Ο τοίχος έχει τη δική του τέχνη

Η πρώτη φορά που η Αθήνα γέμισε με τοιχογραφίες ήταν τον Φλεβάρη και τον Μάη του 1979. Σε μια εποχή που ο όρος graffiti δεν ήταν ακόμα γνωστός, μια ομάδα 80 εικαστικών, Ελλήνων και μερικών Τούρκων, συνεργάστηκαν σε μια οργανωμένη δράση για τις πρώτες τοιχογραφίες στην πόλη. Ιχνη αυτών μπορούν ακόμα να εντοπιστούν στην Καισαριανή και στον Βύρωνα και τυπικά αποτελούν την απαρχή της street art στην Αθήνα. Η πληροφορία είναι μία από τις πολλές που δίνει ο Θανάσης Χουλιαράς στην έρευνά του με τίτλο «Τα μάτια της πόλης. Μια συνολική θεώρηση της street art. Η περίπτωση της Αθήνας» (εκδ. Εντύποις). Ο συγγραφέας, αφού αναφερθεί στην εμφάνιση και την καταγωγή της καλλιτεχνικής πρακτικής στις αμερικανικές μεγαλουπόλεις των 60s-70s και αντλήσει τα επιχειρήματά του από τη σύγχρονη κριτική θεωρία της τέχνης, υποστηρίζει ότι έχει έρθει η στιγμή της αναγνώρισης της αθηναϊκής street art. Για να κατανοήσουμε το αθηναϊκό γκραφίτι ας λάβουμε υπόψη μας τις λέξεις-κλειδιά. Είναι οι λεγόμενες «αποστολές βαψίματος» στον κάθετο τοίχο ο οποίος πρέπει να πει την ιστορία ως στοιχείο του δημόσιου ορατού χώρου. Αλλά και οι αλλεπάλληλες στρώσεις από «tags» που «σκέπασαν προοπτικά τους τοίχους με μια ταπετσαρία ενός ιδιότυπου λαϊκού αφηρημένου εξπρεσιονισμού που αποτελεί πλέον σήμα κατατεθέν ενός μεγάλου μέρους της πόλης», υπογραμμίζει ο Θ. Χουλιαράς.