Μια δεύτερη ανάγνωση του τρόπου παιχνιδιού του Παναθηναϊκού στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, αλλά και σε προηγούμενα παιχνίδια, μπορεί να δείχνει πως οι Πράσινοι έχουν ένα πολύ σημαντικό όπλο στο φετινό τους παιχνίδι. Και αυτό είναι η καλή κυκλοφορία της μπάλας και η ψυχραιμία που επιδεικνύουν στον συγκεκριμένο τομέα. Ωστόσο το… μυστικό της καλής τους εικόνας και δη αυτού που είδαμε απέναντι στον Ολυμπιακό κρύβεται στο καταπληκτικό πρεσάρισμα. Ο Παναθηναϊκός ήταν πάντα ψηλά στο γήπεδο, μην επιτρέποντας στον Ολυμπιακό να κάνει το buildup που χρειάζεται.

Μόνιμα ήταν κοντά στην αντίπαλη περιοχή εκτός από τον επιθετικό και τους εξτρέμ του, δύο κεντρικοί χαφ. Ο Βιγιαφάνιες και ο Μαουρίσιο. Επιτρέποντας και στην αμυντική γραμμή να είναι ψηλά, με αποτέλεσμα η ομάδα του Γιοβάνοβιτς να ανακτά γρήγορα την κατοχή της μπάλας. Είναι κάτι που το βλέπουμε συχνά. Και που συνήθως φέρνει προβλήματα και λάθη στην αντίπαλη άμυνα, τα οποία εκμεταλλεύονται οι Πράσινοι για να κερδίζουν τα παιχνίδια τους. Δεν τα εκμεταλλεύτηκαν ουσιαστικά κόντρα στον Ολυμπιακό γιατί οι Ερυθρόλευκοι είχαν κι εκείνοι θετικά σημεία στο ντέρμπι.

Ποια ήταν αυτά; Η κλάση και η ποιότητα των αμυντικών τους. Ο Πέδρο Μαρτίνς επέλεξε να παίξει κλειστά, γιατί γνώριζε πως ο Παναθηναϊκός θα έπρεπε να… φτύσει αίμα προκειμένου να παραβιάσει την εστία του. Με Εμβιλά – Καμαρά στον άξονα και τους Παπασταθόπουλο, Μανωλά και Μπα στο κέντρο της άμυνας, μόνο εύκολο δεν είναι να σε «τρυπήσει» ο αντίπαλος. Κι όταν ο Παναθηναϊκός πήγαινε την μπάλα στα άκρα, οι σέντρες του έμοιαζαν καταδικασμένες. Σχεδόν όλες σταμάτησαν στα στόπερ του Ολυμπιακού ή στους κεντρικούς του χαφ που οπισθοχωρούσαν και έδιναν βοήθειες. Γι’ αυτό και ο Παναθηναϊκός παρόλο που είχε την κατοχή της μπάλας, δεν είχε ευκαιρίες. «Μπλόκαρε» από ένα καλά διαβασμένο παιχνίδι του Ολυμπιακού στο δικό του μισό.