Ενα γράμμα προς τον νεότερο εαυτό μου
Ογδόντα προσωπικότητες από την τέχνη, την πολιτική, τον αθλητισμό - ανάμεσά τους οι Πολ ΜακΚάρτνεϊ, Φίλιπ Γκλας, Τζέιμι Ολιβερ - απευθύνονται στο παιδί που άφησαν πίσω τους
Αν είστε συνδρομητής μπορείτε να συνδεθείτε από εδώ: Σύνδεση μέλους
Θα ακολουθούσαν το ίδιο μονοπάτι; Θα άλλαζαν συνήθειες, συντρόφους, επιλογές, συνοδοιπόρους ή μήπως θα ήθελαν να διαγράψουν κάποια κεφάλαια της ζωής τους; Τι έμαθαν τελικά από τις αποτυχίες και τις επιτυχίες; Οι απαντήσεις δίνονται μέσα στις επιστολές που συνέταξαν ογδόντα προσωπικότητες από την τέχνη, την πολιτική, τον αθλητισμό, τις επιχειρήσεις με παραλήπτη το «παιδί» που άφησαν πίσω τους. Αυτές περιλαμβάνονται στο νέο βιβλίο «Γράμμα στον νεότερο εαυτό μου» (μόλις κυκλοφόρησε και στα ελληνικά από τις εκδ. Keybooks) και δημοσιεύθηκαν στο βρετανικό περιοδικό δρόμου «The Big Issue». Διαφορετικές αφετηρίες, άλλες διαδρομές, αλλά όλοι συναντώνται στη φράση του Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ «η αγάπη είναι η αρχή και το τέλος όλων».
Σερ Πολ ΜακΚάρτνεϊ
Τραγουδιστής, στιχουργός και συνθέτης
13 Φεβρουαρίου 2012
«Στα 16 μου προσπαθούσα να τα βγάλω πέρα στο σχολείο, να μάθω κιθάρα και να βρω κοπέλα, πράγμα αδύνατον τον καιρό εκείνο - δεν είχα καθόλου αυτοπεποίθηση, αυτός είναι και ο λόγος που πολλά αγόρια μπαίνουν εξαρχής σε συγκροτήματα για τα κορίτσια και τα λεφτά. Μου φαινόταν πως όλα τα κορίτσια ήταν πέρα από τις δυνατότητές μου και δεν μπορούσα να βρω τρόπο να πλησιάσω μια κοπέλα και να της πω "θέλεις να πάμε σινεμά;". Το έβρισκα τρομακτικό, δεν ήξερα τι να κάνω. Να την αγκαλιάσω; Να κάθομαι και να περιμένω να μιλήσει πρώτη εκείνη ή να μιλήσω πρώτος εγώ; Να την κεράσω μια σοκολάτα; Τελικά κατάφερα να πάω σινεμά με ένα κορίτσι μια δυο φορές, αλλά και πάλι δεν μου είναι εύκολο να είμαι άνετος σαν τον Τζέιμς Μποντ. Αργότερα κατάλαβα πως αυτό που ένιωθα με τα κορίτσια στα 16 μου ήταν κάτι για το οποίο μπορούσα να γράψω τραγούδια και το έκανα».
