Σεβαστάκης Δημήτρης

Τι είναι συναρπαστικότερο για τον πολίτη (άρα τι είναι δραστικότερο πολιτικά); Το ερώτημα κοινοβουλευτικού ακαδημαϊσμού «Προανακριτική, Εξεταστική στη Βουλή» ή οι καταπληκτικοί διάλογοι «οπεκεπέδων» που δημοσιεύονται καθημερινά στον μιντιακό χώρο; Ε. Χαιρέτης: «Είναι εκτός πληρωμής;». Γ. Ξυλούρης: «Ναι όξω αφού είναι δεσμευμένο ΑΦΜ». Ε. Χαιρέτης: «Ο Ζερβός με τον Βοϊδάκη τον π…στη». Και πιο κάτω: […]

Δεν μπορούσαν να κατατάξουν με ασφάλεια τον Μάνο Χατζιδάκι κι έτσι του επετίθεντο σκληρά. Και από πλευρές της παραδοσιακής Αριστεράς και από πλευρές της Δεξιάς, κυρίως όμως από τον χώρο του λαϊκιστικού λούμπεν, ο Χατζιδάκις είχε κακοποιηθεί. Υπήρχαν μικρές υποστηρικτικές χειρονομίες από την ανανεωτική Αριστερά και μερικούς διανοουμένους (σε αντίθεση με πολλούς άλλους, καταδιωκτικούς). Αργότερα, […]

Από τα ηχεία ακουγόταν Hardcore, ξαφνικά έπεφτε ένα Ηπειρώτικο, μετά το γύριζε στην ηλεκτροπόπ, ύστερα πέταγε έναν γερόλυκο Ντίλαν, έπεφτε στους The Prodigy, Παπάζογλου, Massive Attack, μετά Πεντοζάλη. Παραζάλη. Δίπλα μου ο Γ.Λ. σημαντικός παλαιός αριστερός (διανοούμενος, εκδότης και ποιητής), παραπάταγε. «Τι θέλουν να πουν;». Δεν μπορούσες να σταθείς σε μια κατάσταση. Ημασταν σε ένα […]

«Ο Γιάννης» ήταν μια μορφή ιερού τεμένους για την οικογένεια. Στα απέραντα βιβλιοστάσια του σπιτιού όπου (ως έφηβος που σέβεται τον εαυτό του) έψαχνα μια καλή κρυψώνα για το κόμικ «Μπλεκ», συναντούσα συνεχώς εκδόσεις των ποιημάτων του. Μοναχικές ή συγκεντρωτικές, μερικές βιβλιοδετημένες με σκληρή ράχη, άλλες λιτές με τη φθορά των αναγνώσεων. Υπήρχε σπίτι μας […]

Το Πάσχα μέσα μου (όπως και σε ολόκληρο το μαθητικό έθνος) ήταν συνδεδεμένο με τις λατρεμένες σχολικές διακοπές, με τα πρώτα παγωμένα μακροβούτια στο Καρλόβασι, όμως από την 21η Απριλίου του 1967, με την επιβολή της δικτατορίας, το συνέδεσα και με τη σύλληψη του Αλέξη. Αναμειγνύεται έτσι με τα μυθιστορήματα και τα θεατρικά  δημιουργήματα του […]

Η πτώση των ποσοστών του κυβερνητικού κόμματος, σε όλες τις δημοσκοπήσεις (φιλικές ή κριτικές), δημιουργεί θέματα διαδοχής και διεγείρει το υπαρκτικό άγχος στους βουλευτές ή τους εκκολαπτόμενους, για την επόμενη μέρα. Οι δημόσιες πλειοδοσίες για μισθολογικές ενισχύσεις των Σωμάτων Ασφαλείας, σε  αναλογία με τους στρατιωτικούς, είναι κάτι τέτοιο; Εμφύλιος διαδόχων για την ηγεσία της ΝΔ; […]

«Η σύλληψη του δημάρχου Κωνσταντινούπολης είναι βαθιά ανησυχητική» είπε η κυρία Φον ντερ Λάιεν. Συντριπτικό σχόλιο που φέρνει σε πολύ δύσκολη θέση το καθεστώς της γειτονικής χώρας. Η Τουρκία, όπως και πάρα πολλές «ιδιόμορφα» δημοκρατικές χώρες, είναι συνέταιρος αρκετών ευρωπαϊκών χωρών (και εταιρειών) σίγουρα περιζήτητη, ιδίως τώρα που η Ευρωπαϊκή Ενωση αναζητά στρατιωτικό υποκατάστατο. Ετσι, […]

