Έντυπη Έκδοση
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου του tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Αν είστε συνδρομητής μπορείτε να συνδεθείτε από εδώ:
Σύνδεση μέλους
Αν θέλετε να γίνετε συνδρομητής μπορείτε να αποκτήσετε τη συνδρομή σας εδώ:
Εγγραφή μέλους
Το να πιάσεις και να τιμωρήσεις αυστηρά τους «λαμπρούς νέους» που έσπασαν το γραφείο του πρύτανη του Οικονομικού Πανεπιστημίου και στον ίδιο κρέμασαν μια ταμπέλα ναζιστικού χαρακτήρα είναι σημαντικό, αλλά δεν είναι το μείζον. Γιατί πολύ απλά όλα αυτά θα ξαναγίνουν. Η κυβέρνηση πίστεψε ότι καταργώντας το άσυλο «καθάρισε» με την ανομία στα πανεπιστήμια. Την έχει αποδώσει στον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτός σιωπηρά το αποδέχτηκε με την αμφιθυμία που χαρακτηρίζει τις κινήσεις της ηγεσίας του και τα περιστατικά βίας συνεχίζονται. Προφανώς χάνουν και οι δύο. Φοιτητές, σε πολλές περιπτώσεις αιώνιοι, που λύνουν και δένουν στο εσωτερικό των ιδρυμάτων κάνουν γενικά κουμάντο. Η κυβέρνηση αδρανεί. Ο ΣΥΡΙΖΑ πιστεύει ότι θα χάσει αν τα βάλει μαζί τους.
Τα πανεπιστήμια κλειστά λόγω της πανδημίας για αρκετούς μήνες τον τελευταίο χρόνο, κι όμως τα περιστατικά ανομίας είναι πάμπολα και ουδείς συνελήφθη:
- Στις 21 Νοεμβρίου 2019, κατά τη διάρκεια της γενικής συνέλευσης στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, άγρια επίθεση δέχτηκαν φοιτητές από αγνώστους που εισέβαλαν στον χώρο του πανεπιστημίου με κράνη. Ενας φοιτητής στο νοσοκομείο. Λίγες μέρες πριν είχε γίνει το ίδιο ηπιότερα στο ΟΠΑ.
n Στις 31 Ιανουαρίου 2020, επίθεση στο γραφείο του πρύτανη του Πανεπιστημίου Πειραιά πραγματοποίησαν μέλη του Ρουβίκωνα. Πέταξαν μπογιές, έγραψαν συνθήματα με σπρέι και προκάλεσαν υλικές ζημιές στο γραφείο του πρύτανη.
- Στις 7 Φεβρουαρίου 2020, δεν άφησαν τίποτα όρθιο οι κουκουλοφόροι που εισέβαλαν στο Πανεπιστήμιο Πειραιά και κατέστρεψαν τα γραφεία της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ. Με βαριοπούλες και τσεκούρια έσπασαν ό,τι βρήκαν μπροστά τους και στη συνέχεια αποχώρησαν.
- Στις 21 Οκτωβρίου 2020, επίθεση με μπογιές και συνθήματα δέχτηκε το γραφείο του καθηγητή Αχιλλέα Γραβάνη του Τμήματος Ιατρικής του Πανεπιστημίου Κρήτης.
Η Ανώτατη Εκπαίδευση έχει πολλά προβλήματα. Εχει πρόβλημα συνολικού προσανατολισμού. Εχει χαθεί στις «μεταρρυθμίσεις». Εχει πρόβλημα χρηματοδότησης. Χάνει ευκαιρίες από το άνοιγμα τμημάτων σε ξένους φοιτητές έναντι διδάκτρων. Ιδρύει συνεχώς τμήματα, χωρίς να μπορεί να τα στελεχώσει. Χωρίς να έχουν λόγο ύπαρξης. Μαστίζεται από την ανυπαρξία ενδοπανεπιστημιακής κουλτούρας, που να παράγει κάτι νέο, κάτι χρήσιμο.
Οι καθηγητές, άβουλοι κήνσορες της ατομικής τους ιδεολογίας. Πουθενά η «ιδεολογία» του πανεπιστημίου. Κανένα δέσιμο με τη δουλειά τους, με τον χώρο τους. Πρώην ή νυν κομματικά στελέχη που ονειρεύονται μια θέση σε μελλοντικό κυβερνητικό σχήμα. Δεν θέλουν να τα βάλουν με κανέναν. Ούτε με αυτόν που τους χτυπάει. Που τους προσβάλλει. Αν κάποιος το κάνει, απομένει μόνος του. «Τις τρώει» και οι «συνάδελφοί» του τον τιμωρούν διά του αποκλεισμού του.
Τα πειθαρχικά τους όργανα λειτουργούν σαν κομματικά όργανα παλιών αριστερών μηχανισμών που κρίνουν «παρανυχίδες». Τα μεγάλα θέματα όπως οι τραμπουκισμοί, οι βιαιότητες θεωρούνται φοιτητικές ελευθερίες. Δεν τιμωρούνται. Ούτε καν εξετάζονται. Συνήθως αποδίδονται σε «εξωσχολικούς». Είναι να γελάει ή να κλαίει κανείς με τα πανεπιστήμια που έχουμε φτιάξει. Θέλουν φτιάξιμο από την αρχή. Με νέους κανόνες. Μέχρι τότε η... μόνιμη τηλεκπαίδευση θα αποτελούσε τη μεγαλύτερη μεταρρύθμιση...
