ΤΑ ΝΕΑ

Η καταδίκη της χώρας από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο έπειτα από προσφυγή πολίτη που περίμενε δέκα ολόκληρα χρόνια για να εκδικαστεί η υπόθεσή του από τα ελληνικά δικαστήρια αναδεικνύει το εξαιρετικά σοβαρό ζήτημα της καθυστέρησης στην απονομή της δικαιοσύνης.

Το δικαίωμα του συναθροίζεσθαι είναι αναγνωρισμένο από το Σύνταγμα. Εξίσου ιερό είναι το δικαίωμα στη διαμαρτυρία. Και τα δύο αυτά δικαιώματα, όπως και άλλα ακόμη, τυγχάνουν απολύτου σεβασμού τόσο από την πολιτεία όσο και από την ίδια την κοινωνία. Δεν μπορεί όμως να διαφωνήσει κανείς πως πολλές φορές γίνεται κατάχρηση όχι του ίδιου του δικαιώματος, αλλά του τρόπου που ασκείται.

Οπως δείχνουν οι μετρήσεις, οι πολίτες αποτιμούν θετικά το πρώτο αυτό διάστημα διακυβέρνησης από το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας. Παράλληλα προσφέρουν τη στήριξή τους σε θέματα που θεωρούνταν ακανθώδη στον δημόσιο διάλογο, όπως είναι το πανεπιστημιακό άσυλο και ο αντικαπνιστικός νόμος. Σε μεγάλο ποσοστό και ανεξάρτητα από τις κομματικές της προτιμήσεις, η κοινωνία φαίνεται να στηρίζει την ατζέντα της κυβέρνησης σε μια σειρά από ζητήματα.

Οι διεθνείς σχέσεις βασίζονται πολλές φορές και στην καλή προαίρεση. Είναι άλλο όμως η καλή προαίρεση να εκλαμβάνεται ως αυτό που είναι και άλλο να ερμηνεύεται ως ένδειξη αδυναμίας.

Η κυβέρνηση προτείνει έναν νέο τρόπο υπολογισμού των ασφαλιστικών εισφορών με βάση τον οποίο το ύψος αυτών θα καθορίζει και το ύψος της σύνταξης που θα καταβάλλεται. Οσο υψηλότερες είναι οι εισφορές τόσο υψηλότερη θα είναι και η σύνταξη σε ένα εύρος που ξεκινάει από τα 775 ευρώ και μπορεί να φτάσει έως τα 2.500 ευρώ.

Ηταν πριν από περίπου έναν χρόνο όταν το ρεπορτάζ των «ΝΕΩΝ» αναδείκνυε το πρόβλημα της περιοχής της Κινέτας. «Η Κινέτα κινδυνεύει να γίνει Μάνδρα» ήταν ο τίτλος του ρεπορτάζ, στόχος του οποίου δεν ήταν ασφαλώς να κινδυνολογήσει, αλλά να ενημερώσει το κοινό. Το ρεπορτάζ εκείνο δεν ήταν προφητικό. Ηταν βέβαιο πως η Κινέτα θα γινόταν μια μέρα Μάνδρα. Και έγινε χθες, χωρίς ευτυχώς να θρηνήσουμε θύματα όπως συνέβη με τις φονικές πλημμύρες στη Μάνδρα τον Νοέμβριο του 2017.

Δεν μπορεί να διαφωνήσει κανείς πως η Δημόσια Διοίκηση έχει ανάγκη από μια γενναία μεταρρύθμιση. Από δυσκίνητος γραφειοκρατικός μηχανισμός είναι απαραίτητο να μετατραπεί σε μια μηχανή με ευελιξία και ταχύτητα. Πρέπει επίσης να δημιουργήσει άλλου είδους σχέση με τον πολίτη αλλά και να γίνει αποδοτική. Να μη λειτουργεί πια ως τροχοπέδη, όπως συμβαίνει σε πολλές περιπτώσεις, αλλά ως σύστημα διευκόλυνσης ή ακόμη και επιτάχυνσης των υποθέσεων του κράτους.

Στον χώρο των πανεπιστημίων συμβαίνει τις τελευταίες ημέρες κάτι πρωτόγνωρο. Οι φοιτητές αποφάσισαν να διεκδικήσουν τα του οίκου τους. Δεν θέλουν πια να παρακολουθούν αμέτοχοι τους κομματικούς πάτρωνες να παίρνουν αποφάσεις γι' αυτούς χωρίς αυτούς, ούτε βίαιες μειοψηφίες να μετατρέπουν το πανεπιστήμιό τους από χώρο διακίνησης της γνώσης και των ιδεών σε χώρο βίας και αυταρχισμού ή σε ορμητήριο για τους φανταστικούς τους πολέμους.

