Περί της ανάθεσης μεταφράσεων

«Κι ύστερα/ εκείνος… δεν ξέρω, δεν θέλω να ξέρω – κι αν ξέρω…/ είναι ένας κόμπος στον λαιμό: κάτι σαν βάρος, σαν φόβος,/ που μου λέει: «Φουκαρά μου, πρόσεξε τι θα πεις!»/ Ε, εγώ δεν λέω τίποτα!». Ομολογουμένως, όση βοήθεια και αν δίναμε στον ανυποψίαστο αναγνώστη, θα χρειαζόταν να αφήσει ο ίδιος τη φαντασία του αχαλίνωτη για να φτάσει ως το τέρμα της αναζήτησης: να αντιληφθεί, δηλαδή, ότι η παραπάνω μετάφραση αντιστοιχεί στους στίχους 36 – 37 από τον «Αγαμέμνονα» του Αισχύλου, που εκφέρει ο Φύλακας: «Τα δ’ άλλα σιγώ. Βους επί γλώσση μέγας/ βέβηκεν» (το οποίο ο Γιώργος Σεφέρης έχει μεταφράσει: «Οσο για τ’ άλλα τσιμουδιά. Μεγάλο βόδι μού πατάει τη γλώσσα»). Σύμφωνα με μια ευρέως αποδεκτή άποψη, πρόκειται για παροιμιώδη έκφραση, ενώ ο κριτικός των «ΝΕΩΝ» Κώστας Γεωργουσόπουλος σε παλαιότερη εισήγησή του σε διεθνές συνέδριο έχει υποδείξει την εκδοχή ο Φύλακας να έχει πληρωθεί για να μη μιλάει και το «βόδι» του στίχου να απεικονίζεται σε νόμισμα.