«To βράδυ της 13ης Νοεμβρίου, η γυναίκα που ήμουν ανατινάχθηκε»

Η 41χρονη Ορελί Σιλβέστρ έχασε εκείνο το τραγικό βράδυ Παρασκευής του 2015 στο Bataclan τον σύντροφό της, τον Ματιέ Ζιρού. «To βράδυ της 13ης Νοεμβρίου», αφηγήθηκε η ίδια στη «Le Monde» περιμένοντας την ετυμηγορία, «η γυναίκα που ήμουν ανατινάχθηκε, όλα όσα είχα χτίσει επενδύοντας τόσο χρόνο παρασύρθηκαν από το ωστικό κύμα. Χρειάστηκα σχεδόν έξι χρόνια για να μαζέψω τα κομμάτια μου. Το να έρχομαι κάθε μέρα στη δίκη, το να εξαντλώ την αφήγηση εκείνης της νύχτας που άλλαξε τα πάντα, το να ενώνω τον πόνο μου με εκείνους των φίλων μου στα χαρακώματα μου επέτρεψε να συγκεντρώσω τα συντρίμμια μου, να ξαναζωντανέψω εκείνη που ήμουν κάποτε και να με επιδιορθώσω.

Την ώρα του απολογισμού για αυτούς τους δέκα μήνες που πέρασα στο Ιλ ντε λα Σιτέ, ξανασκέφτομαι την πρώτη μέρα όπου όλα, στο δικαστικό μέγαρο, μου ήταν ξένα και εχθρικά, όπου ο φόβος έκανε τα πόδια μου άκαμπτα σαν πέτρα. Σχεδόν έναν χρόνο αργότερα, διαπιστώνω πως νιώθω πια εδώ σαν στο σπίτι μου, ανάμεσα στην οικογένεια με την οποία μοιράστηκα το ίδιο δράμα.

Στις 8 Σεπτεμβρίου 2021 μπήκα για πρώτη φορά στην αίθουσα των συνεδριάσεων, κάθισα στο βάθος και παρατήρησα όλους τους ανθρώπους γύρω μου, όλα αυτά τα κορμιά που είχαν καεί στην ίδια φωτιά με εμένα. Εκείνη τη μέρα είδα επίσης τους κατηγορουμένους να σηκώνονται ο ένας μετά τον άλλον για να επιβεβαιώσουν την ταυτότητά τους, κατόπιν άκουσα τον πρόεδρο του ειδικού κακουργιοδικείου, τον Ζαν-Λουί Περιές, να διαβάζει τη λίστα των θυμάτων εκείνης της ολέθριας βραδιάς του Νοεμβρίου του 2015, ανάμεσά τους και ο Ματιέ, ο σύντροφός μου, ο πατέρας των παιδιών μου. Ολα ήταν εκεί, λοιπόν, εκείνη την πρώτη μέρα: η πρόταση μιας καινοφανούς συλλογικής περιπέτειας, το ραντεβού με τα τραύματά μας και η προστατευτική παρουσία των αγαπημένων μας ως φαντασμάτων.

Ερχόμουν σχεδόν κάθε μέρα στη δίκη. Το μεσημέρι, έσπρωχνα τις μεγάλες ξύλινες πόρτες της αίθουσας που κατασκευάστηκε ειδικά για αυτή την ιστορική δίκη, και έβρισκα τους συντρόφους με τους οποίους διέσχιζα την έρημο. Σκέφτομαι σήμερα πως ούτε μία φορά δεν εγκαταλείψαμε την προσπάθεια να βάλουμε σε λέξεις, να βάλουμε σε αμφιβολία, να βάλουμε και σε πλάκες, ακόμα, ό,τι μας πονούσε εσωτερικά. Είχαμε την τύχη να μας δοθεί όλος ο χρόνος ώστε να ψηλαφήσουμε κάθε μας συναίσθημα και το προνόμιο να νιώθουμε εμπιστοσύνη στην αγκαλιά του κράτους δικαίου.

Αυτή η χρονιά ήταν μια έκπληξη. Πάνε δέκα μήνες που έρχομαι εδώ και για ακόμα μια φορά δεν είμαι η ίδια. Ετσι όπως πέρασαν τα τραύματά μου από το κόσκινο της Δικαιοσύνης σμιλεύτηκε η γυναίκα που θα είμαι εφεξής, ίσως, πολύ απλά, εκείνη που είχα πάψει να είμαι από το 2015».