Για ορισμένες σεβάσμιες μορφές του ελληνικού θεάτρου ισχύει στον υπερθετικό βαθμό ότι έκαναν την τέχνη τους ζωή και έδωσαν το περίσσευμα της ζωής τους στην τέχνη. Ισχύει σίγουρα για την Τιτίκα Νικηφοράκη, η οποία πέθανε ξεπερνώντας τα 105 χρόνια, σύμφωνα με τους οικείους της. Το όνομά της ως ηθοποιού εμφανίζεται ήδη το 1935 στον «Πέερ Γκιντ» του Ιψεν (ως Ε’ Κορίτσι), σε σκηνοθεσία Δημήτρη Ροντήρη στο Εθνικό Θέατρο (παρεμπιπτόντως, τη διεύθυνση ορχήστρας είχε ο Δημήτρης Μητρόπουλος). Την επόμενη χρονιά συμμετέχει στον «Δον Κιχώτη» του ίδιου σκηνοθέτη και αμέσως μετά ως κορυφαία σε παραστάσεις αρχαίου δράματος του Εθνικού («Ηλέκτρα», «Ιππόλυτος»). Υπήρξε σύζυγος του θιασάρχη Νίκου Χατζίσκου, με τον οποίο ίδρυσαν το θέατρο «Κάβα», ενώ δίδαξε επί σειρά ετών στη Δραματική Σχολή του Εθνικού, για το οποίο ανέλαβε και μεταφράσεις έργων (όπως το «Χορεύοντας στη Λουνάσα» του Μπράιαν Φρίελ για την παράσταση του Γιώργου Θεοδοσιάδη το 1994). Την ιδιότητα της δασκάλας θυμήθηκαν ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου, Δημήτρης Λιγνάδης, ο οποίος αποχαιρέτησε την ηθοποιό που «φεύγει πλήρης μαθητών», αλλά και η καλλιτεχνική διευθύντρια του Φεστιβάλ Αθηνών, Κατερίνα Ευαγγελάτου: «Το αστραποβόλο πνεύμα της, το σπάνιο ταλέντο της -ηθοποιός μοναδική, μεταφράστρια, ποιήτρια, δασκάλα ηθοποιών στη Δραματική Σχολή του Εθνικού για περισσότερα από 20 χρόνια -, η παιδική της περιέργεια, το σαρκαστικό της χιούμορ θα μείνουν χαραγμένα για πάντα στην καρδιά μας».