ΤΑ ΝΕΑ

Πέρα από την ουσία της, η υπόθεση του ενεχυροδανειστή έχει πολύ ισχυρούς συμβολισμούς για να μη ρίξει βαριά τη σκιά της στη δημόσια ζωή. Ενας άνθρωπος που πλούτισε εν μέσω της κρίσης εκμεταλλευόμενος τη δραματική πτώση του βιοτικού επιπέδου συνανθρώπων μας εξέθεσε με την τροπή που πήρε η δίωξή του ένα ολόκληρο κράτος και μάλιστα […]

Η αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ να βρει υποψήφιο για την Αθήνα μαρτυρά το αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει το κυβερνών κόμμα. Μαρτυρά ότι, παρά τους ισχυρισμούς στελεχών του περί κρυφών δημοσκοπήσεων που καταγράφουν αναστροφή του κλίματος, ο βασιλιάς είναι γυμνός. Μαρτυρά ακόμη ότι η κυβέρνηση δεν φοβάται απλώς την αναμέτρηση, αλλά ότι τρέμει τη συντριβή.

Με τη δήλωσή του χθες στη Βουλή ότι «εμείς τις πρώτες πραγματικά δικές μας 100 μέρες τις κλείνουμε αύριο που κλείνουμε 100 μέρες από την έξοδο της χώρας από τα Μνημόνια», ο Πρωθυπουργός δεν επιχείρησε απλώς να μηδενίσει το κοντέρ.

Η χώρα έζησε ένα προεκλογικό φθινόπωρο και εισέρχεται σε έναν προεκλογικό χειμώνα. Θα ήταν όμως εξαιρετικά επιζήμιο να ζήσει και μια προεκλογική άνοιξη και ένα προεκλογικό καλοκαίρι πριν στηθούν οι κάλπες στο τέλος της τετραετίας.

Εμπιστοσύνη, αλληλεγγύη, ενότητα, συνεργασία: αυτές είναι μερικές από τις βασικές αρχές στις οποίες στηρίζεται η ύπαρξη και λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ενωσης, όπως άλλωστε και κάθε οικογένειας. Κι όταν αυτές οι αρχές κλονιστούν, είναι ολόκληρο το οικοδόμημα που απειλείται.

Αν κάποιος έλεγε ότι συμβαίνει πρώτη φορά θα μπορούσε δικαίως να κατηγορηθεί για φτηνή αντιπολιτευτική προπαγάνδα: η ενίσχυση της παροχολογίας την παραμονή εκλογικών αναμετρήσεων αποτελεί ένα οικείο γνώρισμα της ελληνικής πολιτικής ζωής. Είναι όμως η πρώτη φορά που αυτή η τακτική διαφημίζεται ως αριστερή.

Το στοιχείο του ρεπορτάζ προκαλεί τρόμο: Ουδείς γνωρίζει πόσο ασφαλείς είναι οι γέφυρες στη χώρα μας, ούτε αν και πότε ελέγχονται. Γνωρίζουμε μόνο ότι είναι γερασμένες και αφημένες στην τύχη τους.

«ΤΑ ΝΕΑ» σημείωναν στο χθεσινό τους φύλλο ότι το βασικό προεκλογικό πρόγραμμα της κυβέρνησης είναι η ποινικοποίηση της πολιτικής ζωής με σειρά υποθέσεων που παραμένουν ανοικτές σε διάφορα δικονομικά στάδια. Ανάμεσα σε αυτές, σύμφωνα με το ρεπορτάζ, ήταν και τα δάνεια των κομμάτων. Και πριν αλέκτορα φωνήσαι, το ρεπορτάζ επιβεβαιώθηκε: τα δάνεια των κομμάτων είναι […]

Η σημερινή κυβέρνηση έχει δυστυχώς δηλητηριάσει πολλές φορές την πολιτική ζωή του τόπου. Εχει πολώσει το πολιτικό σύστημα, έχει επιχειρήσει να διχάσει την κοινωνία, έχει κατασκευάσει εχθρούς, έχει εκπέμψει μισαλλόδοξα μηνύματα

Η ομιλία που εκφώνησε χθες η Ανγκελα Μέρκελ στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο με θέμα το μέλλον της Ευρώπης υπενθύμισε γιατί, παρά τα αδιαμφισβήτητα λάθη της, θα λείψει από τη Γηραιά Ηπειρο μετά την έξοδό της από τη γερμανική καγκελαρία. Θα λείψει επειδή η Ευρώπη βρίσκεται αντιμέτωπη με ένα ισχυρό κύμα εθνικισμού και λαϊκισμού, απέναντι στο οποίο είναι απαραίτητο να υψώσει ένα τείχος.

Μπορεί ως μεμονωμένα επεισόδια να μη σοκάρουν. Αλλά αξίζει να δει κανείς τη συνολική εικόνα: τα γραφεία των υπουργών - άλλοτε της υπουργού Εργασίας και εσχάτως ξανά και ξανά του υπουργού Παιδείας - που καταλαμβάνονται βίαια.

Ως επικεφαλής της Αριστεράς του ΣΥΡΙΖΑ, ο Αλέξης Τσίπρας έχει πετύχει κάτι μοναδικό στην Ευρώπη: όλοι εκείνοι που ο ίδιος κάποτε κατηγορούσε ως νεοφιλελεύθερους ή υποταγμένους στις επιταγές του νεοφιλελευθερισμού πίνουν νερό στο όνομά του.

Η κρίση που χτύπησε την Ελλάδα το 2009 και δεν έχει ακόμη τελειώσει εξαιτίας, σε πολύ μεγάλο βαθμό, συγκεκριμένων πολιτικών επιλογών, προκάλεσε ισχυρούς τριγμούς στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Και συνέβη αυτό μολονότι η ελληνική οικονομία δεν αποτελεί παρά μόνο το 3% της ευρωπαϊκής.

Η οικονομική πολιτική της κυβέρνησης βασίστηκε σε δύο πολιτικούς άξονες. Ο ένας ήταν η πλήρης ευθυγράμμιση με τις απαιτήσεις των δανειστών, ο άλλος η υπερφορολόγηση.

Το ένα βράδυ ο Πρωθυπουργός και ο Αρχιεπίσκοπος ανακοίνωναν την ιστορική τους συμφωνία. Και το μεσημέρι της επομένης, δηλαδή προτού καν συμπληρωθεί ένα 24ωρο, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος έσπευδε να ανακοινώσει ότι θα γίνουν 10.000 προσλήψεις στο Δημόσιο.

Ακόμη και σε χαλεπούς καιρούς, ή μάλλον ακόμη περισσότερο σε τέτοιους καιρούς, μια πολιτεία οφείλει να διατηρεί μεταξύ των βασικών της προτεραιοτήτων τη φροντίδα για την εύρυθμη λειτουργία των υποδομών της Υγείας.

Λέγεται συχνά - και πολύ σωστά - ότι ο ισχύων νόμος περί ευθύνης υπουργών προσφέρει ασπίδα προστασίας που δεν θα πρέπει να απολαμβάνει κανένας πολίτης, όποιο αξίωμα και αν κατέχει. Αλλά αυτή είναι μόνο η μισή αλήθεια.

Δεν θα ήταν ειλικρινής όποιος δεν παραδεχόταν ότι η δημόσια τηλεόραση έχει κακοπεράσει στα χέρια όλων των κυβερνήσεων. Αλλά δεν θα ήταν ειλικρινής και αν δεν παραδεχόταν ότι ποτέ η δημόσια τηλεόραση δεν είχε απαξιωθεί περισσότερο και σε τέτοιο εύρος. Ποτέ δεν είχε πέσει θύμα ενός ανηλεούς πολέμου ανάμεσα σε κυβερνητικές φατρίες, σκοπός των οποίων είναι ο πλήρης έλεγχός της.

Αξίζει να σταθεί κανείς με ιδιαίτερη προσοχή στα όσα λένε σήμερα στα «ΝΕΑ» οι έλληνες επιστήμονες που ανήκουν στο 1% του επιστημονικού δυναμικού με τη μεγαλύτερη επιρροή παγκοσμίως. Πρέπει να σταθεί επειδή τα λόγια τους φωτίζουν τον δρόμο που οφείλει να ακολουθήσει ο καθένας μας ξεχωριστά στον τομέα του όχι απλώς για να αριστεύσει ο ίδιος, αλλά επειδή μόνο έτσι προοδεύει ολόκληρη η κοινωνία.

Είναι άλλο πράγμα η διερεύνηση διαφόρων υποθέσεων. Και είναι εντελώς διαφορετικό η κατασκευή υπόπτων. Η γραμμή που χωρίζει τις δύο καταστάσεις δεν είναι λεπτή - το όριο είναι απολύτως ευδιάκριτο.

Πριν αναλάβει την εξουσία, ο ΣΥΡΙΖΑ υποσχόταν χωρίς καμία φειδώ και κανένα έρμα ότι θα μετατρέψει τη χώρα μέσα σε μια νύχτα σε γη της επαγγελίας.

Αν χαρακτηρίζει κάτι τον βίο και την πολιτεία αυτής της κυβέρνησης, αυτό είναι η άσκηση πολιτικής με μοναδικό γνώμονα το στενό κομματικό της συμφέρον.

Η πολιτική εργαλειοποίηση δικαστικών υποθέσεων προσφέρει κακή υπηρεσία στη δημοκρατία. Δυστυχώς η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ δεν απέφυγε τον πειρασμό. Αντίθετα, με την υπόσχεση της κατάργησης του Μνημονίου με έναν νόμο και ένα άρθρο όχι απλώς να μένει κενή περιεχομένου αλλά να οδηγεί σε ένα νέο Μνημόνιο, εκείνο που έμενε για να ποντάρει ήταν ο πόλεμος στο υποτιθέμενο «παλιό σύστημα», το οποίο από τους κυβερνώντες χαρακτηρίζεται συλλήβδην διεφθαρμένο.

Το άλμα από το σύνθημα «Κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη» στους 11.443 πλειστηριασμούς σε έναν και μόνο χρόνο είναι τεράστιο. Δεν είναι τεράστιο μόνο αριθμητικά - κι ας ξεκίνησε η αρίθμηση από το μηδέν για να φτάσει σε πενταψήφιο αριθμό. Είναι και κοινωνικά. Και είναι και πολιτικά.

Δεν έχει ξανασυμβεί στην πολιτική ιστορία της χώρας απερχόμενος υπουργός να χαράσσει πολιτική - και μάλιστα σε μείζον θέμα, όπως είναι αυτό των 12 μιλίων - την ημέρα που παραδίδει το υπουργείο στον διάδοχό του.

Ο Πρωθυπουργός δείχνει να πιστεύει ότι εάν αναλωθεί σε ένα διμέτωπο κυνήγι ψήφων, τόσο για να εξασφαλίσει την πλειοψηφία για τη συμφωνία των Πρεσπών όσο και για να απαλλαγεί από τον κυβερνητικό του εταίρο, θα μπορέσει να κρατηθεί στην εξουσία για το διάστημα εκείνο που εξυπηρετεί τους σχεδιασμούς του. Δεν φαίνεται ωστόσο να λαμβάνει υπόψη του έναν σημαντικό παράγοντα: ότι ηγείται μιας κυβέρνησης που στα μάτια των πολιτών είναι πλήρως απαξιωμένη.