Ο σημαντικός ζωγράφος Ζωρζ Ρουώ (1871-1958) σε συναισθηματική κρίση, υιοθέτησε τη ρωμαιοκαθολική κουλτούρα, φιλοτέχνησε έργα με πρωταγωνιστική φιγούρα τον Ιησού κατά το Θείο Πάθος. Οι μορφοπλαστικές αλλοιώσεις του εξπρεσιονιστικού του ιδιώματος, διέλυαν εικονογραφικά στερεότυπα. Ο βρετανός ζωγράφος Φράνσις Μπέικον έκανε μια σημαντική κριτική παραλλαγή πάνω στο έργο «Πάπας Ιννοκέντιος Ι’» του Βελάσκεθ. Ο Πάπας του […]

Η ελληνική εξωτερική πολιτική είναι νωθρή, υποτυπώδης, διεκπεραιωτική; Εύλογα αναρωτιέται κανείς με αφορμή το ότι δεν εκλήθη η Ελλάδα στη διάσκεψη Στάρμερ (κατά την οποία έγινε μια αρκετά θεαματική πολιτική και εμπορική διεισδυτική κίνηση της Τουρκίας) όπως ήταν επίσης απούσα τόσο στο Μόναχο, όσο και στην (αρχική) διάσκεψη Μακρόν στο Παρίσι στα μέσα Φεβρουαρίου. Αυτές […]

Δεν μπορεί να «σκηνοθετηθεί» κανένα κόμμα ώστε να συμπεριλάβει τις πολιτικές προσδοκίες. Αυτό το στοιχείο πολιτικής απομάγευσης δεν είναι μόνο διάλυση των φαντασιώσεων ή η μαζική βύθιση στον ρεαλισμό, αλλά κυρίως αποτελεί εκδοχή ενός συντριπτικού εθνικού πεσιμισμού. Το «δεν πείθει κανείς» είναι η μεταμφιεσμένη όψη του «δεν ελπίζω πουθενά». Δεν είναι τυχαίο ότι ο κόσμος […]

Ερωτεύσιμο πολιτικό σχήμα και ηγέτης δεν υπάρχουν. Οι δημοσκοπήσεις χαρτογραφούν τις απώλειες, όχι τις ελεύσεις. Αξιολογούν πρωτίστως το τι χάνουν οι πολιτικές δυνάμεις, όχι τι κερδίζουν. Τα κόμματα εγγράφονται ανάποδα, ως αντι-υποδείγματα. Τα Τέμπη αυτή τη στιγμή συγκεφαλαιώνουν ολόκληρη την κοινωνική αντίρρηση, την άρνηση, το αποκαθηλωτικό πάθος (όλα με τις χαώδεις αντιφάσεις τους). Τα Τέμπη, […]

Οι λεπτομέρειες της άγριας ιστορίας των Τεμπών πυκνώνουν συνεχώς. Δαιδαλώδεις πτυχές που ανοίγουν νέους ερμηνευτικούς δρόμους. Οι λεπτομέρειες, ενώ διατηρούν το θέμα στην επιφάνεια, συγχρόνως το αδυνατίζουν. Οχι για αστυνομικούς ή (δημοσιογραφικά) ερευνητικούς λόγους (με τις αντικρουόμενες απεικονίσεις και, επομένως, τις πολιτικές αξιολογήσεις), αλλά, γιατί, ένα θέμα, όπως είναι το δυστύχημα, το οποίο συγκρούεται με […]

Μέχρι στιγμής η κυβέρνηση απέναντι στο κύμα των Τεμπών προσπαθεί να λειτουργήσει ως μόλος και η αντιπολίτευση (σε μεγάλο βαθμό) ως σέρφερ. Αν όμως το δεύτερο είναι κάτι ευεξήγητο, το πρώτο θα έπρεπε να είναι ανεξήγητο, αν υποθέσουμε (οι καλοπροαίρετοι) ότι δεν υπάρχει κάτι που κρύβεται. Το κοινοβουλευτικό τυπικό είναι απόμακρο και κάπως κρύο, για […]