Δεν μπορεί να υπάρξει διαχείριση του Προσφυγικού / Μεταναστευτικού χωρίς ορισμένες παραδοχές. Χωρίς την παραδοχή, για παράδειγμα, πως αυτοί οι άνθρωποι δεν μπορούν να αφεθούν να πνιγούν στη θάλασσα.

Δεν τιμά τη χώρα μας το γεγονός πως χρειάστηκε να περάσουν δέκα και πλέον χρόνια για να αρχίσει να αχνοφαίνεται η πιθανότητα της οριστικής εφαρμογής του αντικαπνιστικού νόμου.

Η πολιτική είναι μια δυναμική διαδικασία στην οποία όχι μόνο επιτρέπεται, αλλά και επιβάλλεται η ευλυγισία έναντι της μονολιθικότητας. Κι αυτό επειδή η πολιτική δεν είναι μόνο η τέχνη του εφικτού, αλλά και της προσαρμογής στις πραγματικές συνθήκες. Είναι άλλο όμως αυτό και άλλο η μετατόπιση από τη μία θέση στην άλλη με τη συχνότητα και την ταχύτητα του εκκρεμούς. Είναι άλλο αυτό και άλλο μια συστηματική ασυνέπεια που τελικά απαξιώνει τον φορέα της στα μάτια των πολιτών.

Υπερπληθυσμός, έλλειψη στέγασης, ασθένειες, απουσία στοιχειωδών υπηρεσιών, σεξουαλική βία εναντίον των γυναικών, σοβαροί κίνδυνοι για τα ασυνόδευτα παιδιά, αλλά και σοβαρές επιπτώσεις στη ζωή και στα θεμελιώδη δικαιώματα των κατοίκων.

Μετά την επιχείρηση της Αστυνομίας στην ΑΣΟΕΕ, οι τόνοι έχουν ανέβει επικίνδυνα, τόσο στα τηλεοπτικά πάνελ και τα σόσιαλ μίντια, όσο και στο πεζοδρόμιο. Φοιτητές διαδηλώνουν κατά της καταστολής, μη φοιτητές επιχειρούν να ανοίξουν με αλυσοπρίονα το Ιδρυμα που έκλεισε η Σύγκλητος, στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ μιλούν για πραξικοπήματα και χούντες, ενώ στελέχη του κυβερνώντος κόμματος προβάλλουν την «αναγκαστικότητα του ξύλου» και υποστηρίζουν ότι τα όσα βρέθηκαν στο υπόγειο του Οικονομικού Πανεπιστημίου είναι όπλα στα οποία έχει πρόσβαση ο… στρατός της Συρίας.

Ο αμερικανικός στρατιωτικός μηχανισμός έχει χάσει την εμπιστοσύνη του προς το πρόσωπό του, το Κογκρέσο αναγνωρίζει τη Γενοκτονία των Αρμενίων και επιβάλλει κυρώσεις στη χώρα του, αλλά ο Tραμπ θεωρεί τον Ερντογάν φίλο του και σύμμαχό του: κι ας μη συμφωνεί με την πρόθεσή του να αγοράσει πυραύλους από τη Ρωσία.

Πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι, λέει ο λαός. Ισχύει για τους ανθρώπους, ισχύει και για τα κόμματα. Μέχρι να πεθάνουν δεν αλλάζουν τις συνήθειές τους. Πάρτε τον ΣΥΡΙΖΑ. Από τότε που «ενηλικιώθηκε», έχει δύο γραμμές, μία μνημονιακή, μία αντιμνημονιακή. Μία φρασεολογία εσωτερικού, μία εξωτερικού. Πολλές φορές μπερδεύονται και τα ίδια τα στελέχη του: άλλοτε παίζουν σε δεξιά θέση, άλλοτε σε αριστερή.

O Eβο Μοράλες έκανε πολλά καλά στη χώρα του στα 14 χρόνια που την κυβέρνησε. Μείωσε τη φτώχεια κατά τα δύο τρίτα. Διπλασίασε σχεδόν τον κατώτατο μισθό, εξασφαλίζοντας ταυτόχρονα μια μέση ανάπτυξη 5%. Μείωσε τις ανισότητες. Ενίσχυσε τη θέση των ιθαγενών και των γυναικών. Εχτισε δρόμους, αεροδρόμια και τελεφερίκ. Πριν από λίγα χρόνια, τα διεθνή χρηματοπιστωτικά ιδρύματα χαρακτήριζαν τη χώρα του πρότυπο για τη Λατινική Αμερική. Κι ας τη διοικούσε ένας σκληροπυρηνικός σοσιαλιστής.

