Εχει κρατήσει καμιά υπόσχεση ο Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας; Από τα χρόνια που θα έσκιζε τα Μνημόνια με ένα νόμο και ένα άρθρο, από την εποχή που θα καταργούσε τον ΕΝΦΙΑ και θα τα έβαζε με τον νε(ο)ποτισμό (όπως έλεγε), σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, κατάφερε να διαψευστεί σε όλα. Και Μνημόνιο υπέγραψε, και τον ΕΝΦΙΑ εφαρμόζει, μάλιστα οι φόροι που επέβαλε πολλαπλασιάστηκαν, και ο αριστερός νε(ο)ποτισμός επιτρέπει να ποτίζονται κι οι γλάστρες της κομματικής καμαρίλας. Ακόμα και το Οχι του δημοψηφίσματος, η κορυφαία πολιτική επιλογή του, μετατράπηκε σε μια μέρα σε Ναι χωρίς να κουνηθεί φύλλο.

Σε όλα ασυνεπής; Οχι! Υπάρχει ένα πράγμα που ο Αλέξης Τσίπρας το τηρεί ως κόρην οφθαλμού – μια φορά το παρέβη, κι αυτή για να το χλευάσει: απεχθάνεται τη γραβάτα. Το δήλωσε μάλιστα προχθές, μιλώντας σε ρώσους δημοσιογράφους. «Εχω καταφέρει να είμαι ίσως ο μοναδικός ευρωπαίος ηγέτης που έχω μπει στα πιο σημαντικά, αν θέλετε, fora και στις πιο σημαντικές έδρες κυβερνήσεων, από το Κρεμλίνο μέχρι τον Λευκό Οίκο, και από το Βατικανό έως την Downing Street, και σε όλον τον κόσμο, και στο Πεκίνο και παντού, χωρίς γραβάτα. Συνεπώς, νομίζω ότι αυτή είναι μια κατάκτηση…». Τέρας συνεπείας. Εύγε.

Γία τον Αλέξη Τσίπρα η πολιτική είναι τα σύμβολα. Γι’ αυτόν δεν έχει σημασία ότι εξαπάτησε εκατομμύρια πολίτες. Σημασία έχει να εξασφαλίζει θετικούς γι’ αυτόν συμβολισμούς. Για τον έλληνα Πρωθυπουργό η πολιτική είναι αφενός η εξουσία και οι μηχανισμοί της, αφετέρου μια μιντιακή υπόθεση. Τόσο απλά, τόσο εύκολα. Τι χρειάζεται ο έλληνας Πρωθυπουργός; Μια εικόνα επαναστάτη, την εικόνα του. Αυτή την εικόνα, πιστεύει, την εξασφαλίζει η απάρνηση της γραβάτας. Του Αλέξη Τσίπρα ο τράχηλος ζυγόν δεν υπομένει. Γι’ αυτό, άλλωστε, εμφανίστηκε χθες στη Ρωσία με γυαλιστερό, ομόχρωμο με τα άλλα ρούχα του φουλάρι, προκειμένου να αποδείξει την απόλυτη άγνοια, την απόλυτη περιφρόνηση εκ μέρους του οποιασδήποτε κοινωνικής αγωγής.

Δεν ξέρω από πού προέκυψε ο συμβολισμός της γραβάτας, η απέχθεια του Πρωθυπουργού γι’ αυτήν. Πιθανόν, τα χρόνια της ριζοσπαστικοποίησής του, όταν μάθαινε τον κόσμο διά του επαναστατικού τουρισμού, να είχε ακούσει για τα «λευκά κολάρα» των επιχειρήσεων – τα οποία υποχρεωτικά πηγαίνουν με λαιμοδέτη. Του έφτανε μια στατική εικόνα για να τη μιμηθεί. Κι όμως. Αν πήγαινε πίσω, θα μάθαινε ότι η γραβάτα είναι λαϊκή ενδυμασία. Οτι, όπως το περιέγραφε σε ένα κείμενό του στα «ΝΕΑ», το 2012, ο Θόδωρος Πάγκαλος, στην αρχή ήταν ένα «λευκό πανί, συχνά κεντημένο, που εχρησιμοποιείτο για να καθαρίζεις τα χείλη σου μετά το φαγητό και καμιά φορά τα ρουθούνια σου». Κι ότι στην πορεία μετετράπη σε σύμβολο της ευπρέπειας. Ο Φλωράκης, ο Κύρκος, ο Δρακόπουλος, ουδείς διενοείτο ότι θα παρέβαιναν αυτούς τους κανόνες της ευπρέπειας.

Τους παραβαίνει ο περήφανος επαναστάτης της γραβάτας. Συνεπής με την κοσμοεικόνα που έχει ο μπάρμπας από το χωριό όταν βρέθηκε στην πόλη. Συνεπής δηλαδή σε ένα μόνο πράγμα: στην απέχθειά του για τον πολιτισμό.