Θα μπορούσε κανείς να ξεκινήσει από τον Pierre Andre Taguieff: «Η “τεχνοκρατικοποίηση” της Ευρωπαϊκής Ενωσης ισοδυναμεί με το να εγκαταλείπεται ο ισχυρός μοχλός του ενθουσιασμού και της ελπίδας για “αλλαγή” στους δημαγωγούς της αντιπαγκοσμιοποίησης» («Ο νέος εθνικολαϊκισμός», εκδ. Επίκεντρο, 2013). Φυσικά δεν είναι αρκετή η κρυάδα της ευρωπαϊκής «τεχνοκρατικοφάνειας» για να εξηγήσει την ερωτική μετατόπιση […]

Ο μεν κ. Μπαχτσελί θεωρεί ότι τα Δωδεκάνησα κλάπηκαν με δόλο και δόθηκαν στην Ελλάδα, ο δε κ. Φιντάν πετάει μέσα στα (πολλαπλασιαζόμενα) τουρκικά «αδιευθέτητα» και τη μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης. Ακριβώς την περίοδο των υποτιθέμενων ήρεμων νερών. Εχουν μεγάλη διαδικτυακή δημοφιλία αναλύσεις ειδικών π.χ. για «αυστηρό μήνυμα των ΗΠΑ στην Τουρκία» (άρα και ο […]

Από τον Κάρολο Ντίκενς, στον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη. Από τα «Χριστούγεννα του Σκρουτζ» στα «Χριστούγεννα του τεμπέλη». Δεν είναι μόνο η αναγνωστική εθιμοτυπία των εφαρμοσμένων Χριστουγέννων, που ταλαντεύεται ανάμεσα στα δύο ιστορικά λογοτεχνήματα, αλλά ίσως και η οικονομική τεχνοτροπία που αυτά εγκλείουν και διευρύνει την ανθεκτικότητά τους. Οι αναγνωστικές γενιές αμφιταλαντεύονται ανάμεσα στα μυθοποιήματα, στις γλώσσες, […]

Πολλοί κριτικοί, θεωρητικοί, δημοσιογράφοι κ.λπ. κατήγγειλαν τον «σοσιαλιστικό ρεαλισμό» ως μια βδελυρή πολιτιστική στράτευση έναντι της ελεύθερης εκφραστικότητας του καλλιτέχνη, του οποίου η μόνη στράτευση είναι η δημιουργικότητα και η ιδιοφυΐα του. Συγχρόνως αποθεώνουν τον Banksy και την απολύτως στρατευμένη προφάνεια των εικόνων του. Με την ίδια ευκολία επαινούν τους καλλιτέχνες της Ποπ Αρτ, οι […]

Η αρνητική κριτική του Κώστα Γεωργουσόπουλου για μια παράσταση ήταν μια σημαντική πηγή δυστυχίας για πολλούς του θεατρικού χώρου. Οι ηθοποιοί, ιδίως, είναι απολύτως εκτεθειμένοι, άρα η απόρριψη ή η έγκριση είναι ζωτικής σημασίας. Ο Γεωργουσόπουλος μπορούσε να έχει ένα μορφωμένο άδικο ή ένα τεκμηριωμένο δίκιο. Δεν ξέφευγε εύκολα ο ηθοποιός, ο σκηνοθέτης, ο συγγραφέας. […]

Ιούλιος Βερν ή Χέρμπερτ Γουέλς; «20 χιλιάδες λεύγες κάτω από τη θάλασσα» ή «Αόρατος άνθρωπος»; Η σύνδεση δημογραφικού προβλήματος, χωρικής οργάνωσης της χώρας (ερήμωση υπαίθρου, αστυφιλία) και ανάπτυξης, που συμπεριέλαβε στην ιδρυτική διακήρυξη του κόμματός του ο κ. Κασσελάκης, είναι μια ενδιαφέρουσα θέση, όμως μάλλον πληκτικότερη από τα σοσιαλμιντιακά χάπενινγκ του ίδιου. Το κοινό, εκπαιδευμένο […]

Ο κ. Κασσελάκης πέραν της φρεσκάδας και της σοσιαλμιντιακής ευρηματικότητας δεν έχει συνοχή, ούτε ευκρίνεια στην πολιτική του αφήγηση. Αν προσπαθήσει κανείς να βρει στον λόγο του τα πολιτικά προεξάρχοντα, μάλλον θα συναντήσει τα σχήματα και τη δομή διαφημιστικού κειμένου με πολιτική περιβολή, παρά μια συντεθειμένη πολιτική κατασκευή. Ισως θα μπορούσε να πει κανείς «τα […]

