Υπήρξαν οι αγαπημένοι «όμηροι» του Ναπολέοντα Βοναπάρτη: κορυφαία έργα τέχνης για τα οποία ήταν περήφανη κάθε πόλη που κατακτούσε και τα οποία λεηλατούνταν από τις στρατιωτικές του δυνάμεις ασχέτως αν επρόκειτο για κορυφαίες δημιουργίες της αρχαίας ελληνικής γλυπτικής ή αριστουργήματα της Αναγέννησης. Για τον υψηλής στρατηγικής ευφυΐας ηγέτη η αρπαγή των θησαυρών που αποτελούσαν την πολιτιστική κληρονομιά των ηττημένων δεν ήταν παρά μία ακόμα κίνηση τακτικής. Διότι δεν τον ενδιέφερε απλώς να νικήσει τους αντιπάλους του αλλά και να τους αποκαρδιώσει. Και η στέρηση των έργων τέχνης που αποτελούσαν σύμβολα της εθνικής τους υπερηφάνειας χτυπούσε ακριβώς στο κέντρο του συγκεκριμένου στόχου. Με τον τρόπο αυτόν έδωσε και μιαν άλλη διάσταση στις νίκες του στο πεδίο της μάχης υποστηρίζοντας παράλληλα την εικόνα της Γαλλίας ως μιας υπερδύναμης που βασίζεται στις αρχές του Διαφωτισμού. Επιπλέον η χώρα του είχε αποκτήσει ένα νέο μουσείο – το Λούβρο – και έπρεπε με κάποιον τρόπο να γεμίσει τις αχανείς αίθουσές του. Και ο Ναπολέων δεν δίστασε να καλύψει τις ανάγκες αυτές με λάφυρα πολέμου υπό τις οδηγίες μιας ειδικής επιτροπής αποτελούμενης από ζωγράφους, γλύπτες, βοτανολόγους και μαθηματικούς μεταξύ άλλων, οι οποίοι τού υποδείκνυαν ποιους θησαυρούς θα έπρεπε να αφαιρέσει από κάθε πόλη που κατακτούσε. Οταν το καλοκαίρι του 1796 ο Ναπολέων εισέβαλε στο παπικό κράτος, στη λίστα των απαιτήσεών του ήταν καταγεγραμμένα 100 έργα τέχνης, η αφρόκρεμα των παπικών συλλογών.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή