Επτά σκέψεις για το αστυνομικό μυθιστόρημα

1. Η αστυνομική πλοκή

Ηλίου φαεινότερον. Ενα αστυνομικό μυθιστόρημα ξεκινάει από τη βασική πλοκή. Ενα έγκλημα ή μια οποιασδήποτε μορφής παραβατική πράξη – απαγωγή, κλοπή, βιασμός – και μια διαδικασία ερευνών, την οποία αναλαμβάνει η αστυνομία ή ένας ιδιωτικός ερευνητής ή όποιος άλλος έχει τη φιλοδοξία να παίξει τον ρόλο του ερευνητή: νομικός, ιατροδικαστής, μέχρι και μέλος της οικογένειας του θύματος ή και κάποιος φίλος. Στην περίπτωση που η αστυνομική πλοκή είναι πολύ χαλαρή και κυριαρχούν άλλα θέματα, όπως ανεξήγητα έως και μεταφυσικά γεγονότα ή η ψυχολογική κατάσταση ενός διαταραγμένου ήρωα, ή το μεγάλο βάρος πέφτει στην καταγραφή κοινωνικών αντιδράσεων γύρω από κάποιο συμβάν, το μυθιστόρημα -ανεξάρτητα από το πόσο καλό είναι – διολισθαίνει του όρου «αστυνομικό» και μπορεί να συμπεριληφθεί σε άλλη κατηγορία. Η αστυνομική πλοκή συνήθως πρέπει να είναι καθαρή. Σαφής και κατανοητή από τον αναγνώστη. Τακτοποιημένη. «Neat», όπως λένε και οι Αγγλοσάξονες. Μπορεί να λειτουργεί σε πολλά επίπεδα, να έχει πολλά flashback στην εξέλιξη της υπόθεσης, να προσπαθεί ίσως και να παραπλανήσει τον αναγνώστη, αλλά πρέπει να μην ξεφεύγει από τον βασικό στόχο: να είναι κατανοητή ώστε να μην εγκαταλείψει κάποιος την ανάγνωση.