Η μπριγιαντίνη του Ράιλι και η τριγωνική επίθεση

Οι πρώτες σκέψεις που τριβέλιζαν το μυαλό του Μπας το καλοκαίρι του ’79 ήταν πώς θα μετατρέψει έναν αγώνα σε ψυχαγωγική εκδήλωση και ένα γήπεδο σε θεατρική σκηνή, πολλώ δε μάλλον το Forum που βρίσκεται στην πιο κακόφημη περιοχή του Λος Αντζελες!

Τα κατάφερε όμως και σε ελάχιστο χρονικό διάστημα είδε το show time να γίνεται ο θυρεός της ομάδας που ταίριαζε απόλυτα στη βιομηχανία θεάματος του Χόλιγουντ…

Ο Μπας προσπάθησε να προσλάβει τον κολεγιακό προπονητή Τζέρι Ταρκένιαν (Νεβάδα Λας Βέγκας), αλλά δεν τα κατάφερε και στράφηκε στον Τζακ ΜακΚίνι από τον οποίο απαίτησε επί ποινή… θανάτου να δημιουργήσει μια ομάδα που θα έπαιζε γρήγορα, θα άνοιγε τον ρυθμό, θα σκόραρε πολύ και θα ταίριαζε στο χολιγουντιανό περιβάλλον.

Ο ΜακΚίνι δέχθηκε, του άρεσε κιόλας η ιδέα του εργοδότη του, αλλά στάθηκε άτυχος, διότι έπειτα από 13 αγώνες αποχώρησε, λόγω ενός σοβαρού ατυχήματος που έπαθε με το… ποδήλατό του! Τότε ο Μπας εμπιστεύθηκε τον «τρελό επιστήμονα» Πολ Ουέστχεντ, ο οποίος ήταν ήδη προσηλυτισμένος σε αυτό το στυλ και οδήγησε τους Λέικερς στην κατάκτηση του τίτλου.

Το show time είχε γίνει πλέον της μόδας, εντός και εκτός παιδιάς. Ο Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ, ο πρώην παίκτης της ΑΕΚ Κυριάκος Ραμπίδης (κατά κόσμον Κερτ Ράμπις) και αργότερα ο Εϊ Σι Γκριν μάζευαν τα ριμπάουντ και ο ύψους 2μ.08 πλέι μέικερ Μάτζικ Τζόνσον που υπέγραψε ένα μυθικό για τα δεδομένα της εποχής συμβόλαιο ύψους 25.000.000 δολαρίων για 25 χρόνια (!), άνοιγε τους αιφνιδιασμούς σαν σερπαντίνες. Στο επόμενο κλικ πότε τελείωνε ο ίδιος τη φάση με coast to coast, πότε σκόραραν με λέι απ ή κάρφωμα ο Τζέιμς Γουόρθι, ο Τζαμάλ Γουίκς, ο (μετέπειτα παίκτης του Παναθηναϊκού) Μπάιρον Σκοτ και ο Μάικλ Κούπερ και όταν τα έβρισκαν σκούρα έπαιρνε την μπάλα ο Τζαμπάρ και την έστελνε συστημένη στο καλάθι με τη θρυλική ραβέρσα, το skyhook που πατεντάρισε ο ίδιος.

Απλά πράγματα!

Καινά δαιμόνια

Στα τάιμ άουτ έκαναν την εμφάνιση, δίκην νεωτερισμού, για να ψυχαγωγήσουν τους θεατές οι πανέμορφες και καλλίγραμμες μαζορέτες (Laker girls) που αποτελούσαν καινά δαιμόνια, ενώ στο court side, τουτέστιν πρώτο τραπέζι πίστα, έσκαγαν μύτη όλες οι διασημότητες της αμερικανικής showbiz με πρώτο και καλύτερο τον Τζακ Νίκολσον. Οπως μάλιστα έγραψε κάποτε η «Washington Post», «το Forum είναι το μοναδικό γήπεδο του κόσμου, όπου οι θεατές βγάζουν πιο πολλά λεφτά από τους παίκτες»!

Στις αρχές της σεζόν 1981-82 έδεσε το γλυκό: οι τέσσερις ήττες, η διαφοροποίηση του παιχνιδιού και η δυσαρέσκεια του Μάτζικ, που ζήτησε μεταγραφή, ανάγκασαν τον Μπας να διώξει τον Γουέστχεντ και να προσλάβει τον Ράιλι, που νωρίτερα δούλευε στο γραφείο Τύπου της ομάδας και όταν τέθηκε το ζήτημα (θρυλείται ότι) τσίμπαγε κάτι τηγανητές πατάτες και είπε «εάν δεν υπάρχει άλλη λύση, είμαι διαθέσιμος να κάνω αυτή τη δουλειά»!

Προϊούσης της σεζόν, αλλά και μιας ολόκληρης εποχής στη δεκαετία του ’80, ο Ράιλι αποδείχθηκε πως ήταν όντως ο κατάλληλος άνθρωπος, στην κατάλληλη θέση, την κατάλληλη στιγμή: με ακριβά κοστούμια Armani, με μπριγιαντίνη στα μαλλιά, πάντοτε περιποιημένος, άλλοτε μελιστάλαχτος και άλλοτε φορώντας το ψαρωτικό ύφος του Ρίτσαρντ Γκιρ στην ταινία «American Gigolo», ο νεοϋορκέζος προπονητής επιβεβαίωσε την ελληνική παροιμία που λέει «κύλησε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι»!

«No rebounds, no rings»

Ο Ράιλι εκτόξευσε την αγωνιστική επιτυχία και τη δημοφιλία του show time, αλλά παράλληλα θωράκισε την άμυνα, εφαρμόζοντας μάλιστα ως καινοτομία στο man to man τη διάταξη 1-3-1 με παγίδες και ανήγαγε τα ριμπάουντ στον καταλυτικότερο παράγοντα της ευημερίας μιας ομάδας και της κατάκτησης τίτλων, εξού και η ατάκα του «No rebounds, no rings»!

Στα χρόνια του show time oι Λέικερς κατέκτησαν πέντε πρωταθλήματα (1980, 1982, 1985, 1987, 1988), έριξαν για πρώτη φορά στο κανναβάτσο τους Σέλτικς και έγιναν η πρώτη ομάδα έπειτα από μια εικοσαετία που πέτυχε το repeat. Ακολούθησαν δώδεκα πέτρινα χρόνια μέχρι να ανατείλει η εποχή της τριγωνικής επίθεσης, με τον ξένοιαστο καβαλάρη από τη Μοντάνα Φιλ Τζάκσον στον πάγκο και πριμαντόνες τον Κόμπε Μπράιαντ και τον Σακίλ Ο’ Νιλ που προσπόρισε άλλους πέντε τίτλους (2000, 2001, 2002, 2009, 2010) και τώρα…

Τώρα ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να υποβληθεί στη βάσανο της νοσταλγίας του show time και της τριγωνικής επίθεσης, αλλά και της λαχτάρας για την ανάκτηση των σκήπτρων, κάποιος που δεν αναμενόταν να είναι ούτε εδώ, ούτε εκεί, ούτε πουθενά!