Τη μέρα που ο Κουφοντίνας και η συμμορία του δολοφόνησαν τον Παύλο Μπακογιάννη είχα πάρει προγραμματισμένη άδεια από το τάγμα όπου έκανα τη θητεία μου, στο Μανταμάδο Λέσβου. Επειτα από μήνες στην Αθήνα, πέρασα από την εφημερίδα της Αριστεράς για την οποία εργαζόμουν, την «Εποχή». Οι συντάκτες της ήταν ανάστατοι, αλλά κανείς δεν διανοούνταν να συμψηφίσει τη δολοφονία με τις προοπτικές οποιουδήποτε ριζοσπαστικού κινήματος. Ο Αγγελος Ελεφάντης, με καθοριστικό ρόλο τότε στην εφημερίδα, μου ζήτησε να γράψω ακόμα ένα καταδικαστικό άρθρο για την τρομοκρατία στις καλλιτεχνικές σελίδες, που προστέθηκε στα όσα δημοσίευσε η εφημερίδα. Η κατακλείδα ήταν μία: δολοφόνοι εχθροί της δημοκρατίας.
Τα ίδια έγραφε και η «Αυγή» (όπως μου θύμισαν χθες καλοί φίλοι). Στο φύλλο της 27/9/1989, υπό τον τίτλο «Δολοφόνοι», το κύριο άρθρο της σημείωνε μεταξύ άλλων τον ρόλο του αυριανισμού, της κίτρινης δημοσιογραφίας, στη στοχοποίηση του Μπακογιάννη. Και έκλεινε ως εξής: «Σε όλους αυτούς τους φασιστοειδείς, είτε κρύβονται πίσω από τις μάσκες της “17 Νοέμβρη” είτε σπουδάζουν στα νάματα του αυριανισμού, μια μόνη πρέπει να είναι η απάντησή μας. Η προάσπιση με κάθε τρόπο της δημοκρατικής ομαλότητας. Και η λήψη όλων εκείνων των μέτρων που θα προστατεύουν την ανθρώπινη ζωή, με το ξερίζωμα μιας συμμορίας δολοφόνων και αγριανθρώπων». Συγκρίνετε το τότε με το τώρα.
