Αναζήτηση
Ο Μάριο Ντράγκι συνεχίζει να διαθέτει ένα «βαρύ» όνομα στην πολιτική σκηνή της Ευρώπης, ακόμη και τις περιόδους που δεν διαδραματίζει πρωταγωνιστικό ρόλο. Αλλωστε, οι πάντες έχουν διαμηνύσει στον 76χρονο πολιτικό πως πάντοτε θα υπάρχει γι’ αυτόν μια θέση στην κεντρική σκηνή. Οπως αυτή που δημιουργείται τώρα, εξαιτίας της απόφασης του προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, Σαρλ Μισέλ, να αποχωρήσει πρόωρα από τη θέση του εν όψει των ευρωεκλογών του ερχόμενου Ιουνίου.
Παρά το γεγονός ότι πολλά θα κριθούν από την ετυμηγορία της κάλπης και τους νέους πολιτικούς συσχετισμούς που θα προκύψουν στην ΕΕ των «27», ρεπορτάζ των «Financial Times» αναφέρει πως αρκετοί ευρωπαίοι αξιωματούχοι και διπλωμάτες θεωρούν ήδη τον Ντράγκι ως «δυνάμει υποψήφιο» για τη συγκεκριμένη θέση. «Ο Ντράγκι ανήκει σε εκείνες τις προσωπικότητες για τις οποίες δύσκολα κανείς θα πει όχι, στην περίπτωση που διαμορφώνεται ισχυρή στήριξη υπέρ του» δήλωσε χαρακτηριστικά στους «FT» η Ναταλί Τότσι, διευθύντρια του Ινστιτούτου Διεθνών Σχέσεων της Ρώμης. Πρόσθεσε δε ότι όσον αφορά τον πρώην πρωθυπουργό της Ιταλίας και διοικητή της ΕΚΤ και τη στάση που θα τηρήσει, «είναι απίθανο να πει όχι στην περίπτωση που του ζητηθεί, όμως δεν πρόκειται να πιέσει προς αυτή την κατεύθυνση».
Οι άλλοι υποψήφιοι
Στην πραγματικότητα, βεβαίως, είναι ακόμη πολύ νωρίς και το τοπίο δεν έχει ξεκαθαρίσει. Εκτός των άλλων, φαίνεται πως για την ώρα υπάρχουν και άλλοι υποψήφιοι που ενδιαφέρονται για τη συγκεκριμένη θέση – ανάμεσά τους και οι νυν πρωθυπουργοί της Ισπανίας και της Δανίας, Πέδρο Σάντσεθ και Μέτε Φρέντερικσεν, όπως και αρκετοί ακόμη. Οσο για τον ίδιο τον Ντράγκι, ο οποίος αποχώρησε από την πρωθυπουργία το 2022 και αυτή την περίοδο ολοκληρώνει τη σύνταξη μιας έκθεσης για τη συγκριτική μείωση της ανταγωνιστικότητας της ΕΕ, δεν έχει ανοίξει τα χαρτιά του – και το πιθανότερο είναι ότι δεν προτίθεται να το κάνει σχετικά σύντομα.
Ωστόσο, υπάρχουν δύο στοιχεία που δημιουργούν νέα δεδομένα. Το ένα είναι η διαφαινόμενη άνοδος της Ακροδεξιάς και των αποκαλούμενων «ευρωσκεπτικιστών», που έκαναν τον επικεφαλής των Φιλελευθέρων να προειδοποιήσει για τον κίνδυνο επιστροφής στον «ριζοσπαστισμό» της δεκαετίας του 1930, με την επέλαση του φασισμού και του ναζισμού στην Ευρώπη. Οσο για το άλλο, έχει να κάνει με την προαναγγελία της παραίτησης Μισέλ. Ειδικά μάλιστα εάν υπάρξει αδιέξοδο στον ορισμό του νέου προέδρου του Συμβουλίου μετά τις ευρωεκλογές, τότε τον ρόλο αυτόν θα αναλάβει ντε γιούρε (με βάση τις ισχύουσες Συνθήκες) ο πρωθυπουργός της χώρας που θα ασκεί την εξάμηνη περιοδική προεδρία της ΕΕ. Και αυτός, από την 1η Ιουλίου, θα είναι το «κακό παιδί» της Ευρώπης, ο πρωθυπουργός της Ουγγαρίας, Βίκτορ Ορμπαν.
Το άλλο σενάριο
Σε αυτό το φόντο, πρέπει να σημειωθεί ότι υπάρχει ένα ακόμη σενάριο που συζητείται εδώ και καιρό: Η κατάργηση της θέσης του προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου μέσω της συγχώνευσής της με την αντίστοιχη της Κομισιόν, την οποία κατέχει σήμερα η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν. Δεν αποτελεί μυστικό, εξάλλου, ότι οι δύο θέσεις έχουν αρμοδιότητες που αλληλεπικαλύπτονται σε πολλά σημεία, ενώ συχνά-πυκνά προκαλούν αντιθέσεις, ανταγωνισμούς. Ισως δε, όπως σημειώνει το Politico, η απόφαση του Μισέλ να παραιτηθεί να στέλνει ένα «σήμα» ότι δεν θεωρεί τη θέση του ιδιαιτέρως σημαντική.