O αλήστου μνήμης βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ θα αναρωτιόταν βέβαια ποιον νόμο παραβιάζει κάποιος που κουβαλάει στο σακίδιό του κοντάρια, πυροσβεστήρες, κουκούλες, μάρμαρα και πέτρες.

Η επιστολή με την οποία δέκα πρώην υπουργοί Εξωτερικών ζητούν μέσω των «ΝΕΩΝ» να διατηρηθεί ζωντανή η ευρωπαϊκή προοπτική των χωρών των Δυτικών Βαλκανίων συνιστά στην ουσία μια έκκληση που δεν πρέπει να αφήσει κανέναν αδιάφορο στην Ευρωπαϊκή Ενωση.

Η αλήθεια σε μια αντιπαράθεση βρίσκεται συχνά στη μέση. Το Πανεπιστήμιο Αθηνών σωστά επισημαίνει πως η έρευνα στη χώρα μας υποχρηματοδοτείται και πως η Πολιτεία έχει την υποχρέωση να στηρίζει οικονομικά τη λειτουργία των ανώτατων ιδρυμάτων. Αλλά γιατί εξανίσταται όταν η Πολιτεία ζητεί μέρος της έρευνας να είναι αποδοτικό οικονομικά και για τα ιδρύματα; Είναι κακό να κερδίζουν και αυτά από την έρευνά τους;

Από τα ονόματα των ακαδημαϊκών που θα συμμετάσχουν στην επιτροπή για την επέτειο των 200 χρόνων από την Ελληνική Επανάσταση, μπορεί να εικάσει κανείς με ασφάλεια πως το μέτρο και ο σεβασμός στην ιστορική αλήθεια θα υπερισχύσουν της υπερβολής και της ροπής προς την ανακύκλωση εθνικών μύθων. Ο γνώμονας των εορτασμών της επετείου δεν θα πρέπει εξάλλου να είναι άλλος από την παρακαταθήκη που άφησε στο έθνος ο Διονύσιος Σολωμός: Εθνικόν, είπε, είναι το αληθές.

Δεν πέρασαν παρά λίγες ώρες από τη στιγμή που οι Ηνωμένες Πολιτείες ανακοίνωσαν την αποχώρησή τους από τη Συμφωνία του Παρισιού για το Κλίμα για να προειδοποιήσουν 11.000 επιστήμονες από 153 χώρες πως η κλιματική κρίση θα επιφέρει «ανείπωτα δεινά» στην ανθρωπότητα.

Σε καμία δημοκρατική χώρα του κόσμου η ασφάλεια δεν είναι ταμπού, όπως δυστυχώς φαίνεται να είναι στη δική μας.

Το σχήμα είναι απλό. Και λέει πως από τις στοχεύσεις καμίας χώρας που θέλει να μετατραπεί σε επενδυτικό προορισμό δεν μπορεί να λείπει μια επενδυτική υπερδύναμη όπως είναι η Κίνα. Κάτι που σημαίνει πως η ελληνική κυβέρνηση πρέπει να περάσει απαραιτήτως από τον νέο δρόμο του μεταξιού προκειμένου να υπηρετήσει τη βασική της στρατηγική. Να προσελκύσει δηλαδή τόσες επενδύσεις στη χώρα ώστε να επιτευχθεί ο στόχος μιας αναπτυξιακής έκρηξης που θα δώσει μια αξιόλογη ώθηση στην ελληνική οικονομία.

Ολες οι σχετικές μελέτες δείχνουν πως το μέλλον του πληθυσμού αυτής της χώρας είναι η γήρανση και συρρίκνωση.

Χρειάζεται πολλές φορές να περάσει πολύς χρόνος για να αποκατασταθεί μια ιστορική αδικία και να αναγνωριστεί ένα ιστορικό γεγονός στις πραγματικές του διαστάσεις. Είναι αυτό ακριβώς που συνέβη με την αναγνώριση της Γενοκτονίας των Αρμενίων από το αμερικανικό Κογκρέσο.

