Έντυπη Έκδοση
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου του tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Αν είστε συνδρομητής μπορείτε να συνδεθείτε από εδώ:
Σύνδεση μέλους
Αν θέλετε να γίνετε συνδρομητής μπορείτε να αποκτήσετε τη συνδρομή σας εδώ:
Εγγραφή μέλους
Το επόμενο διάστημα το θέμα που φαίνεται θα απασχολεί τη χώρα και την πολιτική αντιπαράθεση είναι η διάθεση των χρημάτων από το Ταμείο Ανάκαμψης και τους υπόλοιπους μηχανισμούς που συμφωνήθηκαν από την ΕΕ. Το σε ποια κατάσταση θα είναι η οικονομία μετά την πανδημία - κι άρα σε τι κατάσταση θα είμαστε ενώ θα το συζητάμε όλο αυτό - δεν το γνωρίζουμε ακόμη. Οι προβολές που γίνονται αυτή τη στιγμή βασίζονται σε εκτιμήσεις που δεν είναι και τρομερά ευχάριστες στην πλειοψηφία τους. Παρομοίως δεν γνωρίζουμε πότε θα τελειώσει η υγειονομική κρίση και τι επιπτώσεις θα αφήσει στο μέλλον της ανθρωπότητας. Σε κάθε περίπτωση, είμαστε μπροστά σε μια νέου τύπου οικονομική κρίση, για την οποία ο κύριος «φταίχτης» είναι ο κορωνοϊός και οι ευθύνες στο πολιτικό προσωπικό πέφτουν για την ανάκαμψή μας.
Από όπου κι αν το δεις, το υγειονομικό κομμάτι της κρίσης και το οικονομικό της δεν μπορούν να λογίζονται ως δύο ξέχωρα πράγματα. Αυτό φαίνεται ακόμη κι από το γεγονός ότι χαλαρώσαμε στο υγειονομικό σκέλος πάνω που έπρεπε να ανοίξει η αγορά και ο τουρισμός και να παρουσιάσει καλή εικόνα η χώρα και είχαμε, ως συνέπεια, την αύξηση των κρουσμάτων. Επίσης, σε αναπτυγμένες χώρες με σημαντικές οικονομικές ανισότητες στον πληθυσμό, όπως π.χ. στις ΗΠΑ, έχει ήδη διαπιστωθεί ότι οι ευάλωτες οικονομικά ομάδες ήταν πιο ευάλωτες και στην πανδημία γιατί είχαν χειρότερη περίθαλψη διαχρονικά, περισσότερους ανασφάλιστους και ανθρώπους με μη διαγεγνωσμένα νοσήματα, ανασφαλείς εργαζόμενους που δεν μπόρεσαν να προστατευτούν επαρκώς ή να μείνουν σε καραντίνα κ.ά. Και επίσης έχει φανεί ότι οι αριθμοί των κρουσμάτων και οι επιπτώσεις σε χώρες ή συγκεκριμενες κοινότητες επηρεάζουν και την οικονομική δραστηριότητα. Δεν πρέπει να τα βλέπουμε αυτά, λοιπόν, ως μια διλημματική κατάσταση, να δημιουργείται μια ψευδαίσθηση πως είτε θα προστατεύουμε την υγεία είτε την οικονομία. Μια πολύ ενισχυμένη δημόσια και δωρεάν υγεία, για παράδειγμα, που τόσο έχει υποτιμηθεί από διάφορους επικριτές της, μπορεί να μας προστατεύσει στο μέλλον από άλλες υγειονομικές προκλήσεις μειώνοντας το κόστος που επιφέρουν. Σε τελική ανάλυση δηλαδή, καθώς θα σκεφτόμαστε και θα συζητάμε την ανάκαμψη της χώρας, όλη αυτή η τραυματική εμπειρία της πανδημίας πρέπει να λειτουργήσει διδακτικά, ειδάλλως θα την έχουμε περάσει τζάμπα.
