Η 35άρα και ο δολοφόνος

Παρακολουθώντας ξανά τον «Χειρότερο άνθρωπο του κόσμου» («Verdens verste menneske», Νορβηγία / Δανία / Σουηδία / Γαλλία, 2021) του Δανού Χοακίμ Τρίερ, δεν είναι δύσκολο να καταλάβεις τους λόγους για τους οποίους κατάφερε να γίνει μια από τις πιο hype ταινίες του προτελευταίου Φεστιβάλ των Καννών – όπου η πρωταγωνίστριά της, η νορβηγίδα ηθοποιός Ρενάτε Ράινσβε κέρδισε το βραβείο ερμηνείας – και αργότερα να φτάσει ως τα BAFTA αλλά και τα Οσκαρ με υποψηφιότητες σεναρίου και μη αγγλόφωνης (διεθνούς) ταινίας. Τρίτο μέρος της «τριλογίας του Οσλο» του Τρίερ, ο «Χειρότερος άνθρωπος του κόσμου» είναι το πορτρέτο μιας σύγχρονης τριανταπεντάρας του Οσλο, πάνω στην οποία έχεις την αίσθηση ότι αποτυπώνεται αυτό που πολλές σύγχρονες γυναίκες (όχι μόνο του Οσλο και όχι μόνο τριανταπεντάρες) θα ήθελαν να είναι. Ελεύθερη, ωραία, τσαούσα, «τσαμπουκάς», με επιθυμία για καριέρα, χωρίς σχέδια και πλάνα για τη σχέση της αλλά και χωρίς αναστολές για το αν κάποιες αποφάσεις της πληγώσουν τον άλλο, όπως και γίνεται. Την ώρα που ο σύντροφός της επιθυμεί οικογένεια μαζί της, εκείνη τον «αδειάζει» σαν να μη συμβαίνει τίποτα λέγοντας ότι έχει ερωτευτεί κάποιον άλλο. Μέσα στο χρονικό πλαίσιο μιας τετραετίας, η ταινία του Τρίερ καλύπτει αρκετές πτυχές αυτής της δυναμικής αλλά εντέλει αλλοπρόσαλλης γυναίκας, η στάση της οποίας συνάδει με το ούτως ή άλλως αλλοπρόσαλλο κλίμα της εποχής που ζούμε. Κάπου τη θαυμάζεις και εκτιμάς την ευθύτητά της, κάπου όμως αυτή ακριβώς η ευθύτητα γίνεται δυσάρεστη και πολύ ενοχλητική. Σε κάθε περίπτωση, ως μελέτη χαρακτήρα και συμπεριφοράς, η ταινία σε κερδίζει με την ειλικρίνειά της και βέβαια χάρη στην ενέργεια της Ράινσβε που είναι όντως μια μικρή αποκάλυψη.