Η εργατική τάξη πάει στον Παράδεισο

Το «Full Time» (A plein temps, Γαλλία, 2021), που όπως και το «Δωμάτιο 108» προβλήθηκε στο Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου, είναι μια εμπεριστατωμένη άποψη για τη σύγχρονη κοινωνική πραγματικότητα, όπου πολλοί εργαζόμενοι είναι αναγκασμένοι να υποβάλλουν τον εαυτό τους καθημερινά σε κυριολεκτικό αγώνα δρόμου προκειμένου να είναι συνεπείς στο ωράριό τους. Κάτοικος προαστίων, η σαραντάρα Ζιλί τρέχει και δεν φτάνει για να είναι στην ώρα της στο ξενοδοχείο στο κέντρο του Παρισιού όπου εργάζεται ως καμαριέρα. Βασικός «αντίπαλός» της είναι οι απεργίες που μαστίζουν τη χώρα και έχουν ακινητοποιήσει τα πάντα. Το άγχος τής  βγαίνει από τη μύτη όμως είναι γυναίκα αποφασιστική, δυναμική και περήφανη. Οχι απλώς δεν θα επιτρέψει το αφτί της να ιδρώσει (παρά τις προειδοποιήσεις που δέχεται διαρκώς) αλλά θα κάνει το παν για να εκπληρώσει τα φιλόδοξα δημιουργικά της σχέδια σε άλλον επαγγελματικό τομέα. Επίσης, είναι μητέρα δύο παιδιών και τα μεγαλώνει μόνη, οπότε η οποιαδήποτε πολυτέλεια στη ζωή της είναι ένα σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Με μια αεικίνητη κάμερα, ο σκηνοθέτης Ερίκ Γκραβέλ την παρακολουθεί ορεξάτα και με αγάπη, ζητώντας από τον θεατή να την κατανοήσει κι εκείνος – και αυτό ακριβώς γίνεται. Μεγάλη σημασία όχι τόσο στην πλοκή αλλά στη γενική ατμόσφαιρα της ταινίας έχουν κάποιες επιμέρους λεπτομέρειες, όπως για παράδειγμα ο αθέμιτος ανταγωνισμός και τα χτυπήματα κάτω από τη μέση μεταξύ συναδέλφων· απόρροια ενός κοινωνικού συστήματος στο οποίο η έννοια της συναδελφοσύνης είναι πλέον δυσεύρετη, έχοντας θυσιαστεί στον βωμό της επιβίωσης. Εξοχο «εργαλείο» στη διάθεση του σκηνοθέτη, η Λορ Καλαμί κυριολεκτικά διαπρέπει στον ρόλο της Ζιλί. Σε κάθε περίπτωση μια όχι ακριβώς ψυχαγωγική αλλά σίγουρα σημαντική ταινία, ακτινογραφεί με πληρότητα το θέμα της και στο τέλος σε αφήνει προβληματισμένο και με έναν κόμπο στο λαιμό.