Ανήκει ασφαλώς στις πλέον ευχάριστες των τελευταίων εβδομάδων η είδηση πως η οδός Αντωνιάδου, ο μικρός παρακείμενος δρόμος του Οικονομικού Πανεπιστημίου, έπαψε πλέον να αποτελεί «το μεγαλύτερο σουπερμάρκετ ναρκωτικών της πρωτεύουσας». Η πολιτεία ευαισθητοποιήθηκε και χάρις στην έρευνα των «ΝΕΩΝ» και ο πανεπιστημιακός αυτός δρόμος απαλλάχθηκε από τους εμπόρους ναρκωτικών. Η πάλαι ποτέ ΑΣΟΕΕ ανήκει πλέον στην ακαδημαϊκή της κοινότητα.

Από τον ισχυρισμό του τούρκου υπουργού Εξωτερικών περί εσκεμμένης κακομεταχείρισης προσφύγων και μεταναστών στη χώρα μας γίνεται σαφές πως η Αγκυρα είναι αποφασισμένη όχι μόνο να εργαλειοποιήσει την κρίση, αλλά και να το κάνει με έναν τρόπο που δεν γνωρίζει όρια. Η τουρκική κυβέρνηση αναζητά παγίως οφέλη συνολικότερα από την κατάσταση στη Μέση Ανατολή και από αυτήν την πάγια όσο και εναγώνια αναζήτηση δεν θα μπορούσε ασφαλώς να λείπουν οι προσφυγικές και μεταναστευτικές ροές.

Καμία κοινωνία δεν μπορεί να ακολουθήσει την εποχή της εάν δεν προσαρμόσει σε αυτήν το εκπαιδευτικό της σύστημα. Κι ο λόγος είναι πολύ απλός: Εάν μια κοινωνία εκπαιδεύσει τα παιδιά της με τις αρχές και τις επιταγές περασμένων δεκαετιών, τότε δεν θα φτιάξει σύγχρονους πολίτες αλλά εκείνων των δεκαετιών που αποτελούν πλέον παρελθόν.

Ενα από τα διδάγματα της κρίσης είναι πως στην οικονομία της αγοράς το τραπεζικό σύστημα είναι ένας σημαντικός πυλώνας όχι μόνο σταθερότητας αλλά και ανάπτυξης. Πως οι τράπεζες δεν είναι εξ ορισμού «κακές», αλλά απαραίτητες για να εμπεδωθεί το αίσθημα της οικονομικής ασφάλειας στους πολίτες, είτε αυτοί είναι αποταμιευτές είτε επενδυτές, αλλά και για να κινηθεί το χρήμα στην αγορά. Το τραπεζικό σύστημα επομένως διαδραματίζει έναν ρόλο ακόμη και με κοινωνικά χαρακτηριστικά, ενώ στους κραδασμούς μπορεί να λειτουργήσει ως αμορτισέρ.

Μόνο ως ευτυχές μπορεί να χαιρετιστεί το γεγονός ότι η διακομματική επιτροπή που συστάθηκε γι' αυτόν τον σκοπό κατάφερε να καταλήξει σε συμφωνία για την ψήφο των αποδήμων.

Δεν υπάρχει κανένας που να διαφωνεί πως η μεσαία τάξη σήκωσε υπέρμετρο βάρος την περίοδο της κρίσης. Αλλά δεν φαίνεται να υπάρχει και κανένας στον ορίζοντα για να άρει από τις πλάτες της μεσαίας τάξης αυτό το υπέρμετρο βάρος. Τα μεσαία στρώματα παραμένουν, με άλλα λόγια, θύματα μιας κρίσης από την οποία υποτίθεται πως έχει εξέλθει η χώρα μας. Σήκωσαν το μεγαλύτερο βάρος της δημοσιονομικής προσαρμογής και τώρα σηκώνουν το μεγαλύτερο βάρος της δημοσιονομικής ισορροπίας.

Η πληροφορία των «New York Times» που φιλοξενούν σήμερα «ΤΑ ΝΕΑ» ότι ο τούρκος πρόεδρος φιλοδοξεί να αποκτήσει η Τουρκία πυρηνικά όπλα έχει μία και μόνο ανάγνωση.

Το μήνυμα έχει έρθει από τις μετρήσεις της κοινής γνώμης και είναι σαφές: Οι πολίτες περιμένουν από την κυβέρνηση να κάνει περισσότερα για την αντιμετώπιση του Προσφυγικού.

Οσο εύθραυστη και αν είναι, η συμφωνία για εκεχειρία έπειτα από εννέα ημέρες δραστηριότητας στη Συρία προσφέρεται για ορισμένα συμπεράσματα. Ενα από αυτά είναι πως η πολύπαθη αυτή χώρα της Μέσης Ανατολής και οι πληθυσμοί της πληρώνουν πολύ υψηλό τίμημα στο παιχνίδι που παίζουν τόσο κυνικά οι μεγάλες δυνάμεις.