Ο καιρός των πανηγυριών

Τι πα’ να πει απαγορεύτηκαν; Η κατάκοπη κοινωνία μας, θέλει – δεν θέλει θα χορέψει και θα πει κι ένα τραγούδι. Το νταούλι δεν σ’ αφήνει να κοιμηθείς. Είναι δυνατό κι επίμονο, σε χτυπάει κατευθείαν στο διάφραγμα με μικρές μόνον παραλλαγές ως προς τον ρυθμό των μοτίβων του. Από τα καζάντια του Παπαδημούλη, του Παραδικαστικού και της Novartis ίσα με την πρόσφατη ηχογραφημένη προσβολή νεκρών στο Μάτι, το τοπίο μοιάζει με νεκρά φύση, μετά το πανηγύρι. Αφαντοι οι υπεύθυνοι, οι σφάχτες, οι γδάρτες, οι ψήστες, οι τεμαχιστές και οι κεραστές του ολέθρου. Μόνον κάτι λερωμένες λαδόκολλες πάνω στα τραπέζια να τις αναδεύει το νυχτερινό αεράκι, κι οι καρέκλες ανάποδα να σημαίνουν το «παραδίνομαι» με τον πιο ανατριχιαστικό τρόπο.