Η βομβιστική επίθεση στον Σκάι, λίγες ημέρες μετά την αντίστοιχη επίθεση στον εισαγγελέα Ντογιάκο, επιβεβαιώνει πως η τρομοκρατία έχει επιστρέψει δυναμικά στη δράση. Δεν πρέπει όμως να προσεγγίζουμε αυτές τις επιθέσεις ως αποσπασματικά γεγονότα. Η τρομοκρατία σε καμία περίοδο της ιστορίας και σε καμία χώρα δεν λειτούργησε έξω από το ευρύτερο πολιτικό και κοινωνικό πλαίσιο. Ειδικότερα στην Ελλάδα, από την εμφάνιση των πρώτων μεταπολιτευτικών τρομοκρατικών οργανώσεων (17 Νοέμβρη, ΕΛΑ) και έπειτα, παρατηρούμε τις τρομοκρατικές οργανώσεις να προσπαθούν να αιτιολογήσουν τις επιθέσεις τους με αναφορές στη γενικότερη πολιτική κατάσταση και την κρατούσα ρητορική (απόδοση δικαιοσύνης για τη χούντα, σκάνδαλα των Ολυμπιακών Αγώνων και του Χρηματιστηρίου, κρατική βία, Μνημόνιο και ξεπούλημα της πατρίδας). Σε όλες αυτές τις περιόδους η χώρα και η πολιτική ζωή βρίσκονταν σε κατάσταση πόλωσης και οι τρομοκράτες δρούσαν μέσα σε αυτό το οξυμμένο κλίμα, βρίσκοντας πάντα μικρή ή μεγαλύτερη αιτιολόγηση και επικρότηση των επιθέσεών τους. Από τον Δεκέμβριο του 2008, με αποκορύφωμα τα χρόνια των Μνημονίων, η χώρα γνωρίζει την πλέον παρατεταμένη και έντονη περίοδο κοινωνικού και πολιτικού μίσους. Ο όρος πόλωση δεν μπορεί δυστυχώς να αποδώσει την ένταση των λεκτικών και φυσικών επιθέσεων κατά πολιτικών, δημοσιογράφων, ακαδημαϊκών και οποιουδήποτε στοχοποιήθηκε και κατηγορήθηκε ευθέως ως εχθρός του λαού και της πατρίδας. Υπήρξαν περιπτώσεις όπου συνθήματα των συγκεντρώσεων ή σκληρές ανακοινώσεις αναπαρήχθησαν στις προκηρύξεις εξτρεμιστικών και τρομοκρατικών οργανώσεων. Χαρακτηριστική περίπτωση αποτελεί το βιντεοσκοπημένο μήνυμα του Χριστόδουλου Ξηρού, στο οποίο στοχοποιούσε και αναδείκνυε ως στόχους επιθέσεων οποιονδήποτε θεωρούσε ως επέκταση του κακού μνημονιακού κράτους (αστυνομικοί, δημοσιογράφοι, ελεγκτές κομίστρου, εφοριακοί, συνεργεία της ΔΕΗ κ.τ.λ.). Με τους πολιτικούς και ιδιαίτερα με αυτούς που ταυτίστηκαν με τα Μνημόνια (Παπανδρέου, Βενιζέλος, Παπαδήμος, Σαμαράς) τα πράγματα ήταν ακόμη πιο σκληρά. Οι κρεμάλες στο Σύνταγμα και οι βίαιες επιθέσεις έστρωσαν τον δρόμο για την τρομοκρατική επίθεση στον Λουκά Παπαδήμο.

Τα ΜΜΕ δεν δέχτηκαν πρώτη φορά τρομοκρατική επίθεση στην Ελλάδα. Η 17 Νοέμβρη έχει σκοτώσει εκδότη και είχε πραγματοποιήσει και επίθεση κατά του Mega. Η επίθεση όμως στον Σκάι θα πρέπει να ενταχθεί στο ευρύτερο αντιδημοκρατικό και ολοκληρωτικό πλαίσιο περί διεφθαρμένων μέσων που έχει ως σκοπό την επιβολή ενός καθεστώτος σιωπής, ακόμη και διά της βίας. Κάθε αντίθετη φωνή, κάθε είδηση που θεωρήθηκε πως διαφοροποιείται από αυτό που ορισμένοι παρουσιάζουν ως λαϊκό ή κοινό περί δικαίου αίσθημα, στοχοποιήθηκε. Το μαύρο στο Mega ήταν μια διαφορετική μορφή επίθεσης κατά ενός μέσου που θεωρήθηκε συστημικό, μνημονιακό και κατευθυνόμενο. Το τελευταίο διάστημα εφημερίδες και περιοδικά έντυπα έχουν στοχοποιηθεί, ακόμη και διωχθεί  για τις αποκαλύψεις τους. Τέλος, η πρόσφατη υβριδική επίθεση  κατά δημοσιογράφων ερευνητών και ακαδημαϊκών δείχνει πως η πίεση στα ΜΜΕ και σε όσους εκφράζουν δημόσια γνώμη μπορεί να πάρει πολλές μορφές. Η ελευθερία του λόγου είναι συστατικό στοιχείο της δημοκρατικής λειτουργίας και για αυτό η απάντηση στην τρομοκρατία, όποια μορφή και αν έχει αυτή,  πρέπει να είναι ξεκάθαρη και σκληρή.