Η ζωή στον πολιτισμό μας είναι υπέρτατο αγαθό, το οποίο τυγχάνει της μεγαλύτερης δυνατής προστασίας. Πέντε χρόνια όμως από την προσφυγική κρίση, όχι μόνο συνεχίζουν να χάνονται ζωές στο Αιγαίο, αλλά αρχίζουν πλέον να χάνονται και στα νερά του Ιονίου. Δώδεκα άνθρωποι χάθηκαν κοντά στους Παξούς όπου αγνοούνται επίσης άλλοι δεκαπέντε, ενώ μεταξύ της Χίου και της Τουρκίας χάθηκαν άλλοι έντεκα, από τους οποίους οι οκτώ ήταν παιδιά.

Αυτή η συνεχιζόμενη τραγωδία δεν μπορεί να συνεχιστεί. Οι θάλασσές μας δεν μπορεί να γίνονται εσαεί νεκροταφεία ψυχών. Η ελληνική κυβέρνηση οφείλει επομένως να αναλάβει πρωτοβουλίες προς κάθε κατεύθυνση για τον περιορισμό ενός φαινομένου που, αν μη τι άλλο, μαρτυρά έλλειμμα ανθρωπισμού στον τόπο όπου γεννήθηκε ο ουμανισμός, δηλαδή στην Ευρώπη.

Ολοι μας στην Ευρώπη πρέπει να αντιληφθούμε πως οι προσφυγικές και οι μεταναστευτικές ροές δεν πρόκειται να σταματήσουν – η ανθρώπινη Ιστορία εξάλλου δεν είναι παρά μια ιστορία μετανάστευσης και προσφυγιάς. Δεν θα σταματήσουν ούτε με τους φράκτες ούτε με τους πνιγμούς στη θάλασσα, τουλάχιστον όσο οι πόλεμοι και η ανέχεια κάνουν εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους να εγκαταλείπουν τις εστίες τους.

Απαιτείται επομένως ένα βιώσιμο σχέδιο ανάσχεσης, αλλά και υποδοχής. Η ευθύνη για τη βιωσιμότητα αυτού του σχεδίου δεν ανήκει ασφαλώς στη χώρα μας, αλλά στο σύνολο της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Οι χαμένες ζωές υπενθυμίζουν με τον πλέον τραγικό τρόπο πως οποιαδήποτε καθυστέρηση είναι ανεπίτρεπτη.