Τα χρώματα του δειλινού της ερήμου και εκείνο το απόκοσμο κίτρινο χρυσό της άμμου νιώθεις να σε τυλίγουν. Μπροστά σου ένα μνημειακό ταφικό οικοδόμημα σκαλισμένο στον βράχο, που αν τολμήσεις να το αγγίξεις – παραβαίνοντας τους κανόνες που θέλουν να μην αγγίζουμε τα μνημεία – θα νιώσεις στις άκρες των δαχτύλων σου τους κόκκους της άμμου που το μαστιγώνουν εδώ και αιώνες. Σε απόσταση αναπνοής η μορφή ενός αλόγου φυλακισμένου στον ψαμμίτη εδώ και 11.000 χρόνια. Δίπλα του γυναικείες μορφές με τονισμένη την περιφέρειά τους, σαν τις δικές μας της νεολιθικής περιόδου, κι αγγεία που μοιάζουν χάλκινα κι όμως είναι καμωμένα από χλωρίτη – ένα πέτρωμα που έχει πάρει το όνομά του από το ανοικτό πράσινο χρώμα του. Και ξαφνικά οι ριπές του ανέμου που σηκώνουν την άμμο στον αέρα αποσπούν για δευτερόλεπτα την προσοχή σου, μέχρι να γίνουν σε ελάχιστο χρόνο σύντροφοι των βημάτων σου στη μεγάλη αίθουσα του ισογείου, του Μουσείου Μπενάκη στην οδό Πειραιώς.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή