«Ηρθατε εδώ για να δείτε κάτι πιο γαμ…ο από τη χώρα σας;». Γέλια κακαριστά από τους συνέδρους των γερμανών Σοσιαλδημοκρατών με την εξυπνάδα του δημοσιογράφου – κομπέρ με το μαρκούτσι. Γέλιο και ο Πρωθυπουργός της περήφανης χώρας, σαν τον επαρχιώτη που πάει σε βεγγέρα στην πόλη και κοιτάει καλά καλά να δει πώς φέρονται οι πρωτευουσιάνοι, μην τυχόν κάνει να φάει την μπριζόλα με το πιρούνι της σαλάτας και τον καταλάβουνε ότι ήρθε από χωριό. Πρωθυπουργός απ’ το χωριό στα ξένα και, χαχαχαχαχαχα τα γέλια με τους κακούς τους Γερμανούς που τους βρίζαμε κάτι χρόνια και τώρα γελάμε που γελάνε με τα χάλια μας και τα δικά τους γιατί, έτσι, είμαστε υπεράνω εμείς.

«Ακουσα την Αντρεα που έβγαλε πολύ αριστερίστικο λόγο κι ένιωσα πολύ άνετα εδώ» απάντησε ο Πρωθυπουργός λες και τον ρώτησαν με έγνοια αν τα περνάει όμορφα και, τσακ, τον σβέρκωσε σαν το γατί η Αντρεα η γελαστή από δίπλα και του έσκασε φιλί ζουπηχτό στο μαγουλάκι λες κι είναι το βαφτιστήρι της.

Γιατί το θέμα μας φυσικά είναι με τι νιώθει άνετα ο καθένας. Λέει πολλά για τον άνθρωπο αυτό. Νιώθει άνετα, λέει, όταν ακούει αριστερίστικα, γιατί κι ο επαρχιώτης στη βεγγέρα, αν μετά το τραπέζι παίξει κάνα τσάμικο πρώτος θα σύρει τον χορό, στο στοιχείο του. Το χωριό του όμως θα κάτσει να του το βρίσουν; Ο Πρωθυπουργός του χωριού ένιωσε άνετα πάντως με αυτό και γέλασαν όλοι μαζί και πέρασαν καλά κι αυτό βγήκε στον κόσμο. Σε εμάς. Με τα χάλια μας.

Μα τι αντανακλαστικό ήταν αυτό όμως του Αλέξη Τσίπρα; Και πώς να το υπερασπιστείς, να πεις «τι καλά που ο Πρωθυπουργός μας έχει χιούμορ και γελάει όταν του λένε ότι είμαστε μέτρο για τα χάλια»; Οτι είναι μεγαλόψυχος στον κρετινισμό; Ή ότι έχει στοκ αντίδραση κι ατάκα και δεν την αλλάζει ακόμη κι όταν πρέπει; «Ο,τι και να σου πουν, εσύ εκεί, θα πεις το δικό σου, αυτό που θες». Καμιά δικαιολογία δεν σβήνει την προσβολή.

Υποτίθεται για τους έξω παίζουμε κάπως όλοι μαζί. Περιμένουμε οι πολιτικοί μας να βγαίνουν με τη φανέλα της χώρας έξω, γιατί αυτή είναι η δουλειά τους, ακόμη κι αν εδώ μέσα τσακώνονται σαν τα κοκόρια στο κοτέτσι. Εμείς μπορούμε και να τους βρίζουμε, οι ξένοι όχι.

Διότι – για να είμαστε και δίκαιοι δηλαδή – ο κομπέρ με το μαρκούτσι, ο Ολιβερ Βέλκε δηλαδή, τη δουλειά του έκανε. Ο κωμικός και παρουσιαστής κάνει μια σατιρική εκπομπή, μια γερμανική εκδοχή των σχετικών αμερικανικών βραδινών σόου, και στο πλαίσιο αυτής θα πει και τις ασέβειές του, θα πει και τις χοντράδες και τις ανοησίες του. Βρέθηκε λοιπόν με τον Αλέξη Τσίπρα κι έκανε τη δουλειά του κι ο Τσίπρας όφειλε να κάνει τη δική του. Δεν την έκανε. Ακουσε να χλευάζουν τη χώρα και να γέλαγε.

Πριν από λίγα χρόνια ο Γιώργος Παπανδρέου σε κάποια επίσκεψή του στο εξωτερικό είπε ότι η χώρα του έχει διαφθορά. Εγινε ο κακός χαμός, το θυμάται κανείς; Επεσαν να τον φάνε ότι διασύρει την Ελλάδα. Ηταν εκείνα τα χρόνια της πρωτομνημονιακής παράνοιας που σάρωνε η υπερβολή και υψώνονταν δάχτυλα και έψαχναν προδότες και κουίσλινγκ και γερμανοτσολιάδες και γινόταν πρώτο πολιτικό θέμα της πατρίδας μας το πρωτοσέλιδο του περιοδικού «Focus» που έκανε χειρονομία η Αφροδίτη της Μήλου και εθίγη ο απανταχού Ελληνισμός. Λες και ο λαϊκισμός είναι ελληνική πατέντα και δεν έχουν κι οι Γερμανοί τους δικούς τους κακόγουστους λαϊκιστές που έπαιζαν μπάλα με τα ταπεινότερα αισθήματα του γερμανού φορολογουμένου λέγοντας ότι δανείζει κάτι μελαψούς τριχωτούς κοιλαράδες με ξεκούμπωτα πουκάμισα που όλη μέρα ξύνονται, μαζεύουν χρέος και χορεύουν συρτάκι. Σαν αυτόν με το μαρκούτσι δηλαδή.

Ενα πείραμα αρκεί, για να μην το πολυκουράζουμε: κλείστε τα μάτια και φανταστείτε την ίδια ακριβώς σκηνή, τον κόσμο, την τύπισσα που σβερκώνει έναν Πρωθυπουργό και τον κομπέρ με το μαρκούτσι να κάνει ακριβώς την ίδια ερώτηση στον Ανδρέα Παπανδρέου. Στον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. Στον Κώστα Σημίτη. Ηταν άλλης εποχής αυτοί, θα πείτε. Κανένα πρόβλημα. Βάλτε στη θέση τού Τσίπρα τον Γιώργο Παπανδρέου. Τον Κώστα Καραμανλή που είναι, λένε, και χωρατατζής. Θα τον έκαναν με τα κρεμμυδάκια. Οχι τόσο από υπερπατριωτισμό ή στραβοκεφαλιά. Το να έχεις το αντανακλαστικό να αντιδράς αν πάνε να σε κάνουν ανέκδοτο αυτοί που σε δανείζουν συνήθως το λέμε αξιοπρέπεια.