Γνωρίζαμε πως θα είναι ένα δύσκολο καλοκαίρι. Η πανδημική κρίση επέφερε μεγάλο πλήγμα στη διεθνή οικονομία, κάτι αναπόφευκτο και για τη χώρα μας. Στην Ελλάδα βεβαίως υπάρχει μια σημαντική ιδιαιτερότητα. Το καλοκαίρι και κατ’ επέκτασιν η σεζόν είναι διασυνδεδεμένη δομικά με ένα μεγάλο μέρος της οικονομίας μας, της κανονικότητας αλλά και της ομαλής ζωής των πολιτών. Ο τουρισμός διαδραματίζει κυρίαρχο ρόλο στο ΑΕΠ μας αλλά και επικαθορίζει όλο σχεδόν ή ένα μεγάλο μέρος του ίδιου του κοινωνικού μοντέλου.

Υπό αυτή την έννοια, η τρέχουσα κρίση συμπιέζει και πλήττει το σύνολο του τουρισμού και επιφέρει επιπτώσεις σε μεγάλα τμήματα των εργαζομένων σε αυτό – λάβετε υπόψη πως ομιλούμε για πολλούς κλάδους και πολλές διαβαθμισμένες ζώνες απασχόλησης και μεταπρατικών υπηρεσιών παράλληλα. Αρα, σήμερα είναι σαφές πως υπάρχει ένας αδύναμος κρίκος παράλληλα με τη θωράκιση της δημόσιας υγείας. Οι εργαζόμενοι στον τουρισμό και οι συμπατριώτες μας που διαμένουν σε τουριστικές ζώνες.

Η κυβέρνηση που επέδειξε ευελιξία με το πρόγραμμα Συν-Εργασία οφείλει τώρα να επεξεργαστεί ένα νέο σχέδιο για τις προαναφερόμενες κοινωνικές κατηγορίες. Κι εδώ δεν μιλάμε απλώς για ένα επίδομα αλλά συνδυαστικά για οριζόντιες ελαφρύνσεις και κεντρική μέριμνα που θα επιτρέψουν σε έναν κόσμο να μη χάσει το τρένο της κανονικότητος και κυρίως να μην ξαναδούμε φαινόμενα ακραίας φτώχειας και περιθωριοποίησης. Η κρίση είναι εδώ. Εχουμε όμως τα εργαλεία για να την αντιμετωπίσουμε και να αναταχθούμε.