Φίλιπ Γκλας
Μουσικός και συνθέτης
29 Ιανουαρίου 2018
«Οταν ήμουν δεκάξι, φοιτούσα ήδη στο Πανεπιστήμιο του Σικάγου και άρχιζα να γράφω μουσική. Ηταν πολύ καλό πανεπιστήμιο, όμως εκείνη την εποχή δεν διέθετε πολύ καλό μουσικό τμήμα - ήταν ένα πολύ ακαδημαϊκό πανεπιστήμιο. Για να διευρύνω τους μουσικούς ορίζοντές μου, πήγαινα στη μουσική βιβλιοθήκη, αντέγραφα παρτιτούρες και μάθαινα ό,τι μπορούσα. Τον καιρό εκείνο το Σικάγο ήταν μια καταπληκτική πόλη για τη μουσική - η σκηνή της τζαζ ήταν πολύ ενεργή. Ακουσα πάρα πολλούς καλλιτέχνες, όπως η Μπίλι Χόλιντεϊ. Η πόλη είχε επίσης μια πάρα πολύ καλή συμφωνική ορχήστρα κι έτσι μπορούσα να παρακολουθήσω ένα νέο έργο του Μπάρτοκ. Ηταν το ιδανικό μέρος. Η αγάπη μου για τη μουσική γεννήθηκε σε πολύ μικρή ηλικία. Στο σπίτι μου ακουγόταν πάντα μουσική. Ο μπαμπάς μου είχε ένα μικρό κατάστημα με μουσικά είδη στη Βαλτιμόρη. Εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν πολυκαταστήματα όπως σήμερα. Το μαγαζί του μπαμπά μου έμοιαζε με αυτά που πουλάνε ζαχαρωτά και καραμέλες. Ηταν πολύ μικρό. Θα ήθελα να είχα περισσότερο χρόνο για να γνωρίσω τον πατέρα μου. Τον σκότωσε ένα αυτοκίνητο όταν ήταν εξήντα επτά ετών, όχι και πολύ μεγάλος δηλαδή. Δεν πρόλαβε να τραβηχτεί από τον δρόμο και κάποιος τον χτύπησε. Ομως σε γενικές γραμμές δεν αναπολώ το παρελθόν. Σκέφτομαι τι θα κάνω την επόμενη εβδομάδα και δεν κοιτάζω πίσω. Μπορεί να μην κατάφερα να βγάλω πολλά λεφτά, πολλοί άνθρωποι να έχουν πια χαθεί. Μα τι να πει κανείς; Εχω πολλά ακόμα τα οποία θέλω να κάνω. Ξυπνάω πολύ νωρίς και δουλεύω όλη μέρα. Ο χρόνος τελειώνει. Είμαι ογδόντα. Αν πρόκειται να γράψω ακόμα δώδεκα συμφωνίες, καλά θα κάνω να στρωθώ στη δουλειά».
Τιμ Πικ
Αστροναύτης, αξιωματικός του βρετανικού στρατού
16 Οκτωβρίου 2017
«Ο δεκαεξάχρονος Τιμ θα ξαφνιαζόταν, θα σοκαριζόταν και θα κατενθουσιαζόταν εάν μάθαινε ότι θα ταξίδευε στο Διάστημα. Αγαπούσα την αστρονομία και μου άρεσε να κοιτάζω τ' αστέρια. Και πάντοτε προβληματιζόμουν για τα πάντα, για όλα τα μεγάλα ερωτήματα σχετικά με το Σύμπαν, τις πηγές ζωής και φωτός. Ωστόσο δεν θα ήθελα να το ξέρει προκαταβολικά - είναι μια τρομακτική προοπτική και νομίζω ότι θα άλλαζε την οπτική του για τη ζωή. Εχω απολαύσει την πορεία μου στη ζωή και ουδέποτε έκανα μακρόπνοα σχέδια. Η στιγμή που θα ήθελα να ξαναζήσω είναι στα είκοσι ένα μου. Είχα περάσει την εξουθενωτική διαδικασία επιλογής ως πιλότος - ιατρικές εξετάσεις, συνεντεύξεις και εκπαίδευση. Είναι μια πολύ σκληρή διαδικασία, ιδίως για έναν νέο. Κι ύστερα περιμένεις αν η αεροπορία θα σε δεχτεί. Με κάλεσαν σε ένα γραφείο και κάθισα μπροστά στον επικεφαλής εκπαιδευτή. Είχα δει άλλους πριν από μένα να βγαίνουν από την αίθουσα, κάποιοι πολύ χαρούμενοι, άλλοι πολύ απογοητευμένοι. Ο εκπαιδευτής ήταν λιγομίλητος άνθρωπος, στρατιωτικός με τα όλα του. Μου είπε απλώς: "Συγχαρητήρια, Πικ, πέρασες"».
