότι αν είναι να σου έρθει το κακό, τουλάχιστον ας χτυπήσει βραδινή ώρα και, ει δυνατόν, κατά τον Αύγουστο που λείπει ο κόσμος. Βέβαια τότε μπορεί να λείπει και το προσωπικό του ΕΚΑΒ, αλλά αξίζει να πάρεις το ρίσκο.

Στα σοβαρά τώρα: θα άξιζε κάποια στιγμή δίπλα στους ανθρώπους που χάνονται λόγω υστέρησης του ΕΚΑΒ να βάζαμε και εκείνους που σώζονται έπειτα από την έγκαιρη άφιξή του - θυμηθείτε την περίπτωση της γυναίκας που τσιμπήθηκε από φίδι και διασωληνώθηκε μέσα στο ασθενοφόρο. Ομως, δυστυχώς, σε αυτά τα πράγματα μία απώλεια καλύπτει τα πάντα. Και σωστά. Ετσι πρέπει. Με αυτές τις υπηρεσίες δεν ασχολείσαι όταν υπηρετούν το αυτονόητο. Γιατί ακόμα και μία απώλεια αποκαλύπτει την τρύπα που θα μπορούσε να μας ρουφήξει όλους. Και έτσι όπως κάθεστε στον καναπέ, φορώντας τα παπούτσια του ανθρώπου μας, είναι λογικό να αναρωτηθείτε και εσείς αν θα μπορούσαμε να πάρουμε ένα μαχητικό και μισή φρεγάτα για να τα μετατρέψουμε σε ασθενοφόρα. Αυτό πάντα ακούγεται αφελές, δέχεται μομφές ως λαϊκίστικο και παράλογο.  Αλλά, αλήθεια, υπάρχει κάτι πιο παράλογο από την απώλεια μιας κοπέλας σε εγκυμοσύνη που περιμένει πέντε ώρες το ασθενοφόρο; Και τι είναι, αναρωτιέστε, λογικό; Αυτό που είπε ο γιατρός κ. Πνευματικός, υποψήφιος της ΝΔ, για εξορθολογισμό του κόστους που απαιτείται για τη συντήρηση, εν ζωή, καρκινοπαθών σε τελικό στάδιο; Δηλαδή πόσο κοστίζει, πάνω-κάτω, μία παραπάνω μέρα στη ζωή; Και πώς τα μετράμε; Βάζουμε από τη μία το κόστος, από την άλλη την ταλαιπωρία του ασθενούς και στη μέση τον πόνο των συγγενών; Αν είναι να συζητήσουμε σε αυτή τη βάση, ας βάλουμε και την ευθανασία στο τραπέζι. Ναι, έχετε κουραστεί με όλα αυτά. Και τώρα που φοράτε τα παπούτσια του ανθρώπου μας και κάθεστε στον καναπέ του, σκέφτεστε ότι σας πλακώνει η κούραση της σεζόν που φεύγει. Χρειάζεστε επειγόντως διακοπές, αλλά κάτι δεν σας αφήνει να το βγάλετε από μέσα σας.