Εχουν γραφεί στον ευρωπαϊκό Τύπο τα πιθανά σενάρια που συνοδεύουν την εκλογή Τραμπ. Τα ίδια τα κείμενα τα διατρέχει η ηττοπαθής ευρωπαϊκή πρόσληψη των ευρωατλαντικών σχέσεων. Ενα κεντρικό ερώτημα που θέτουν είναι αν η εκλογή θα προωθήσει (έστω και υπό το κράτος ανασφάλειας) την Ευρώπη ή θα την περιθωριοποιήσει περισσότερο. Και (περαιτέρω) περιθωριοποίηση θα είναι […]

«Μην αμελήσετε. Πάρτε μαζί σας νερό. Το μέλλον μας θα έχει πολλή ξηρασία». Ετσι έκλεισε ο Μιχάλης Κατσαρός το ποίημα «θα σας περιμένω». Ο ίδιος ήταν λαμπρός θαμώνας της μετεμφυλιακής ξηρασίας. Μιας παράδοξα, εύφορης πολιτικής ξηρασίας, που πότιζε, δεν στέγνωνε τις ψυχές. Πολλοί αριστεροί θρηνούν, αλλά σκέφτομαι ότι πιθανόν καλά κάνει ο Θεός και τιμωρεί […]

Η αποχώρηση του κ. Μητσοτάκη από την αίθουσα της Ολομέλειας στη Βουλή, μόλις ανέβηκε στο βήμα ο κ. Παππάς ως εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ, μετέθεσε τη συζήτηση και τους δημοσιογραφικούς τίτλους, από την εξαιρετικά προβληματική για την κυβέρνηση κατάσταση των πυρκαγιών, στην περιφρονητική βαρύτητα της πρωθυπουργικής κοινοβουλευτικής χειρονομίας. Η κίνηση απορρόφησε έξυπνα τους επικοινωνιακούς πόρους που […]

Εάν τελικά εξαφανιστεί ο ΣΥΡΙΖΑ (με μέριμνα των στελεχών, πρωταγωνιστών), αναδιαρθρώνεται αναγκαστικά ολόκληρο το τοπίο. Το ΠΑΣΟΚ «φορτώνεται» τον σύνθετο ρόλο να ενσωματώσει πολιτικές που χάριν συντομίας ονομάζουμε κοινωνιστικής κατεύθυνσης, και συγχρόνως πολιτικές ηθικής ανάταξης ολόκληρου του θεσμικού πεδίου. Λαϊκή μέριμνα (άρα κοινωνική ευστάθεια) έναντι επιδοματικού εκμαυλισμού και αντιρουσφετικός εκδημοκρατισμός / εξορθολογισμός του κράτους. Αυτά […]

Στον τόπο μας δεν υπάρχει ισχυρή δομή (πολιτική, ηθική, αισθητική), άρα στις συνθήκες υγρού, μπορούν να συντελεστούν τα πάντα. Η αγχογόνος φάση αποδυνάμωσης της Νέας Δημοκρατίας, η μεταβατική περίοδος του (αρκετά ευσταθούς) ΠΑΣΟΚ και η ασύλληπτη ρευστότητα στον ΣΥΡΙΖΑ, η οποία μάλιστα επηρεάζει όλο το τόξο, από την Κεντροαριστερά μέχρι και την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά, δημιουργούν […]

Ηταν μια ωώδης τηλεοπτική συζήτηση, των υποψηφίων για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, εντούτοις είχε πολιτικό ψαχνό. Ωώδης, εννοώ λεία και καμπύλη, που δεν επέτρεψε τις υφέρπουσες οξείες γωνίες και τα σιδερόκαρφα να εκδηλωθούν με τηλεοπτική φαντασμαγορία. Η ευπρέπεια είχε να κάνει και με το ότι έπρεπε να δοθεί κάποιο αντιπαράδειγμα στο σύστριγκλο του ΣΥΡΙΖΑ, είχε […]

Εχουν εξαντληθεί όλα τα είδη ίντριγκας στη συγκρότηση του νέου ΣΥΡΙΖΑ. Η συγκεκριμένη πολιτική δεξιότητα, η ίντριγκα, δεν έχει ξεκινήσει, ούτε τελευταία με την απόλυση του κ. Κασσελάκη, ούτε έναν χρόνο πριν με την εκλογή του. Οι μεθοδεύσεις υπήρχαν ανέκαθεν, απλώς καλύπτονταν. Οχι βέβαια από κάποια κομψότητα, αλλά είτε από την εξουσιαστική φαντασίωση είτε (την […]