Προκαλεί ερωτήματα η εμμονή του κυβερνώντος κόμματος στην υπεράσπιση ενός καθεστώτος που καταφεύγει σε ακραίες μορφές αυταρχισμού και βίας για να διατηρηθεί στην εξουσία. Ακόμη και για τον πλέον καλόπιστο παρατηρητή, είναι απορίας άξιον πώς ένα κόμμα που ομνύει στις αξίες της Αριστεράς, ένα κόμμα που πιστεύει στη δημοκρατία και την ελευθερία στηρίζει ένα τόσο αντιδημοκρατικό και ανελεύθερο καθεστώς.

Υπάρχει άραγε κάτι άλλο που συνδέει το κυβερνών κόμμα πέρα από τις κοινές ιδεολογικές αναφορές με το καθεστώς Μαδούρο; Προς τι αυτή η ανοχή απέναντι σε μια εξουσία που περιλαμβάνει ακόμη και τη σύλληψη ανηλίκων στα μέτρα καταστολής; Καμία εντύπωση δεν προξενούν στους έλληνες συντρόφους του προέδρου Μαδούρο τα θύματα; Γιατί κλείνουν τα μάτια τους και τα αφτιά τους; Γιατί ανοίγουν το στόμα τους μόνο για να εκφράσουν λόγια συμπάθειας απέναντι σε έναν τόσο αυταρχικό ηγέτη;

Δεν χρειάζεται να επισημάνει κανείς ότι η υπεράσπιση ενός τέτοιου καθεστώτος εκθέτει τη χώρα μας διεθνώς. Οφείλει όμως να υπενθυμίσει ότι ο Πρωθυπουργός έχει γίνει εσχάτως θεματοφύλακας της διεθνούς μας εικόνας – στο όνομα αυτής της εικόνας ψέγει την αντιπολίτευση για τη διαφωνία της στη Συμφωνία των Πρεσπών. Αν λοιπόν κόπτεται τόσο πολύ γι’ αυτήν την εικόνα, δεν έχει παρά να συνταχθεί με τη συντριπτική πλειονότητα των δημοκρατικών χωρών του πλανήτη που δεν κάνουν εκπτώσεις στα θέματα της δημοκρατίας και της ελευθερίας. Ή μήπως υπάρχουν δεσμεύσεις που είναι πιο ισχυρές;