Η πείνα για ειδήσεις και ο Έιχαμπ

Όσο περνά ο καιρός, ο κ. Ερντογάν μού θυμίζει όλο και περισσότερο τον καπετάνιο Έιχαμπ από τον «Μόμπυ Ντικ» του Χέρμαν Μέλβιλ: αν και συμβολικά το μέγεθος και η δύναμη του Μόμπυ Ντικ δεν αντιστοιχούν στην Ελλάδα, η λύσσα του Έιχαμπ που αφιέρωσε τη ζωή του στο κυνηγητό της μεγάλης λευκής φάλαινας μπορεί να παρομοιαστεί με τη στάση του κ. Ερντογάν: ο Έιχαμπ μισούσε εγκάρδια τον Μόμπυ Ντικ· το θαλάσσιο κήτος είχε γίνει το κέντρο της ζωής του· στο τέλος, έγινε η αιτία του χαμού του. Ώσπου να καμακώσει τον Μόμπυ Ντικ, ο Έιχαμπ βάδιζε πέρα-δώθε στο κατάστρωμα του πλοίου με το κουτσό του πόδι και έκανε «δηλώσεις» εναντίον της φάλαινας. «Θα σε λιανίσω!» «Δεν θα μου ξεφύγεις απαίσιο ψάρι!» Αλλά, αν στα μάτια του Ερντογάν η Ελλάδα είναι ο Μόμπυ Ντικ -απαιτώντας τον αφοπλισμό και την υποταγή της- εμείς δεν δείχνουμε την αυτοπεποίθηση και την αξιοπρέπεια της φάλαινας: αφιερώνουμε υπερβολικά πολύ χρόνο και υπερβολικά πολλή ενέργεια στα λόγια ενός συμπλεγματικού ηγέτη, με καπρίτσια πριμαντόνας που επιβεβαιώνουν την έλλειψη κουλτούρας και ψυχικού αναστήματος: ένα ανθρωπάκι παθαίνει διαδοχικές κρίσεις φθόνου, ορκίζεται εκδίκηση και απειλεί ότι θα κλείσει τη μύτη του μέχρι να γίνει μπλε. Ας γίνει μπλε. Θέλω να πω ότι, καθώς ο κ. Ερντογάν μοιάζει να μην έχει άλλες δουλειές εκτός από τις φοβέρες εναντίον της Ελλάδας και της Ατλαντικής Συμμαχίας, παρασύρει τα ελληνικά μέσα ενημέρωσης σε μια κούρσα ψευτοειδησεογραφίας: οι δημοσιογράφοι τον συνοδεύουν παντού λες και φοβούνται μήπως χάσουν την επόμενη πολύτιμη λέξη που θα φτύσει.