«Οταν σταματήσει να σε έλκει η ομορφιά, έχεις τελειώσει»

Με τον Λουδοβίκο των Ανωγείων συναντιόμαστε δύο φορές την ίδια μέρα. Το μεσημέρι στο καφέ του Μουσείου της Ακρόπολης. Το βράδυ στο Χαμάμ, στα Πετράλωνα, που κάνει ένα μικρό λάιβ τις πρώτες ώρες που επιστρέφουμε σε μια μορφή κανονικότητας από τα μέτρα για τον ιό. Την πρώτη φορά δεν κρατά μαζί του το μαντολίνο του. Τη δεύτερη το έχει ως επικεφαλής του μουσικού του σχήματος. Κι όμως και τις δύο φορές διηγείται ιστορίες. Στην πρώτη, η μουσική απλώς υπονοείται. Στη δεύτερη είναι παρούσα. Ο λόγος του όμως είναι στο κέντρο του. Και αυτός που τον έκανε γνωστό και δημοφιλή πολλά χρόνια τώρα. Γιατί ο Λουδοβίκος είναι κατά βάσιν ένας παραμυθάς. Ενας αθόρυβος ραψωδός της καθημερινότητας που δεν εγκλωβίζεται σε αυτό που απλώς ζούμε, αλλά αναζητάει τα κρυμμένα. Αυτά ψάχνει πια και με τη ζωγραφική του που επιδίδεται πολύ σοβαρά και ως συμπλήρωμα της συνολικής του στάσης και δημιουργίας. «Υπέροχος ο Λουδοβίκος των Ανωγείων και στη ζωγραφική του. Κοντολογίς, στα πρόσφατα έργα του «Σύννεφα και Κατσιφάρες» έχει ενορχηστρώσει, με μοναδικό τρόπο: την πεμπτουσία αυτής καθαυτής της κοσμογονίας: ή καλύτερα, της ενέργειας που διέπει το Σύμπαν. Ιδιόμορφο και απόλυτα ευρηματικό είναι το φως, που ξεπηδά, χαρισματικά, μες από τα σύννεφα και τις κατσιφάρες του εμπνευσμένου δημιουργού. Φως που ορίζει και ορίζεται συνάμα από τη φύση και τη μεταφυσική» γράφει η σπουδαία ιστορικός Τέχνης και τεχνοκριτικός Ντόρα Ηλιοπούλου-Ρογκάν. Ο Λουδοβίκος (στην πρώτη μας συνάντηση της ίδιας μέρας) πυκνώνει τη διαδρομή του και σχολιάζει και το σήμερα. Το μόνον βέβαιο: ο άνθρωπος αυτός μπορεί να σου ομορφύνει τη μέρα ακόμη κι αν βρέχει ή επικρατεί γύρω ο γνωστός πανικός της πόλης.