Ντέιβιντ Κάμερον
Πρώην πρωθυπουργός της Βρετανίας
25 Ιουλίου 2011
«Ζούσα στη σκιά του μεγάλου μου αδελφού. Ηταν τρία χρόνια μεγαλύτερός μου, πηγαίναμε στο ίδιο σχολείο, ήταν απίστευτα καλός στα αθλήματα κι έπαιρνε σχεδόν πάντα τον πρωταγωνιστικό ρόλο στις σχολικές παραστάσεις. Ηταν υπέροχο να έχω ένα τέτοιο πρότυπο κι ήμουν πάρα πολύ περήφανος για εκείνον. Ομως, όπως συμβαίνει συχνά στα μικρότερα αδέλφια, ένιωθα ότι μειονεκτούσα σε σύγκριση με εκείνον. Αν μπορούσα να δώσω μια συμβουλή στον νεότερο εαυτό μου, θα του έλεγα: "Μην ανησυχείς, η ζωή σου δεν είναι προσχεδιασμένη, θα βρεις τον δρόμο σου στην πορεία". Μόνο όταν τελείωσα το σχολείο ένιωσα ότι βγήκα από τη σκιά του αδελφού μου και έγινα κύριος του εαυτού μου. Ο μπαμπάς μου είχε μια εκπληκτική ικανότητα να βλέπει πάντα τη θετική πλευρά της ζωής. Είχε αναπηρία, είχε κοντά πόδια, δεν είχε όλα του τα δάχτυλα και δεν είχε φτέρνες, ωστόσο έκανε τα πάντα μαζί μας - τένις, κολύμπι, διακοπές - και είχε πάντα τρομερή πλάκα. Επειδή μεγάλωσα μαζί του δεν ξέρω αν συνειδητοποιούσα πόσο καταπληκτικός ήταν - κι αν ξαναγινόμουν δεκαέξι σίγουρα θα του έλεγα "η αισιοδοξία σου ήταν μεταδοτική"».
Τζέιμι Ολιβερ
Σεφ
17 Δεκεμβρίου 2012
«Στα δεκάξι μου ανυπομονούσα να πάω στο Λονδίνο και να πιάσω την πρώτη μου δουλειά. Είχα περάσει δύσκολα στο λύκειο, δεν τα πήγαινα καλά. Είμαι δυσλεκτικός, δεν ξέρω ακριβώς σε ποιον βαθμό, αλλά το σχολείο δεν ασχολήθηκε ιδιαίτερα μαζί μου επειδή η περίπτωσή μου δεν ήταν από τις πιο σοβαρές. Πάντοτε δυσκολευόμουν να γράψω και ποτέ δεν κατάφερνα να συγκεντρωθώ αρκετά ώστε να διαβάσω ένα βιβλίο - τα γράμματα μπερδεύονταν μπροστά μου. Δεν είχα ποτέ πρόβλημα με τη φαντασία μου, όμως όταν γράφω τα βιβλία μαγειρικής μου μιλάω σε ένα μαγνητόφωνο. Και μετά ο επιμελητής μου γράφει τα λεγόμενά μου. Νομίζω ότι είναι καλό να λέμε στα παιδιά πως δεν χρειάζεται να τα πηγαίνουν καλά σε όλα. Οι περισσότεροι δεκαεξάχρονοι δεν φοβούνται για πολλά πράγματα, το ίδιο και εγώ, μα ανησυχούσα μήπως δεν βρω γκόμενα - η ερωτική μου ζωή ήταν ανύπαρκτη. Τίποτε δεν γινόταν, έτρωγα πόρτα από παντού, δεν είχα πολλή αυτοπεποίθηση, η φωνή μου έτρεμε όταν μιλούσα στα κορίτσια. Θα ήθελα να έλεγα στον δεκαεξάχρονο εαυτό μου ότι θα κατέληγε να έχει σχέση με ένα μοντέλο. Δεν θα το πίστευε. Αν και πρακτικά τότε είχα ήδη γνωρίσει την Τζουλ».
