Η πρόσφατη ανακίνηση του θέματος της μεταφοράς της αρμοδιότητας λειτουργίας των σχολείων στους δήμους επανέφερε στο προσκήνιο μια συζήτηση που έχει ξεκινήσει καιρό πριν. Ηδη από τη δεκαετία του 1990 είχε προταθεί από διεθνείς οργανισμούς όπως ο ΟΟΣΑ η μεταφορά της διαχείρισης των σχολείων στους δήμους με το σκεπτικό ότι αυτό θα δώσει μεγαλύτερη ευελιξία στον εκπαιδευτικό σχεδιασμό και προσαρμοστικότητα στις τοπικές ανάγκες. Βέβαια, αυτό που έχει λείψει συχνά από τέτοιες συζητήσεις είναι η αποτίμηση των αποτελεσμάτων που έχει αυτή η κατεύθυνση εκεί όπου εφαρμόζεται. Το παράδειγμα των ΗΠΑ είναι από αυτή την άποψη πολύ διδακτικό. Εκεί η διαχείριση των σχολείων από την τοπική αυτοδιοίκηση έχει ως αποτέλεσμα να αναπαράγεται μια συνθήκη όπου οι πιο εύπορες περιοχές, οι κάτοικοι των οποίων καταβάλλουν και περισσότερους τοπικούς φόρους, μπορούν να έχουν σχολεία με μεγαλύτερη χρηματοδότηση και καλύτερη ποιότητα. Μάλιστα, στον βαθμό που εύποροι γονείς διαλέγουν περιοχές κατοικίας με βάση και την ποιότητα των σχολικών συστημάτων, η πόλωση ανάμεσα στις φτωχές και τις πλούσιες περιοχές ως προς την ποιότητα της παρεχόμενης εκπαίδευσης γίνεται πιο έντονη.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή