Έντυπη Έκδοση
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου του tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Αν είστε συνδρομητής μπορείτε να συνδεθείτε από εδώ:
Αν θέλετε να γίνετε συνδρομητής μπορείτε να αποκτήσετε τη συνδρομή σας εδώ:
Εγγραφή μέλους
Ηταν μια αναπάντεχη ερώτηση, και έλαβε μια αναπάντεχη απάντηση. Ενώ ολόκληρη η Γαλλία ανέμενε, χθες, την ετυμηγορία των δικαστών στη μεγαλύτερη δίκη που έχει γίνει ποτέ στη χώρα, για το φονικότερο χτύπημα που έχει πραγματοποιήσει ποτέ το ISIS στην Ευρώπη, ένας διαδικτυακός αναγνώστης της εφημερίδας «Le Monde» ρώτησε τον Αρτούρ Ντενουβό, έναν επιζήσαντα του Bataclan, και πρόεδρο του συλλόγου θυμάτων Life for Paris, αν «μπορούμε να γιορτάσουμε έπειτα από μια τέτοια δίκη». «Χωρίς καμία αμφιβολία, ναι. Το Παρίσι είναι μια γιορτή» του απάντησε εκείνος. «Αλλά να γιορτάσουμε έπειτα μια ετυμηγορία που στέλνει ανθρώπους στη φυλακή, ακόμα και αν είναι τρομοκράτες, δεν ξέρω». Και αυτή η απάντηση ήρθε σαν επιβεβαίωση πως η δίκη για τις τρομοκρατικές επιθέσεις που πραγματοποιήθηκαν στις 13 Νοεμβρίου 2015 στο Stade de France, σε καφέ και εστιατόρια του 10ου και του 11ου διαμερίσματος του Παρισιού καθώς και στον συναυλιακό χώρο Bataclan, με αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους 130 άνθρωποι και να τραυματιστούν περισσότεροι από 490, ολοκληρώθηκε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο: με μια νίκη της δημοκρατίας, και του κράτους δικαίου, και της ενσυναίσθησης ακόμα, επί της βαρβαρότητας της τρομοκρατίας.
Η δίκη ξεκίνησε στο ειδικό κακουργιοδικείο του Παρισιού που φτιάχτηκε επί τούτου εντός του Δικαστικού Μεγάρου, στο Ιλ ντε λα Σιτέ, στις 8 Σεπτεμβρίου 2021 και επρόκειτο κανονικά να ολοκληρωθεί στα τέλη Μαΐου, παρενέβη όμως η COVID-19, χρειάστηκαν αρκετές παύσεις εξαιτίας της και διήρκεσε τελικά σχεδόν 10 μήνες, συνολικά 148 ημέρες. Κατηγορούμενοι ήταν συνολικά 20 άνθρωποι, μόνο οι 14 ήταν όμως παρόντες στο δικαστήριο, έξι δικάστηκαν ερήμην: ένας εκτίει δεκαετή ποινή φυλάκισης για τρομοκρατία στην Τουρκία και οι άλλοι πέντε, όλοι υψηλόβαθμα στελέχη του ISIS, πιστεύεται πως έχουν σκοτωθεί κάπου στα σύνορα Συρίας - Ιράκ.
Σκοπός ήταν να μπουν λέξεις πάνω στις πληγές, να αποδοθεί δικαιοσύνη, να γραφτεί ένας κάποιος επίλογος, να επιτευχθεί «μια συλλογική κάθαρση». Πολύς λόγος έγινε, στη διάρκεια της δίκης, για την κοινοτοπία του κακού, αυτή την έννοια που ανέπτυξε η γερμανίδα φιλόσοφος Χάνα Αρεντ, σε μια προσπάθεια να εξηγηθεί το χάσμα ανάμεσα στην κλίμακα του εγκλήματος και την κοινοτοπία των κατηγορουμένων, οι περισσότεροι από τους οποίους περιβάλλονταν από «υποστηρικτικές» οικογένειες, αρκετοί από τους οποίους δεν ήταν καν φανατικά θρήσκοι. Πολλά σκοτεινά σημεία παρέμειναν σκοτεινά σημεία: η Γαλλία δεν γνωρίζει ακόμη ποιος επέλεξε τους στόχους, ούτε γιατί επέλεξε τους συγκεκριμένους στόχους, τα έξι συγκεκριμένα καφέ και εστιατόρια του Παρισιού, τον συγκεκριμένο συναυλιακό χώρο. Δεν γνωρίζει ούτε αν ο Σαλάχ Αμπντεσλάμ, ο μοναδικός από τη δεκαμελή ομάδα κομάντος του ISIS που χτύπησε εκείνη τη νύχτα το Παρίσι ο οποίος επέζησε, έπρεπε πράγματι να ανατιναχθεί κανονικά σε ένα μπαρ του 18ου διαμερίσματος, όπως υποστήριξε ο ίδιος.
«Ηταν, στα μάτια μου, μια υποδειγματική δίκη. Υπήρξε και θα παραμείνει μια μεγάλη στιγμή της Δικαιοσύνης, ιδιαίτερα με τον χώρο και τον χρόνο που δόθηκε σε όσους ασκούσαν πολιτική αγωγή να μιλήσουν, και οι οποίοι έκαναν τους ίδιους τους κατηγορουμένους να εξελιχθούν» δήλωσε σε κάθε περίπτωση ο 69χρονος Φιλίπ Ντουπερόν, πρόεδρος του συλλόγου θυμάτων 13/11/15 Αδελφοσύνη και Αλήθεια, που έχασε στο Bataclan τον γιο του, τον Τομάς. Και είναι μόνο ένας από τους πολλούς συμμετέχοντες και παρατηρητές που θέλησαν να επισημάνουν το επίπεδο της ακροαματικής διαδικασίας, την «αυστηρότητα αλλά και ευγένεια» που επέδειξε ο προεδρεύων δικαστής, ο Ζαν-Λουί Περιές, το «βελούδινο γάντι» με το οποίο είχε τυλίξει τη «σιδηρά γροθιά του».
Και τώρα; Η δίκη λειτούργησε σαν ένα είδος ψυχοθεραπείας, και για τα θύματα και τους οικείους τους και για τη Γαλλία γενικότερα, ειδικά για τους πρώτους, ωστόσο, κάποιοι εκφράζουν φόβους πως το τέλος της ενέχει έναν κίνδυνο «κατάθλιψης» έπειτα από σχεδόν δέκα μήνες τέτοιας έντασης.
Ο Αρτούρ Ντενουβό παραδέχθηκε πως έχει ανάμεικτα συναισθήματα. «Είναι μια ανακούφιση», δήλωσε, «γιατί σημαίνει πως αυτή η δίκη είναι πίσω μου και ότι μπορώ να συνεχίσω τη ζωή μου. Υπάρχει παράλληλα και λίγος φόβος... η δίκη γέμισε τη ζωή μας τους τελευταίους 10 μήνες, τι θα την αντικαταστήσει; Αλλά ξεπεράσαμε μια τρομοκρατική επίθεση, θα είναι πιο εύκολο να ξεπεράσουμε το κενό μετά τη δίκη».
Ο ίδιος προανήγγειλε πρόσφατα πως ο σύλλογος τον οποίο συνίδρυσε, το Life for Paris, θα διαλυθεί στις 13 Νοεμβρίου 2025, στη 10η επέτειο των επιθέσεων - «γιατί πρέπει να υπάρχει ένας ορίζοντας και μια ρότα, και μια ελπίδα στο τέλος να μπορέσουμε να πούμε πως υπήρξαμε θύματα αλλά δεν είμαστε πια».
