Ζούμε σε μια χώρα που τη γαλούχησαν αιώνες οι ποιητές. Κι έγινε η ποίηση δημόσια εξομολόγηση, όχι ενός ατόμου, αλλά ενός έθνους και του λαού του. Αν υπήρχε περισσότερη φαντασία στην εξουσία και στους ιστορικούς των ιδεών, χωρίς ιδιαίτερη έξαρση της ιστορικής συνείδησης, θα μπορούσαν να χαρακτηρίζονται πάνω από ιστορία 3.000 χρόνων οι περίοδοί της με το όνομα ενός μείζονος ποιητή. Δεν αγνοώ πως και σήμερα διαθέτουμε μια σημαντική ποιητική δημιουργία. Μόνο που εκφράζει, συχνά συντακτικά, τη μοναξιά του ατόμου, ακόμα και του πολίτη, μέσα σε έναν κόσμο κοινόχρηστων θεσμών. Η λεγόμενη παγκοσμιοποίηση, ανάμεσα στα πολλά που προσκόμισε στην παγκόσμια συνείδηση, έφερε και εγκαθίδρυσε και μια ποιητική ματιά που, κι αν ακόμη βλέπει με άλλα μάτια και γλώσσα, διαπιστώνει, θρηνεί και εξαίρει κοινόχρηστα αγαθά, κοινόχρηστες εμπειρίες, κοινόχρηστες κατακτήσεις. Ενας λυρικός ποιητής σήμερα, είτε στην Αθήνα, είτε στο Λονδίνο, είτε στη Νέα Υόρκη, είτε στο Πεκίνο και την Αντίς Αμπέμπα, βρίσκουν στη γλώσσα τους λέξεις πανομοιότυπες στη σημασία, έστω κι αν απηχούν διαφορετικά για να εκφράσουν το αδιέξοδο μέσα στα ομοιόμορφα τείχη της οικονομίας, των πολιτικών θεσμών και των εκπαιδευτικών συστημάτων.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή