Διακρίνει αμέσως κανείς την κοινή συνισταμένη στις θέσεις που καταθέτουν στα «ΝΕΑ» οι πέντε υποψήφιοι πρυτάνεις του Πανεπιστημίου Αθηνών: το πανεπιστήμιο στη χώρα μας πρέπει να αλλάξει το ταχύτερο δυνατόν. Είναι δε αξιοσημείωτο ότι η κοινή συνισταμένη διακρίνεται παρά τις επιμέρους διαφορές, οι οποίες μπορεί να είναι ακόμη και ουσιαστικές.

Με τις θέσεις που διατυπώνουν οι πέντε εξέχοντες πανεπιστημιακοί ανοίγουν τον δημόσιο διάλογο σε αυτό που είναι το ζητούμενο: Ενα σύγχρονο πανεπιστήμιο που θα ανταποκρίνεται στις προκλήσεις του 21ου αιώνα, ένα πανεπιστήμιο ανοικτών οριζόντων που θα υπηρετεί τις ανάγκες των νέων του 21ου αιώνα και δεν θα τους σύρει στις ψευδαισθήσεις του 20ού.

Τον απαραίτητο αυτόν διάλογο έχει χρέος να ενθαρρύνει η πολιτεία. Το πανεπιστήμιο δεν μπορεί να αλλάξει ερήμην της ακαδημαϊκής κοινότητας, ο εκσυγχρονισμός του είναι αδύνατος με αυτοκρατορικού τύπου αποφάσεις από την πολιτική Αρχή της Εκπαίδευσης. Η Παιδεία, με άλλα λόγια, δεν είναι υπόθεση ενός υπουργού. Είναι υπόθεση όλων όσοι εμπλέκονται στην εκπαιδευτική διαδικασία.

Τα προβλήματα των ελληνικών πανεπιστημίων είναι γνωστά. Είναι η υποχρηματοδότηση, είναι οι αγκυλώσεις, είναι η απουσία στρατηγικής στην έρευνα. Κανείς όμως δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι η Τριτοβάθμια Εκπαίδευση στη χώρα μας διαθέτει ένα σπάνιο έμψυχο υλικό με εξαιρετικές δυνατότητες. Αυτό το έμψυχο υλικό, διδάσκοντες και διδασκόμενοι, θα χτίσει το πανεπιστήμιο του 21ου αιώνα. Η πολιτεία δεν μπορεί παρά να σταθεί αρωγός στην προσπάθειά τους.