Έντυπη Έκδοση
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου του tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Αν είστε συνδρομητής μπορείτε να συνδεθείτε από εδώ:
Αν θέλετε να γίνετε συνδρομητής μπορείτε να αποκτήσετε τη συνδρομή σας εδώ:
Εγγραφή μέλους
«Απόψε θα περάσουμε πολύ καλά! Απόψε κανείς δεν πεθαίνει από λύπη. Απόψε κανείς δεν θα πηδήξει απ' το παράθυρο. Πετάξτε τα αντικαταθλητικά σας. Σας επιφυλάσσουμε εκπλήξεις. Μια γιορτή. Οχι γενεθλίων. Μια γιορτή επικείμενου θανάτου. Ενα τεράστιο σόου όπου όλα βγαίνουν στη φόρα. Προσφέρουμε λεμόνια από την Κίνα, κρασιά από την Καλιφόρνια, κρέατα από την Αργεντινή και κίτρινα γιλέκα...». Με τις κουβέντες αυτές υποδέχεται το κοινό ο Φλοράν, πρωταγωνιστής της παράστασης «Σεροτονίνη» που ανεβαίνει στον χώρο Κάμιρος. Η ομάδα Elephas tiliensis διασκευάζει το ανατρεπτικό έργο του Μισέλ Ουελμπέκ και το παρουσιάζει σε ελεύθερη μεταφορά στο θέατρο, για πρώτη φορά παγκοσμίως. Είναι μια παράσταση των Δημήτρη Αγαρτζίδη και Δέσποινας Αναστάσογλου για τις ψευδαισθήσεις και τα αδιέξοδα του σύγχρονου πολιτισμού. Ενα τηλεοπτικό σόου για όσους θέλουν να βάλουν τέλος στη ζωή τους φέρνει στη σκηνή έναν μεσήλικο, ανώτερο στέλεχος του γαλλικού υπουργείου Γεωργίας, ο οποίος καλείται να αντικρίσει τα πρόσωπα της ζωής του ώστε να αποφασίσει τελικά αν πρέπει να αυτοκτονήσει. «Είναι ένα παιχνίδι μεταξύ ουσιαστικών πραγμάτων στα όρια του μαύρου χιούμορ και του κυνισμού. Ετσι γράφει ο Ουελμπέκ φυσικά. Από κάτι που θεωρείς ότι διασκεδάζεις, σου έρχεται μια κατακεφαλιά πραγματικότητας» αναφέρει στο «ΝΣυν» η Θεοδώρα Τζήμου που παίζει στην παράσταση μαζί με το σκηνοθετικό δίδυμο και τη Μαρία Γκιώνη. Η ίδια υποδύεται την Καμίλ, την πιο σημαντική γυναίκα που πέρασε από τη ζωή του Φλοριάν, η οποία έρχεται να του θυμίσει μια ευτυχία που έχει διαφύγει. «Προσεγγίζω τον ρόλο με πολύ χιούμορ και μεγάλη σοβαρότητα. Σ' ένα τηλεοπτικό τσίρκο που έρχονται αυτά τα πρόσωπα, πεθαμένοι ή ζωντανοί, προσπαθώ να περάσω το ουσιαστικό κομμάτι της συγκεκριμένης γυναίκας αλλά μέσα σ' ένα πλαίσιο παράλογο και κάπως ακραίο» συμπληρώνει η ηθοποιός.
Η «Σεροτονίνη», που αναφέρεται στην ορμόνη της ευτυχίας και της καλής διάθεσης, είναι ένα έργο ακραίου χιούμορ και σαρκασμού για την πολιτική παρακμή του σύγχρονου κόσμου, που εξασθενεί το σώμα και την ψυχή. Το κείμενο του Ουελμπέκ μιλάει για ματαιωμένους ανθρώπους σε έναν ματαιωμένο κόσμο, σκληρό, ανελέητο για τους αδύναμους, που δεν τηρεί σχεδόν ποτέ τις υποσχέσεις του. «Το έργο θίγει πάρα πολλά θέματα. Οπως το αν υπάρχει ευτυχία, τι σημαίνει κατάθλιψη, τι σημαίνει αντικαταθλιπτικό, τι είναι το αντικαταθλιπτικό σήμερα, κατά πόσο το χρειαζόμαστε, τι είναι η σεροτινίνη για τον καθένα, ποια είναι τα όρια της ανθρώπινης λογικής, πού σταματάει ο πολιτισμός και ξεκινάει κάτι πιο πρωτόγονο» επισημαίνει η Θεοδώρα Τζήμου.
ΗΤΤΑ. Ο ήρωας του έργου, εκπαιδευμένος να δομεί τεχνοκρατικά τη ζωή του, στέκεται ηττημένος απέναντι στο μεγαλείο της φύσης οδηγούμενος στην κατάθλιψη και στη συναισθηματική στειρότητα. «Ολοι καταπιέζουμε τη φύση μας. Ολοι το κάνουμε. Εχουμε γαλουχηθεί έτσι. Δεν γίνεται διαφορετικά να ζεις σε μια κοινωνία. Φυσικά και οριοθετούμε τα πράγματα μ' έναν τρόπο γιατί αλλιώς πώς θα ζήσουμε με τους άλλους;» δηλώνει η πρωταγωνίστρια. «Παλεύεις με τη φύση σου αλλά όσο πιο πολύ παλεύεις τόσο πιο πολύ καταλαβαίνεις πόσο φυλακισμένος είσαι, σ' έναν τρόπο. Για να επιβιώσεις σ' έναν τρόπο που υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι, είσαι μέρος ενός συνόλου, πρέπει να καταπιέσεις τη φύση σου. Οσο αντιλαμβάνεσαι τη φύση σου, τόσο φυλακισμένος αισθάνεσαι μέσα στον πολιτισμό μ' έναν τρόπο» συνεχίζει. Στον κόσμο της «Σεροτονίνης», όπως και στον δικό μας βέβαια, η εγκατάλειψη και η έλλειψη αλληλεγγύης μεταλλάσσουν όχι μόνο τα προϊόντα αλλά και τα πρόσωπα. Αραγε αρκεί να πιστεύει κανείς στην αγάπη για να αντιστρέψει την κατάσταση; «Δεν ξέρω αν υπάρχει αντίδοτο. Ισως το να αγαπάς κάποιον, να νοιάζεσαι δηλαδή γι' αυτόν για να υπάρξει, είναι αυτό που σε κάνει να καταστέλλεις όλη αυτή την πρωτόγονη αγριότητα. Ισως η αγάπη είναι ένα μέσο για να διαχειριστούμε όλη αυτή την αχαλίνωτη ζήλια που έχει ο άνθρωπος» τονίζει η Θεοδώρα Τζήμου, η οποία σε αντίθεση με τον Φλοράν δεν βρίσκει τη λύση της δυστυχίας της ύπαρξης σε ένα χάπι. «Δεν νομίζω ότι υπάρχει ένα χάπι που να μπορεί να διορθώσει αυτά τα πράγματα. Δεν πιστεύω στις απόλυτες λύσεις έτσι κι αλλιώς. Οταν υπάρχει μια απόλυτη λύση για τα πράγματα, αμέσως γεννιέται και το αντίβαρο: η καταστροφή» αναφέρει η ηθοποιός, για να καταλήξει: «Για μένα πάντως σεροτονίνη είναι η δουλειά μου και το περπάτημα. Αυτή την απόδραση από μια πραγματικότητα δίνει η σεροτονίνη».