Τσέλσι Κλίντον
Συγγραφέας (κόρη του Μπιλ Κλίντον)
20 Αυγούστου 2018
«Θα ήθελα να γύριζα πίσω τον χρόνο και να καθησύχαζα τον δεκαεξάχρονο εαυτό μου όταν μετακομίζαμε από το Λιτλ Ροκ του Αρκάνσας στον Λευκό Οίκο. Ανησυχούσα πολύ μήπως δεν κάνω νέες παρέες. Εκείνους τους πρώτους μήνες, οι δύο καλύτερες φίλες μου, που τις λένε και τις δύο Ελίζαμπεθ, ήρθαν να μείνουν μαζί μας για μία εβδομάδα περίπου. Και πρώτη φορά οι γονείς μου μού επέτρεψαν να έχω τηλέφωνο στο δωμάτιό μου για να επικοινωνώ με τις φίλες μου όποτε θέλω. Οταν ήμουν μικρή, είχα πλήρη επίγνωση των σχολίων σχετικά με την εμφάνισή μου στα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Στο δημοτικό με πείραζαν κάποιοι άνθρωποι κάθε άλλο παρά καλοί, κυρίως αγόρια, οι οποίοι με κορόιδευαν για την εμφάνισή μου ή με κλείδωναν σε μια ντουλάπα για να δουν αν θα έρθει η αστυνομία... Ομως, κοιτώντας πίσω, νιώθω ιδιαίτερα ευγνώμων, ειλικρινά το λέω, γιατί όταν αργότερα έζησα την ίδια κατάσταση στην Ουάσιγκτον, αυτοί οι οποίοι κακολογούσαν ένα δωδεκάχρονο κορίτσι ήταν κάποιοι μεσήλικες. Ηταν πράγματι εξωφρενικό. Μα γιατί να με πειράζουν αυτοί οι γέροι;».
Αλις Κούπερ
Ροκ τραγουδιστής
24 Οκτωβρίου 2011
«Στα δεκαέξι μου περνούσα όλο τον χρόνο μου κάνοντας προπονήσεις και πρόβες. Ημουν ένας ανταγωνιστικός δρομέας μεγάλων αποστάσεων στο σχολείο κι επίσης συμμετείχα σε μια μπάντα, η οποία λεγόταν Spiders - το αρχικό σχήμα που μετεξελίχθηκε στους Αλις Κούπερ. Είχα αφοσιωθεί, λοιπόν, στις προπονήσεις και στις πρόβες. Δεν είχα πολύ χρόνο για μαθήματα. Τα αγόρια στα συγκροτήματα πάντα είχαμε κορίτσια που έκαναν εργασίες για χάρη μας. Εχετε δει ποτέ την ταινία "Η πιο κουφή μέρα του Φέρις Μπιούλερ"; Εγώ "ήμουν" ο Φέρις Μπιούλερ, ο πλακατζής της τάξης, ο λουφαδόρος της τάξης. Σίγουρα θα τον συμπαθούσα αυτόν τον πιτσιρικά, τον δεκαεξάχρονο εαυτό μου, αν τον συναντούσα τώρα. Θα του έλεγα: "Να ακολουθείς πάντα το ένστικτό σου, είναι σωστό". Οταν ήμουν μικρός, είχα κάποιες καλές ιδέες και τις ακολουθούσα. Κοίταζα τριγύρω και σκεφτόμουν: "Κανείς δεν θέλει να είναι ο κακός της ροκ". Κι έτσι δημιούργησα τον Αλις για να υποδυθεί αυτόν τον ρόλο Το να είσαι ροκ σταρ είναι απλώς ένα επάγγελμα - δεν είναι πιο σημαντικό από την ψυχή σου, από τα πιστεύω σου. Και είσαι υπόλογος στον Κύριο. Αφότου ξεπέρασα τον αλκοολισμό, ειλικρινά συνειδητοποίησα ότι το να είσαι ροκ σταρ είναι απλώς ένα επάγγελμα. Ομως θεωρώ ότι αυτή η αντίληψη υπέβοσκε πάντα στο DNA μου. Ποτέ δεν υπήρξε κάτι βλάσφημο στις εμφανίσεις μου - αν μη τι άλλο, διακωμωδούσα τον Σατανά. Και δεν νομίζω ότι ενοχλήθηκε ο Κύριος επειδή διακωμώδησα τον Σατανά».
