Η ποίηση για έναν κόσμο χωρίς τείχη

Με την κρίση η Ποίηση περνά μεγάλες στιγμές: εφόσον είναι γνήσια και δεν ομφαλοσκοπεί, είναι μία κατάσταση που αφορά την κοινωνία, δεν είναι μια μορφή λόγου που αφορά τους μυημένους ή μόνο τους ποιητές που εντρυφούν στα ιδιαίτερα δωμάτια της Μούσας τους. Στην Ελλάδα πολλοί παρεξηγούν την ποίηση και την ταυτίζουν με κάθε πικραμένο ή με ένα σωρό «ψώνια» που στην καλύτερη περίπτωση γίνονται αυτιστικοί και νατουραλιστικοί ή «ελιοτίζουν», «σεφερίζουν», «ελυτίζουν» αλλά τελευταία και «δημουλίζουν», αν θέλαμε αυθαίρετα να φτιάξουμε ρήματα με βάση τον Ελιοτ, τον Σεφέρη, τον Ελύτη, τη Δημουλά. Ο ποιητής για να είναι κατανοητός πρέπει να είναι απλός και όχι εγκεφαλικός, να μιλάει και να γράφει απλά και υπαινικτικά και όχι με γρίφους, κλειδιά ή κωδικούς, να βοηθά τον αναγνώστη να «βλέπει» πράγματα που δεν φαίνονται, να τον κρατάει όρθιο μέσα στον κατατρεγμό και στη φυγή, τόσο απλά που να κερδίζει τον αναγνώστη απ’ τον πρώτο κιόλας στίχο: «Ο κήπος έμπαινε στη θάλασσα», γράφει ο Ελύτης και αμέσως ο μη υποψιασμένος νους πάει στο τι μπορεί να σημαίνει ένας κήπος: μια παραγωγική μονάδα, έναν χώρο προστατευμένο από καλαμιές, μια τρυφερή αγκαλιά, μια αρχετυπική γυναίκα, μια μήτρα, έναν ήρεμο όρμο, ένα θέλγητρο, μια βεβαιότητα, μια σιγουριά.