Πλάκα, πλάκα φτάσαμε στο πρώτο matchball. Σε μια σεζόν που ξεκίνησε με συγκρατημένη αισιοδοξία και ακόμα πιο συγκρατημένα λόγια, ο Ολυμπιακός μετά από 60 επίσημα παιχνίδια είναι εδώ, ισχυρός, διψασμένος κι έτοιμος για μια ακόμα μεγάλη κορύφωση στο φιλμ της σύγχρονης ιστορίας του. Χτίζοντας πάνω στην θετική, αλλά όχι αρκετή για το κάτι παραπάνω περσινή τους προσπάθεια, οι Ερυθρόλευκοι απέδειξαν φέτος ότι αξίζουν να συγκαταλέγονται ανάμεσα στις κορυφαίες ομάδες της Ευρώπης και πλέον μένει να κατοχυρώσουν και να πιστοποιήσουν αυτό τους το δικαίωμα με την πρόκριση στο Final Four.

Η ακαριαία απάντηση στη Μονακό, που είχε αποσπάσει το πλεονέκτημα έδρας μετά τη νίκη της στο ΣΕΦ την περασμένη Παρασκευή, τους επανέφερε στη θέση του οδηγού και τους εξασφάλισε δύο ευκαιρίες για το τελικό χτύπημα. Πρόκειται, άλλωστε, για μια σειρά που θυμίζει αγώνα μποξ όπως εύστοχα παρατήρησε ο Κώστας Σλούκας, αν και η λαβή του Μπέικον στο λαιμό του Παπανικολάου παραπέμπει σε άλλου είδους πολεμική τέχνη…

Βέβαια, ο 31χρονος φόργουορντ δεν πτοήθηκε ούτε από τα καουμποϊλίκια του αντιπάλου του ούτε από την απείρου κάλλους απόφαση των διαιτητών να τον τιμωρήσουν, επειδή αντί να απαντήσει, ξέρω γω, με κάνα μπουκέτο, επέλεξε να απομακρυνθεί χειροκροτώντας. Συνέχισε την μεγάλη προσπάθεια μαζί με τους συμπαίκτες του έως ότου η κόρνα της λήξης να τους βρει αγκαλιασμένους σ’ έναν κόκκινο κύκλο που κόχλαζε. Που συνεχίζει να κοχλάζει κάθε λεπτό και περισσότερο, λες και ετοιμάζεται να εκραγεί. Με τους προέδρους γαντζωμένους πάνω τους κι εκείνον στον πυρήνα να δίνει το σύνθημα για το repeat σήμερα το βράδυ, γνωρίζοντας καλά ότι η δουλειά δεν έχει τελειώσει. Με την ιαχή «Ολυμπιακός» στο ζντο της νίκης να τρυπάει το υπόγειο κλουβί του Luis II και να διαπερνά κάθε φίλο της ομάδας.

Δεν είναι το 2-1 που σε κάνει να αισιοδοξείς. Δεν είναι η μεγάλη εμφάνιση του Σάσα Βεζένκοφ, που διεκδικεί στα ίσα τον τίτλο του κορυφαίου της χρονιάς στην EuroLeague, ή του Τόμας Γουόκαπ, που κυριαρχεί στις δύο πλευρές του παρκέ. Δεν είναι η ηγετική φυσιογνωμία του Κώστα Σλούκα, που έχει φάει τα Final Four με το κουτάλι, ούτε οι μεγάλες φάσεις του… θυμωμένου γίγαντα Μουσταφά Φαλ, που κράτησαν όρθιο τον Ολυμπιακό στα κρίσιμα. Δεν είναι καν η πετυχημένη έμπνευση του Μπαρτζώκα με τον Λούντζη και τα χαμηλά σχήματα.

Είναι πολύ περισσότερα εκείνα που οδηγούν και προστατεύουν αυτή την πεινασμένη αγέλη. Είναι η συντροφικότητα μεταξύ των παικτών, που δεν σου επιτρέπει να ξεχωρίσεις ποιος παίζει 30+ λεπτά και ποιος δεν πατάει παρκέ, αφού καθένας βρίσκει τρόπο να βοηθήσει το σύνολο και να καταθέσει ό,τι έχει στον κοινό λογαριασμό. Τη φωνή του, τη συμβουλή του, το αστείο του, την αγκαλιά του. Είναι η αδιάκοπη αφοσίωση, αλλά και η ηρεμία που μεταδίδει όλο το σταφ, συμπεριλαμβανομένου φυσικά του Γιώργου Μπαρτζώκα, ο οποίος με εξαίρεση το δίωρο του αγώνα είναι ο πιο πράος άνθρωπος της αποστολής.

Είναι οι αδερφοί Αγγελόπουλοι, που δεν βρίσκονται στη Γαλλία ως αφεντικά, αλλά ως υποστηρικτές. Που στέκονται στην πόρτα του ξενοδοχείου για να δώσουν το χέρι σε κάθε ένα από τα μέλη της ομάδας όταν εκείνη αναχωρεί για το γήπεδο. Που τους περιμένουν στο ίδιο σημείο για να τους υποδεχτούν και δειπνήσουν μαζί το βράδυ. Για να τους «ανεβάσουν», να τους συγχαρούν, να τους δείξουν πόσο τους πιστεύουν.

Είναι όλα εκείνα τα μικρότερα και μεγαλύτερα πράγματα που δεν εξηγούνται εύκολα, μα κάνουν τον Ολυμπιακό ξεχωριστό και τον έχουν φέρει 40 λεπτά μακριά από μια ακόμα μεγάλη υπέρβαση. Όπως το να ξέρεις να χάνεις, για παράδειγμα. Χωρίς να ψάχνεις δικαιολογίες ή πού να φορτώσεις το φταίξιμο, αλλά αναγνωρίζοντας τα λάθη σου, την ικανότητα του αντιπάλου -ναι, υπάρχει κι ο αντίπαλος, ξέρετε- και διατηρώντας την ψυχραιμία σου, που είναι το πρώτο βήμα στον δρόμο προς την αντίδραση.

Η Μονακό είναι μια υπέροχη ομάδα, που συγκεντρώνει πολλά από τα στοιχεία που κάνουν τη διαφορά στο σύγχρονο μπάσκετ. Ταλέντο, αθλητικότητα και τακτική υψηλού επιπέδου. Παίζει μακράν πιο σκληρά από τις επτά ομάδες που βρέθηκαν μαζί με τους Πειραιώτες στα πλέι-οφ, καλύπτει τους χώρους με ένταση και ταχύτητα και τιμωρεί κάθε ολιγωρία ή λάθος. Έριξε στον Ολυμπιακό το πιο δυνατό της χτύπημα στο δεύτερο παιχνίδι της σειράς, όμως μόλις σήκωσε τα μάτια, τον είδε να στέκεται πάλι μπροστά της, έτοιμο για τον επόμενο γύρο. Και απόψε θα χρειαστεί κάτι περισσότερο από… τρεις σωματοφύλακες για να αποφύγει το νοκ άουτ.

Τελευταία Νέα